W moich blogowych poczynaniach często próbuję wyszukiwać tańsze odpowiedniki lub interpretacje rzeczy bądź zestawień pokazywanych na wybiegach. Tak więc kupuję buty Celine za kilka funtów, a top z Balenciagi serwuje mi H&M. Zazwyczaj opieram się na czołowych projektantach, których kolekcje co roku przyciągają do Nowego Jorku, Londynu, Paryża i Mediolaniu elitę modowego światka. Ale przecież nie tylko jeden Christopher Bailey chodzi po tym świecie, ani nie jeden Hedi Slimane ma zmysł i wyczucie projektanta! W Polsce mamy wielu zdolnych i świetnie prosperujących twórców, którzy wystawiają swoje kolekcje na Łódzkim Tygodniu Mody lub też na indywidualnie organizowanych pokazach, najczęściej w naszej stolicy - Warszawie. Czuję jednak, że weszłam w ton podręcznikowy (a podręczników mam dość, uwierzcie) więc szybko wyjaśnię, do czego zmierzam tą całą paplaniną pt. 'jaka to ja jestem zorientowana' :). Gosia Baczyńska, polska projektantka znalazła się w programie kolekcji wystawianych na samym Paris Fashion Week! Nie mówię, że jestem zdziwiona. Nie twierdzę, że jej ubrania są gorsze, niż te wychodzące spod zagranicznych nazwisk. Ale właśnie, tu chodzi o nazwy. Sukces ten dowodzi tylko, jak świetną markę zbudowała wokół siebie Gosia. Bo wystawiając tego samego wieczoru co Louis Vuitton, Miu Miu i Hermès można i powinno czuć się nieodparta dumę. Ja jestem przeszczęśliwa, tak samo jak z Krystofa Stróżyny, który regularnie prezentuje się na London Fashion Week. W Polsce siła!

During my blog - doings I often try to find some cheaper pieces reminding me of the fashion designer's works recently seen on the catwalk. So I buy 'Celine' shoes for few punds and Balenciaga's top has H&M label. Usually I base on top designers who show their stuff in New York, London, Milan and Paris every season. But not only Christopher Bailey exists, and not only Hedi Slimane knows how to hold a thread. In Poland we have many gifted and well-prospering creators, who show their collections at Łódź Fashion Week or at individually organised events, usually held in Warsaw. Okay, okay, now I feel as if my whole 'I-know-a-lot-and-you-don't' talk sounded like taken from a coursebook (and I'm fed up with coursebooks, believe me) so I'm gonna say what's on my mind. Gosia Baczyńska, polish fashion designer is in the Paris Fashion Week programme! It is such a honour to show your collecition the same day as Miu Miu, Louis Vuitton and Hermès, isn't it? I feel proud of knowing them before all the Anna Dello Russo-types and I feel pround of the progress of polish fashion! I want to also mention Krystof Strozyna who is presenting his view in London every season. Polish power, yiiihaa!

Uwielbiam brać udział w konkursach, o czym doskonale wiecie. Tym razem mogę wygrać wyjazd na pokaz Gosi Baczyńskiej w Paryżu! Zadanie było proste - stylizacja powinna być inspirowana projektami Gosi. Najważniejsze jest jednak, żeby zawsze dopasować tematykę pod siebie i swoje gusta. Kobiecość, elegancja, glamour - to jej przymioty. Patrząc na zdjęcia kojarzą mi się dwa domy mody - Baczyńska i Chanel. Pudełkowaty kształt krótkiego topu w melanżowych szarościach połączony z perłami i bogato zdobionym naszyjnikiem... Karl maczał w tym palce! 

I love taking part in competitions. This time I may win a trip to Paris to Gosia Baczyńska's fashion show. The goal was easy - show her style in the outfit. I went for glamour and chic, but in my own version. Although I can't stop thinking about Chanel while looking at this top, melange grey and oversize. Matched with pearls and mini skirt looks like Karl's work.

Trututuuuu! *muzyczka z czołówki wieczornych wiadomości*.Wang zaskakuje formą i pokazuje nową odsłonę stylu sportowego. Mary Karantzou znowu wymiata. Prada drukuje portrety na ubraniach w stylu Andy'ego Warhola, a Burberry bawią się pastelowymi kolorami, haftami i długością midi. U Mulberry natłok transparentnych pasków i pies na wybiegu. Kto da więcej, kto da więcej? 

