Tytuł tego posta nie jest przesadzony ani nic z tych rzeczy - na prawdę czułam jakbym znalazła swoje miejsce. Wypadałoby chyba też wspomnieć, że siedzę właśnie w moim pokoju, jest 3 rano i jestem aż nadto pobudzona po wypiciu za dużych ilości kawy i zajadaniu się ciastkami Oreo w połączeniu z czekoladą. O tak. Londyn był po prostu idealny. Zakochałam się w nim od razu i jedyne o czym mogę teraz pomyśleć, to fakt, jak bardzo za nim tęsknię. Covent Garden, Piccadily, Soho, nawet ten przereklamowany Big Ben wydawały się uśmiechać do mnie i miło mówić 'Hej Karolina, fajnie cię widzieć, zostań z nami!' (zanotować: 3 nad ranem zdecydowanie nie jest najlepszym czasem na pisanie. Mówiący Big Ben, bo będzie następne?). Tak więc przez minione 9 dni żyłam w innym wymiarze czasowym i dosłownie chłonęłam Londyn. Nie zawiodłam się, wręcz przeciwnie, było lepiej niż sobie wymarzyłam.

The title of this post isn't exaggerated or anything like this - I seriously feel like I found my place. Should I mention that now I'm sitting in my room at 3 a.m., after drinking to much coffe and eating oreo cookies with chocolate and ice cream? Yep. London was simply perfect. I fell in love with it immediately and now the only thing I can think about is how much I miss it. Covent Garden, Soho, Piccadilly or even that Big Ben seemed like saying to me "Hello Caroline, nice to see u, stay with us!' (3 a.m isn't the best time for writing articles.. You see, talking Big Ben, what's next?). So for past nine days I've been living my own dream, time stopped and I spent my time taking pictures and literally inhaling London. I wasn't disappointed at all. Well, it's not enough. I was the happiest person in the world! 

Zaczęliśmy nasze tygodniowe eksplorowanie największego miasta Europy od turystycznych miejsc jak Pałac Buckingham czy wspomniany wyżej Big Ben. Miejsca znajdujące się we wszystkich przewodnikach i we wszystkich książkach na żywo wyglądały jeszcze lepiej niż w filmach (a ja się czułam zupełnie jak w jakimś dobrym filmie z Angeliną Jolie i Johnnym Deppem), ale i tak to nie one podobały mi się tam najbardziej.

We started our one-week lasting trip from the most turistic destinations like Big Ben or Buckingham Palace. Yep, must-sees in all the guides looked even better in reality than in the movies (not to mention i was feeling like in a real movie starring Angelina Jolie and Johnny Depp). 

Każdy kto wraca z Londynu ma prawdopodobnie milion zdjęć double-decker'ów, czarnych taksówek czy budek telefonicznych. Nie chcę dzielić się moimi zasobmi zbyt przesadnie - w końcu od czego mamy Google Maps? Zawsze można pospacerować takim, dajmy na to, Trafalgar Square. Zapewniam Was jednak, że żadne zdjęcia i żadne wujki Google nie oddadzą atmosfery tego miejsca. Jak patrzę na zdjęcie powyżej przypomina mi się jeszcze, że odkąd wróciłam mogłam spowodować już co najmniej kilka wypadków samochodowych. Przywykłam do przechodzenia na czerwonym świetle razem z tłumem (czas goni nas!). Więcej zdjęć już niedługo, a ja muszę się (w końcu) rozpakować.

Propably as everyone who comes from London I've got billion of random pictures of double deckers, red telephone cabs or typical taxis. I don't want to show you them all in one time, well, you can always have Google Maps and walk in, let's say, Trafalgar Square. But believe me, it's not the same. You can never have enough of this citie's atmosphere. And crossing the road on the red light (seriously, I may have caused few car accidents so far in Poland, I got so used to going everywhere with the crowd). More pictures to come soon, now it's time to unpack!

