Moja lawendowa opowiastka, na której napisanie mam dokładnie pięć minut (zgrabnie wygospodarowane między planem filmowym, próbą chóru i spotkaniem z przyjaciółmi, a treningiem) jest pełna zimowego żalu, że nie mogę chodzić po mieście ubrana jak na zdjęciu, nostalgią, bo nie ma nic bardziej przywołującego uśmiech na ustach niż ubieranie się w pastelowe barwy, kiedy za oknem szaro (zboczenie zawodowe, wybaczcie) i zdecydowanym postanowieniem, że narzekać nie będę. Bo i na co? Jestem masochistką-pracoholiczką i nie potrafię usiedzieć w miejscu, robię tyle ciekawych rzeczy (i tych mniej ciekawych - oh historio! Oh, Karolu Wielki! Justynianie, Mieszku i Krzywousty!), że nie doświadczyłam nigdy monotonii. I nawet jeśli to wszystko odbija się to ostatnimi czasy na mojej, coraz to bliższej relacji z kawą i coraz mniej zażyłej z łóżkiem, a nawet brakiem dwóch minut na wgranie zdjęć na bloga, pisząc to uśmiecham się. Zaraz biegnę dalej, bo jestem życiowym sprinterem, nie leniwym spacerowiczem, a Wy trzymajcie kciuki, żebym mogła do Was pisać częściej. Czasami mam moment, kiedy wolę się wylogować na chwilę i nie tracić ani minuty on-line. Ale zawsze wracam. I jestem, i będę, do usłyszenia!

(ph. Anja Dalidutko, wearing: River Island skirt, sh sweater)