No dobra, przyznaję, po wieczorze spędzonym w otoczeniu kolorowych zakreślaczy (jakby daty wchodziły do głowy łatwiej jeśli są kolorowe, sic!) i podręczników mogę być nieco sarkastyczna, ale i tak lubię się pośmiać ze swoich zainteresowań. Czasami najzwyczajniej nie mogę powstrzymać lawiny chichotu, kiedy słyszę zza pleców głosy kolegów na widok przeglądanych przeze mnie czasopism modowych. 'To niby dziewczyna? Bardziej męska niż ja!', 'Czemu ona ma buty jak moja babcia przed wojną i do tego biegnie prosto pod samochód?'. Po części rozumiem wszystkich twierdzących, że moda nie ma sensu i jest nikomu niepotrzebna. Sama przecież nie interesuję się fizyką, ani nie czytuję w wolnych chwilach greckich filozofów. Kiedy jednak tak przeglądam dokumenty z odbywających się w niektórych miastach tygodni mody mam wrażenie, że całe piękno, które mnie do tego przemysłu ciągnie jest zatracane gdzieś pomiędzy Karlem Lagerfeldem a Zarą. Gdzieś pomiędzy fascynacją materiałem, krojem, sztuką, a kolejną parą butów do pochwalenia się sąsiadce. Lubię podchodzić do tematu z dozą humoru, tak więc oświadczam wszem i wobec - mam dzisiaj na sobie sukienkę nie byle jaką. Tadaaaam! Uwielbiam piankę, układa się inaczej niż każdy rodzaj bawełny - odstaje i nadaje ubraniom innego kształtu. Moja radość i głębsze walory estetyczne przemawiające za tymże materiałem zostały drastycznie potraktowane jedną uwagą zatytuowaną 'To już szyją sukienki z materiałów jak dla płetwonurków?!'. Atak śmiechu gwarantowany, bo jak tu się nie śmiać, jeśli słyszysz tak dosadne skwitowanie całych swoich dogłębnych rozmyślań na temat kolorów, krojów i materiałów.

Trututuuuuu *misic like we often hear in the evening news*. Wang suprises us wth the form and shows another version of sporty style. Mary Karanzou deos her best again. Prada prints portraits of some faces in Andy Warhol's style on their coats and Burberry are playing with the pastels, crothet and midi length. At Mulberry's lots of transparent stripes and dog on the catwalk. Who'll give more, who'll give more?

Okay, okay I admit, after an afternoon spent in colourful highlighters' company (if only dates were easier to remember when they're colourful..) I can be a bit sarcastic, but I like to laugh at my hobbies anyways. Sometimes I simply can't help myself to smile when I hear voices of my friends (boys, I mean) from my back when I'm looking through fashion magazines. 'Is that a girl? Ughh, she's more boy-ish than me', 'Why is she wearing shoes like my grandma before the World War and she's running just towards the riding car?'. There's a part of me that understands them, who claim that fashion is completely useless. For example I don't read antient philisophe's texts or I'm not interested in Physics (and, believe me, there are some people who actually ARE..). But when I look at some documents from now-lasting Fashion Weeks I have a feeling that all this beuty I love in this industry is being lost somewhere between Karl Lagerfeld and Zara. Somewhere between the fascination of the cuts, material, arts and another pair of shoes to boast in front of your neighbours. I like to come to this subject with some humour, so I say to all of you - today I'm wearing not a typical, boring dress. Tadaaam! I love that kind of cloth typically used to make divers' wetsuits. It's making clothes look great and lay in a diffrent way. But all my thinking about how it looks ended at one comment at school 'Oh, I didn't know that wetsuits are in fashion now'. Haha, yep, I definetely love my friends. 

Tylko jedno nie daje mi spokoju. Znalazłam ostatnio w przestrzeniach tumblra obrazek, który idealnie oddawał to, czego nie potrafiłam ubrać w słowa od dłuższego czasu (tumblr jako ostoja i źródło mądrości życiowych)

"Zawieranie przyjaźni"

X: No więc, czym się interesujesz?