Tak, wiem jak bardzo uwielbiacie moje (jakże głębokie) przemyślenia z serii Ja-Niżej-Podpisana-Karolina-Chciałam-Kupić-To-To-I-Tamto-Ale-Ktoś-Mi-Zwinął-Sprzed-Nosa-Jak-Się-Zdecydowałam (po co komu spacja?). Opowiadałam Wam już co najmniej miliard razy o tego typu sytuacjach - a to wypatrzyłam sobie buty, poszłam na chwilę do przymierzalni i już ich nie było, a to za inną parą obuwia pojechałam do Warszawy (no może nie specjalnie, ale przy okazji uskuteczniałam łowy), by się dowiedzieć, że kilka minut wcześniej jakaś Pani postanowiła ostatnią sztukę (mój rozmiar!) sobie odłożyć (z racji, że i tak pewnie większość omija te narzekania, pomęczę tych wytrwalszych). Ostatni hit - płaszcz przeceniony więcej niż połowę, który zniknął ze strony sklepu, gdy w końcu zabrałam się za przelew. Pierwsza reakcja to oczywiście wściekłość, płacz i tupanie w podłogę (ja mam 16 lat czy 6 bo się pogubiłam?) ale potem zaczęłam się tak z siebie samej śmiać, że mój brat zastanawiał się, czy ten sok pomarańczowy, który tak piję na potęgę na pewno zachowało swoją świeżość przy obecnej aurze (swoją drogą - w upały czuję się jak w raju!). Co ja właściwie przeżywałam? Że niby jakiś kawałek materiału ktoś kupił przede mną? Okej, może i był idealnie skrojony, w idealny wzorek i kosztował całe nic, a ja na jego widok krzyknęłam głośno 'Mam cię!', ale nadal - nie mam ja większych zmartwień? Dumna za swoich przemyśleń zamknęłam irytującą stronę WielkiejSieciówkiKtórejNazwaZaczynaSięNaZ i powędrowałam w stronę łóżka - może mi się przyśni jeszcze ładniejszy płaszcz od Kenzo? W końcu, cytując genialną Styledigger, jeszcze się taki nie urodził, który by na łożu śmierci pamiętał o Tej Super Extra Torebce Z Wyprzedaży, której nie kupił.

Yes, I know how much you love my (so deep) thoughts of the series Me-Signed-Below-Caroline-Wanted-To-Buy-That-That-And-That-But-Somebody-Took-It-When-I-Finally-Decided-For-The-Purchase (who needs blank space?). I've told you no less than a billion of times about this kind of situation - like I saw some shoes I liked, went to the changing room for a minute and they were gone, or when I went to Warsaw to buy another pair of shoes (okay, maybe not ONLY because of shoes but when I was there I decided to look for them) and some lady had decided to book them (my size!) few minutes earlier I entered the shop (you propably skip that complaining anyway, so I let myself torture those assiduous readers a bit more). Last hit - a coat which disappeared when I finally wanted to do a transfer. First reaction was of course angriness, crying and stamping loudly (am I 6 or what?) but after that I started to laugh. I laughed and laughed at myself until my brother came to my room, concerned, if that orange juice which I'm drinking all the time wasn't rotten (by the way - I'm in heaven when it's SO hot!). What was I worrying about? That somebody bought a piece of material before I did? Okay, maybe it was perfectly cut, it had perfect print and it was really cheap, but still - don't I have bigger problems? Proud of my cogitation I shut down the site of BigShopWhichNameStartsFromZ and went in my bed's direction - maybe I'm gonna dream about some prettier one, Kenzo for example? Quoting genius Styledigger, there wasn't a person who, lying on his deathbed, would remember that Super Extra Bag Which He Spotted On Sales And Didn't Buy.
Na blogu chyba jeszcze się nie chwaliłam, ale ci, co śledzą mnie na Facebook'u prawdopodobnie już wiedzą (trudno nie wiedzieć skoro spamuję zdjęciami Big Bena) - we wtorek ruszam do Londynu! Kolejny raz udowadniam sama sobie i wszystkim, że jak się czegoś bardzo chce i się na to pracuje, to w końcu można osiągnąć swój cel :). Już nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć te wszystkie miejsca na żywo (na Instagramie będzie pewnie na bieżąco). Hej ho, przybywam!