Ja: Modą

X: Oooh, na prawdę? Ja teeeeż! Właśnie kupiłam sobie taką ekstra bluzkę z...

Ja (przerywa): Nie, nie rozumiesz.

Najzwyczajniej w świecie: ubrania to nie moda. Kupowanie wszystkich ubrań z kolekcji H&M to nie moda. Zakładanie bluzek z numerkami i markowych butów to nie moda. Moda to szeroko pojęta forma artyzmu. Zainteresowanie jej ewolucją, historią, formą. I tak, noszę sukienkę, która według moich znajomych jest szyta z pianki dla płetwonurków. Ale widzę w tym drugie dno. Nie metkę H&M S 79,90 PLN.

But there's one thing I can't stop thinking about. I found some time ago in Tumblr's universe (tumblr as a source of all the wisdom in my life) a dialogue that perfectly showed what I couldn't say.

'Making friends'
X:  So what are you into?
Me: I'm interested in fashion.
X: Really? Me too! I just bought this cute top from..
Me: (interrupts): No, you don't understand.

Clothes aren't fashion. Buying all the clothes from the newest H&M collection isn't fashion. Wearing tshirts with number prints and label sneakers isn't fashoin. Fashion is widely known form of artism. Being interested with its history. And yes, I'm wearing a dress which in my mates opinion is made of a wetsuit. But I see something behind it, not a label H&M S 79,90. 

ph. Agnieszka Żdanuk, wearing: H&M dress, New Look shoes

Projekty Mary Karantzou trudno pomylić z jakimikolwiek innymi. Kolorowe, wyróżniające się z daleka wzory od dawna mi się podobały, a komputer pękał w szwach od zdjęć mody ulicznej z ubraniami angielskiej projektantki w roli głównej. Znalezienie godnej 'inspiracji' (czytaj: 'podróbki') którejś z jej kreacji nie było łatwe, ale w końcu od czego mamy sklepy internetowe. Lubię, kiedy rzeczy wyróżniają się z daleka i mają w sobie coś wyjątkowego. Dlatego tak bardzo cenię Mary, absolwentkę prestiżowego Londyńskiego uniwersytetu Central St. Martins i z niecierpliwością czekam na jej każdy pokaz. 

Mary Karantzou's project are impossible to be mistaken with any others. I loved those colourful, distinguished prints from the first time I saw them and my computer is full of the street style pictures showing people wearing some of the Mary's pieces. It wasn't easy to find a good imitation (I love love love online shops!) but I made it and since then I would wear this dress every day. I love when things are one in its kind. This is why I price Karantzou so much and wait impatiently for her every show.

Uwielbiam zdjęcia w ruchu, przedstawiające naturalne sytuacje, złapane naprędce momenty. Tym razem chciałam przedstawić coś jeszcze - moją przyjaciółkę. Nasze ulubione ciastka Oreo, marzenia A. o Hollywood, moje ważące tonę gazety, które zajęły pół mojej walizki, gdy wracałam z Londynu. Tutaj najlepiej widać, to, co zawsze powtarzam - to nie są tylko ubrania. To sposób na mówienie całemu światu, kim jesteśmy, bez otwierania ust. Ja w swojej udającej Mary Karanzou sukience i pstrokatych szpilkach, Angelika w prostej sukience i wygodnych butach New Balance bardzo się różnimy. Ona ceni prostotę, ja wolę wszystko co krzyczy 'jestem inne!'. Za to kocham swoją pasję.

I love movement on the pictures, natural situations, captured moments. This time I wanted to show you something else - my best friend. Our favourite Oreo cookies, A.'s dreams about Hollywood, my heavy newspapers which took a half of the space in my suitcase when I was going bach from London... And another thing is, I always say that fashion isn't only spending money on clothes. It's showing ourselves without even opening our mouth. I am wearing my super visible dress, even more eye-catching shoes, and Angel's as always simple, breaking the dress with some New Balance sneakers. She likes casual, and I love everything that shouts I'm diffrent!'. This is why I love my passion.

ph. Delirious Joy, wearing: Zara sunglasses, Choies dress, DeeZee shoes

14 września. Moje urodziny. Dzisiaj kończę 16 lat. Chyba wiek, na który czekałam najbardziej. Tak więc mam zamiar zjeść dzisiaj wszystkie muffinki, cake pops, tarty i tort, które piekłam przez pół nocy (zasada no.1 'pij kawę, żeby mieć więcej energii, żeby pić więcej kawy) i spędzić czas z przyjaciółmi. Prawdopodobnie w nocy po raz setny obejrzę 'Diabeł ubiera się u Prady', mówiąc dialogi z pamięci. Ale to będzie już po tym, jak mój organizm podda się od nadmiaru czekolady w organizmie. Urodziny zdecydowanie są fajne! :)

14th of September. My birthday. Sweet sixteen, what they call it. I thing is the age I've been looking forward since I was a child. So today I'm gonna eat all the muffins, cake pops, tartas and birthday cake I've been baking for the whole night (rule no. 1 'drink coffe to get energy to dring more coffe) and spend some time with my friends. In the night I'll propably watch 'Devil wears Prada' for the hunderth time, saying all the dialogues by heart, but it'll be after my organism passes of having too much chocolate. Well, birthday is great! :)

Oto druga i zarazem ostatnia część filmików z Londynu :). Montowanie zawsze sprawia mi ogromną przyjemność i aż chce się wrócić do wakacji i do tego miasta. W każdym razie, nie zwracajcie uwagi na moje dziwne uwagi w filmie - zbyt duża ekscytacja ma swoje skutki :)

Here is the second, and the last part of films shot in London. I always have lot of fun making the videos and I would love to come back to the holidays and this magical city. Anyway, don't pay attention to my weird comments (too much excitement is sometimes bad) in the movie and enjoy! :)

Na prawdę jestem życiową optymistką, szczerzę się nawet na widok stosu prac domowych czy ogromu naczyń, które trzeba włożyć do zmywarki, ale jednego nie mogę znieść - końca lata. Brr. Aż się wzdrygnęłam. Co z tego, że mam urodziny, co z tego, że jest dużo pysznych owoców (owocomaniak wita). I tak nienawidzę tego momentu, kiedy muszę po raz pierwszy założyć płaszcz, spakować plecak do szkoły i porzucić letnią swawolę. Jedyne co mi pozostaje to bacznie obserwować to, co dzieje się na Fashion Weeku w Nowym Jorku i zapisywać milion sylwetek z pokazów do czeluści dysku twardego. Jesienna chandra, chyba tak to nazywają.

I'm an optimist, really, I even smile when I see a tone of homework to do, or the whole table of dirty dishes which have to be put to dishwasher by me. But there's one thing I can't handle. The end of summer. Brr. I had to shudder. I don't mind I have my birthday in that time (one week left!), I don't mind all the yummy fruit which are in my garden then (I'm a fruitolic! If a word like this exists..). I hate this moment when I have to wear my coat for the first time, pack  for school and left summer freedom behind. The only thing I have left is to follow what's happening at New York Fashion Week and to save on my hard disc thousands of designer's shows. Autumn blues they call it.

Wolę uczyć się matematyki niż wszelkich nauk przyrodniczych (a ja znowu o tym samym...), tak więc stylizację rozłożę na części pierwsze (brawa dla mnie!). Pierwszy punkt: najnowsza miłość, czyli im więcej pikowań, tym lepiej. Mam już pikowany portfel, pokrowiec na paszport, bluzkę, oglądałam takiż płaszcz i wzdycham do pikowanych kozaków. Punk drugi: panterka. Jak się zapewne przekonacie, króluje ona u mnie w każdej możliwej postaci (i w każdym możliwym kolorze). Kiedyś jej unikałam, teraz nie mogę się od niej oderwać. Punk trzeci: buty. Marzyły mi się gladiatorki do kolan w stylu Jimmiego Choo, ale że na Jimmiego Choo mojej świnki skarbonki nie stać, są te krótsze, które też całkiem nieźle zdają egzamin (w końcu jakieś buty na płaskim obcasie!). I ostatnia już, czwarta część jakże głębokich rozważań ubraniowych - plecak. Nie podobały mi się te materiałowe we wzorki, których pełno jest na ulicach, szukałam jakiegoś skórzanego, najlepiej czarnego. Znalazłam, ku uciesze moich wykrzywionych od noszenia toreb ramion. Przynajmniej książkom będzie przyjemniej chodzić ze mną całymi dniami (rozważam wcześniejsze pójście spać, bo coś patrzę, że jest źle, jeśli rozmyślam nad losem podręczników). Miłego weekendu!