I don't know if I told you that, but those ones who follow me on Facebook may know (who wouldn't if I post billion of Big Ben's pictures all the time) - I'm leaving to London on Tuesday! Once again I proofed myself that if we believe in something and work hard for it, it will happen. I can't wait to see all those places with my onw eyes, so stay tuned for many posts full of pictures, and follow me on Instagram to stay updated :)

W tym momencie szczerzę się sama do siebie tak mocno, że aż zęby zaczynają mnie boleć, a poziom radości przekracza wszelkie możliwe granice i muszę, po prostu muszę się tym podzielić - tak, w końcu, po tylu latach marudzenia i przybierania się, zaopatrzyłam się w soczewki. Wszyscy dookoła mają ze mnie niezły ubaw z racji tego, że chodzę jak ogłupiała i mamroczę pod nosem 'Ja widzę! Nie mam okularów a widzę! Magia!', i pomimo iście jesiennej pogody paraduję wszędzie w okularach przeciwsłonecznych 'JA WIDZĘ!'. Tak więc jak już pochwaliłam się moja nową parą oczu, przyszedł czas (minęło kilka lat odkąd się za to zabieram, ale przecież szczęśliwi czasu nie liczą), żeby wspomnieć o jednej z produkcji, która nieco zainteresowała ludzi na całym świecie modą, ale nie taką ubraniową (bo wydawanie wszystkich oszczędności na ciuchy - tak, ciuchy, nie ubrania - w centrach handlowych przez nastolatki w weekendy trudno nazwać modą), lecz tą kreowaną przez sztab profesjonalistów, projektantów i artystów.

Prawdziwi pasjonaci mody interesują się książkami, które w przedstawiają daną sprawę w innym świetle, pozwalają zgłębić wiedzę o projektantach, czy ludziach odpowiedzialnych za 'ubraniowy biznes', ale istnieje też potrzeba prostych i łatwych historyjek, które bez problemu można pochłonąć razem z płatkami na śniadanie, albo podczas wakacyjnego wylegiwania się na plaży (zawsze lepiej czytać o drogich butach dla relaksu niż o problemie produkcji odzieży na tanim rynku, lub, dajmy na to, Tołstoja). Nie dziwi mnie więc fakt, że większość moich znajomych na stwierdzenie, że interesuję się modą wspomina 'Noo, bo ja to ostatnio taki film oglądałem, jakiś leciał w telewizji, i tam było coś o jakiejś gazecie modowej, całkiem fajny był'. Tak, wszyscy znamy Diabła, który ubierał się u Prady. I wcale nie mam się za jakąś lepszą, bo poczytałam na ten temat trochę więcej, i wiem jak ma na nazwisko ten czy tamten projektant. Wiem, bo lubię. I lubię też oglądać filmy, jak właśnie ten oparty na podstawie książki napisanej przez Lauren Weisberger. Myślcie co chcecie, ale ilekroć spędzam noc z infantylnymi historyjkami jak 'Plotkara', 'Pamiętniki Carrie', czy 'Jane by Design' (a nie odpuszczam dopóki nie obejrzę wszystkich) poziom mojego zadowolenia gwałtownie wzrasta - lubię popatrzeć na perypetie, których sama chciałabym doświadczyć, pośmiać się z tego, z czego śmieją się mieszkańcy Nowego Jorku, i, wreszcie, ujrzeć (chociażby fikcyjną) wersję miejsca pracy dziennikarzy i stylistów. Oczami wyobraźni widzę siebie na miejscu takiej poczciwej Andy, marzącej o pracy w 'New York Timesie' (no może niezupełnie akurat ten aspekt), ubranej w rzeczy z tanich sklepów, przez przypadek załapującej się do pracy w prestiżowym magazynie i której zawodowe obowiązki opierają się mniej więcej na spełnianiu wszelkich wymyślnych zachcianek jej szefowej - od 'odtłuszczone latte i croissant na moim biurku za dwie minuty' po 'załatw mi przelot z Miami do Nowego Jorku w wichurę, gdy wszystkie zostały opóźnione'. Ten film zawsze będę wspominać z uśmiechem na ustach, bo chyba po jego obejrzeniu zaczęłam się interesować modą - jeśli wertowanie Style.com możemy nazwać interesowaniem się modą. Ostatnio w końcu zabrałam się za książkę i, z całym szacunkiem i sentymentem do Weisberger, nie była tak dobra jak film. Ja czytałam ją z wypiekami na policzkach, może po prostu przez nagromadzenie nazw takich jak Herve Leger, Chanel, Dior, Hermes, Burberry, Gucci czy Fendi, albo może przez dogłębne opisy wszelakich fanaberii bogaczy z Upper East Side, ale dla wszystkich którzy na świetny pokaz obejrzany w internecie nie reagują szlocham jak ja, zapewne wydałaby się lekko monotonna. Co przyprawiło mnie o mały zawał serca, autorka książki nieco podkoloryzowała swoje własne doświadczenia, których nabrała przez rok pracy jako asystentka samej Anny Wintour w 'Vogue' ('Jak to możliwe! Jak ona mogła to i ja mogę!). Co do samej Anny, wydanie książki wywołała sporą burzę wokół jej osoby i tego, jak bardzo Miranda Priestly ją odzwierciedla. Tak najzupełniej szczerze, niezbyt mnie obchodzi, czy Anna nosi swoje ciemne okulary, czy nie, czy jest wymagająca dla pracowników, czy nie, najważniejsze, że dobrze wykonuje swoją pracę, i bynajmniej nie została sławna dlatego, że ktoś się jej bał, a jej życie osobiste pozostawiam tabloidom - ja oczekuję tylko Vogue US w najlepszej możliwej jakości i o najlepszej możliwej zawartości. Wracając do samej książki - z bólem serca odłożyłam ją z powrotem na półkę, jeszcze raz złożyłam przyrzeczenie, że kiedyś będę pracować w Vogue i już wyczekuję polskiego tłumaczenia drugiej części. Chyba że skuszę się na angielską?

Right now I'm so happy that I smile all the time that much my teeth hurt and the level of joy is incredibly big, so I have to, just have to tell you great news - yes, after few years of waiting, planning and whining I finally bought contact lenses. Everyone have fun because of me (who wouldn't if I walk around and keep reapeating 'I see! I am able to see and I'm not wearing my glasses! Magic!') and I'm wearing sunglasses (although the weather is nothing like sunny) for the first time in my life and I actually see things. So, if I  have boasted of my new eyes already, it is time for mentioning one of productions that kind of turned all the people on to fashion, but not this 'shopping fashion', that girls all over the world like to shop and spend money in shopping centres, but this fashion which is being created by designers and artists.  (I wanted to speak to you about if since few years, but you know what they say, happy people don't count the time). 

Real fashion hodheads read books that come up with something new, create new opinions about the issue, or let them deepen the knowlege about the history or the greatest people that canged the way everyone look nowadays. But there's also a need of light stories, which can be easily wolfed with cereals on breakfast, or read while sunbathing on the beach (it's always better to read about expensive shoes for realx than about the problems with producing clothes in poor countries, or, let's say, Tolstoj). So I', not surprised when I rell someone I'm interested in fashion they mention doubtfully 'Errr, yeah, you know I watched that movie few days ago. I saw it on TV, quite interesting, yeah, and there was something about a fashion magazine'. Yep, we all know the Devil who dressed up in Prada. And it's not that I think I'm better because I know the name of this or that fashion designer. I know because i like it. And I like watching films similar to that based on Lauren Weisberger novel. Think what you want but when I spend the night watching TV Series like 'Gossip Girl', 'Carrie Diaries' or 'Jane by design' (and I end when I watch all the episodes) my mood enhances straight away - I like to watch adventures I would like to experience mself, laugh at things that New York's dwellers laugh at and, finally, see (even fictive) places that journalists and stylists work in. With the eyes of my imagination I see myself as that Andy girl, dreaming about work in 'New York Times' magazine (well, maybe that part isn't true for me), wearing cheap clothes and being given one of the most wanted jobs in the world, which basically means she had to do everything her boss wanted her to do - starting from 'Fresh coffe and croissant on my desk in two minutes' and ending at 'Book me a flight from Miami to New York when all of them are delayed because of tough weather conditions'. I will always think about this movie with a smile, because I think this was the first time I actually became fascinated with fashion - if looking through style.com can be named like that. Few weeks ago I finally read the book, and, with all my consideration to Lauren Weisberger and her personal experinces (did you know she REALLY was Anna Wintour's assistent? I almost fainted when I got to know that!), it wasn't as good as a film. I read it with trembling heart and cheecks red as a beetroot, but it's propably because of the number of names like Herve Leger, Chanel, Dior, Hermes, Burberry, Gucci or Fendi included in every sentence, or because of many descriptions of Upper East Siders' lives, but everyone who deosn't react with whisper for a good fashion show like I do, would say it's a little bit monotonous. Talking about Anna herself, realeasing that book has caused a big talk about how similar she is to Miranda Priestley. Honestly, I don't really care if she wears big, black glasses, or not, if she is demanding to her workers or not, the only thing I care about is the Vogue US magazine, and if it is good qaulity and contains interesting texts. Let's leave her personal life alone. Coming back to the book - I was morose when I had to put it back one the shelve, I once again promised myself I would work in Vogue one day and I'm waiting for the polish version of the next part. Or maybe I should read it in english?

W swoim życiu miałam wiele zachcianek. Kiedyś zaczynało się niewinnie od 'Mamoooo, ja chcę tą lalkę', teraz częściej zdarza się 'Mamooooo, ja chcę całe net-a-porter'. Jakiś czas temu wymarzyłam sobie też scenerię do zdjęć. I, o dziwo, nie przyszło mi do głowy nic tak nieosiągalnego jak dach Empire State Building (no dobra, przyszło, ale szybko porzuciłam ten pomysł, jako że i tak prędzej niż na emeryturze go nie zrealizuję), a zwykły warzywniak. Nie wiem co ośrodki handlu marchewkami, fasolką i pomidorami mają do mody, ale jak wymyśliłam, tak zrobiłam. Panowie sprzedający świeże borówki mieli niezły ubaw ze mnie próbującej stroić dostojne miny wśród napisów '3,50 za kilogram, promocja!'. Dyskretnie próbowali dowiedzieć się, po co dziewczynie wyglądającej na przerośniętą pięciolatkę, zdjęcia, na tle warzyw w dodatku, ale umiejętnie wytłumaczyłam im o co się rozchodzi ('robię sobie zdjęcia i wstawiam do Internetu, a no, nudzi mi się, wakacje w końcu').

In my life I had many cravings. Few years ago it was innocent like 'Mooom, I want that doll' and nowadays more common is 'Mooom, I want whole net-a-porter'. Recently I also had a whim about the background of the photos for my blog. And suprisingly I didn't dream about the roof of Empire State Building (okay, I did, but you know, it wouldn't happen earlier than when I retire, so I stopped thinking about that) but I wanted a normal greengrocer's. I don't know what places where carrots, tomatoes and beans are sold have in common with fashion, but I just liked it. Men who were selling fresh bilberries had lots of fun, looking at me, trying to strike poses between signboards screaming '3,50 per kilo, real bargain!'. They tried to get to know  confidentially what a girl looking like overgrown five year old child need those pictures for, and I did my best to explain it to them ('well, I take pictures and post them in the Internet. Err, you know, holidays, I'm a bit bored..').

Ta sukienka jest dla mnie zdecydowanie warta więcej niż każde Chanel, Dior, czy inne Balenciagi. Kojarzy mi się z latem, beztroskimi wakacjami i szczerą pasją. Znalazłyśmy ją kiedyś w babcinej piwnicy, a po małych przeróbkach stałą się moją ulubioną. Nie tylko ze względu na kropki (ulubiony wzór na zawsze!), ale też z uwagi na samą jej historię, to ile ma lat i jak świetnie się trzyma. Kropek nigdy za wiele (mówiłam to już milion razy), tak więc do kolekcji butów, rajstop, spodni, spódniczek i bluzek dołączyła jeszcze kokardka (nawet trzy wersje kolorystyczne! :) ). Retro klimat, nawet cebula wygląda jakoś artystycznie.

This dress is worth way more than any Chanel, Dior or some Balenciaga for me. I associate it with summer, freedom and pure passion. I found it a year ago in celler with my best friend while our stay at grandma's. I love it not only because of the dots (favourite print ever!) but also for all the years she went through, its history and the fact she actually was worn by people many years ago. There can never be too many spots so to my collection consisting of tights, shorts, tops and shoes joined the ribbon (three in diffrent colour, actually! :) ). Perfect retro climate, even onion looks so artistic.

Do mody nie można podchodzić jak do pracy w kopalni - jak zrobisz coś niespodziewanego i dziwnego, nikomu nie stanie się krzywda w podziemiach, ani te podziemia (ani nic innego) nie wybuchną. Zawsze szczerze uśmiecham się do tych krzywo patrzących na mnie pań w autobusie i przytakuję na ciche uwagi typu 'To już teraz taka bieda, że w piżamach na co dzień chodzą zamiast normalne spodnie kupić...?'. Luźne spodnie i koszule, wyglądem przypominające nam te od piżamy dziadka, wykonane z połyskującego materiału na salony weszły już jakiś czas temu. Szczerze, dobrze że pojawia się jakaś alternatywa dla wszędobylskich rurek (do dzwonów nadal nie umiem się przekonać). Zawsze też w razie nieprzespanej nocy możemy mieć wymówkę, jeśli przez pośpiech zapomnimy się przebrać ('No co ty?! To wcale nie piżama, toż to idealna kopia z wybiegu Céline!'). Tak bardziej na poważnie, latem luźne i przewiewne materiały mogą czynić cuda, a z racji, że nigdy nie miałam jeszcze bermudów, postanowiłam spróbować (nawet jeżeli mają nadruk w motylki). Widziałam wiele długich spodni, czy a'la jedwabnych spodenek, ale takich do kolan z lupą szukać - zakup idealny!

We can't think about fashion as something serious, like, for example, working in a mine  - if you do something unexpected or weird nobody gets hurt while being underground, or that undergroud (or anything else) doesn't blow up. I'm always smiling happily to all those old ladies looking askance at me and I simply nod to their comments like 'Now young people are so poor that they have to wear pyjamas during day instead of buying normal pants...'. Loose trousers and shirts, looking similar to those our granpas wear in the night, made from the silky material, became quite popular recently. Honestly, I'm really glad that there's some alternative to ubiquitous tight pants (I still can't accept bells-alike ones). Oh, and we always can have an excuse, when after a sleepless night, we forget to dress up ('No way! It's not my pyjamas, it's the perfect copy of Céline's look!'). Being more serious, in summer baggy and breezy materials can make miracles and be helpful in keeping our body cool, and since I've never had bermudas I wanted to try that form on. 

Jeśli jednak już nas najdzie na piżamkę, najlepiej zestawić ją z czymś w mocnej kolorystyce i wysokimi butami. Ja z racji upałów mam ochotę nosić jak najmniej, więc ulubiony top imitujący słynną Balenciagę nadał się jak ulał. Kolia natomiast nawiązuje trochę do klimatu Versace - nigdy nie kupiłam wyprodukowanej dla H&M kolii z motywem lwa, a od dawna mi się taka marzyła. Może to dziwne, ale zawsze podczas Tygodni Mody z wypiekami na policzkach wyczekuję Nowego Jorku i jego ekstrawagancji, potem Londynu z niesztampowym casualem, kolejny tydzień obserwuję elegancki Paryż, a Mediolan mnie już tak nie ciągnie. Oczywiście, włoskie marki i ich klimat mają coś w sobie (moje ukochane Dolce&Gabbana, Emilio Pucci, Gucci, Moschino, Roberto Cavalli, Jil Sander czy wspomniane wcześniej Versace), ale samo miasto nigdy mnie nie ciągnęło. A ostatnio wręcz przeciwne - styl tamtejszych kobiet, elegancja, wzory, specyficzny przepych - jak najbardziej! Jednym słowem, lista 'miejsc, które muszę odwiedzić przed śmiercią' powiększyła się o jedno.

However, when we decide to go for pyjamas, we should complete an outfit with some expressive colours (put the pastels away!) and high heels. Because of the sweltering heat recently I was eager to wear... well, as less as possible, so I chose my favourite Balenciaga's dud. Necklace is reminding me of Versace's climate and the H&M for Versace one I've never bought. Maybe it's weird, but during Fashion Weeks I am always excited with the New York and its extravaganza, then London with original casual, next I follow Paris and Mediolan.. well, I love brands (and their climate) which are showing their pieces there, like Dolce&Gabbana, Emilio Pucci, Gucci, Moschino, Roberto Cavalli, Jil Sander or Versace, wich I mentioned above, but city itself has never been appealing for me. But recently it is just inversely - the style of those women, the elegance, patterns, specific splendor - totally love it! I feel that my list 'places to go before death' has just grown :)

Kiedy przychodzi do letniego szaleństwa, ja staję się nawet bardziej dziwna niż zazwyczaj (próbowaliście kiedykolwiek spaceru w lesie bez butów? Albo jedzenia lodów i popijania ich gorącą kawą? No cóż, ja tak). Staram się też spędzać czas aktywnie (co oznacza właściwie, że nadrobiłam już serialowe zaległości i założyłam nowy miliard folderów z obrazkami z Tumblr'a) (no dobra, to nie prawda, ale okupowanie basenu w moim ogrodzie nie jest dużo lepszym wyjściem). Inną ulubioną, wakacyjną czynnością jest przeglądanie starych pokazów mody, które spodobały mi się podczas minionych Tygodni Mody (które i tak widziałam już setki razy). I, ponownie, wyglądałam jak podekscytowany kotek przypominając sobie Louis Vuitton SS13. Kratka, kratka wszędzie! Może być coś lepszego jak interpretacja tego samego motywu wiele razy? We wszystkich rozmiarach, krojach i kilku kolorach: żółtym, czarnym, beżowym i zielonym skompletowane z bielą ubrania (właściwie to modelki) przemieszczały się na ruchomych schodach. Wszyscy widzieliśmy akcenty retro w postaci opasek i dwuczęściowych strojów. Marzył mi się podobny ale a)jeszcze nie jestem milionerką i b)no cóż, Louis Vuitton bez metki LV to już nie to samo (a po fali zalewającej sklepy 'inspirowaną' kratką miałam dość). Ale te buty wydały się idealne - nieco nawiązujące do kolekcji, ale w innym kolorze i kształcie (na pokazie królowały killkucentymetrowe 'kaczuszki' z wąskim, prostokątnym obcasem). Moja wersja jest kompletnie inna niż ta Marco-Jacobsowa. Kciuki do góry za ananasową sukienkę!

When it comes to summer craziness I become even more insane than I usally am (Have any of you guys tried to walk without shoes in the forest? Or eat some ice cream and then drink hot coffe? Well, I have). I also do my best to spend my time as active as possible (which actually means I've alread caught up with all the TV Series and established new billion of files full of pictures found on Tumblr) (okay, it's not true, but still I occupy the swimming pool in my garden). The other thing I love doing is looking through fashion collections I fell in love with during fashion weeks. And, again, I looked as a too excited kitty when I watched the Louis Vuitton SS13 show. Checkered print everywhere! Can there be anything better than the interpretation of one thing done over and over? In all the sizes, and few colours: yellow, black, beige and green completed with white, clothes (models, actully) were mingling on the escalator. We all saw the retro touch in maxi dresses, headbands or two-piece suits. I wanted one too, but a) I'm not the millionair yet and b)well, it's just impossible. Then I spotted many 'inspired' pieces in shops, but Louis Vuitton without Louis Vuitton's actual label wasn't the thing I wanted. However those shoes are perfect - (un)comfortable high heels printed in checker, and colour was completely diffrent than that on the runway. Still remembering abut Marc Jacob's goodies, I created the other part of the outfit in my own way. Thumbs up for the pineapple dress!