I prefer to learn Maths than all the nature studies (here we go about school again..), so I'll let myslef factorise this outfit (I mean break down of course). First of all: the newest love, which is the more quilted things, the better. I already have quilted wallet, quilted passport holder, Tshirt, I tried a coat like this on in the shop and I'm dreaming about high boots like this. Secondly: leopard print. As you propably heard few times, I used to avoid it and now I would go to the shop and buy everything in leopard, in all possible colours. The third issue: shoes. I was looking for over-knee gladiators like Jimmy Choo's ones but as my piggy bank can't afford on Jimmy Choo, these ones are shorter, but still look quite cool (finally some flat shoes!). And the last, fourth part of my (so deep) clothes talk is the backpack. I dind't like all those patterned backpacks made of material of which streets in my town are full to bursting. I found my perfect one - black and leather. My arms are happy I don't pang them anymore with huge bags. Oh, and my books are happier to be carried in backpack like this for the whole day. Everyday. Okay, okay, I have to go have some sleep unless I'm gonna talk about my book's feelings. And we wouldn't like a situation like this. Have you all a great weekend!

ph. Paula Olszewska, wearing: Primark tee, XXI via Lots Of clothes shorts, Zara shoes, Primark backpack

Moje ulubione miejsce w Londynie? Zdecydowanie okolice Covent Garden i Soho. To tam zostały zrobione moje ulubione zdjęcia, i to bieganie wśród tłumów wielobarwnej społeczności wspominam najlepiej. Znajduje się tam.. wszystko. Tak, to chyba najlepsze określenie na te dzielnice. Na licznych straganach i w małych, urokliwych sklepikach można kupić rozmaite dodatki, pamiątki, obrazy, poprosić o narysowanie własnej karykatury, posłuchać uzdolnionych muzyków zarabiających na ulicy czy pośmiać się wraz z tłumem z iluzjonisty. Ja o mały włos nie zemdlałam na widok cukierni Ladurée - na szczycie mojej (nieco przesadzonej) listy 'zrobić przed śmiercią' znajdowały się makaroniki z paryskiego odpowiednika Ladurée. Kosztują tak jak smakują (najlepsze w świecie!) (druga opcja jest taka że z podekscytowania nie poczułam dokładnie ich faktycznego smaku) i chociaż zamiast wieży Eiffla miałam Big Bena, przez chwilę poczułam francuską atmosferę (kolejna zaleta Londynu - jest mieszanką kulturową i etniczną, dla każdego jest w nim miejsce, ale i można w nim znaleźć tradycyjne przedmioty czy potrawy z całego świata!)

My favourite place in London? Undoubtely Covent Garden and Soho. I taken there my favourite pictures and I brought the best memories from that place - I'll never forget walking through crowded streets, looking at various people and thinking how lucky I am. What can we find there? Everything. I'm not exaggerating, we are able to buy there things like souvenires, paintings, home accessories, ask to have our carricature painted, listen to some talented street artists or look at illusionist's show. I almost fainted when I saw the huge sign 'Ladurée', you know, Before I Die list, that sort of things. I always wanted to try some real parisian macaroons, and yep, they taste like they cost - the best in the world! (the other option is I forgot to taste them because of being so excited). This is another thing I loved in London - you can be whoever you are, and left a part of you and your culture and tradition there (like French macaroons in a typical English place).


Nie było siły, żeby odciągnąć mnie od Disneyshopu - przez chwilę wróciłam do czasów miłości do lalek Barbie i koloru różowego, a ilość 'ochów' i 'achów' na widok podobizn wszelkich możliwych księżniczek była proporcjonalna do mojego uśmiechu (czyli zdecydowanie za duża).

There was no magical force, or any other kind of thing able to stop me from coming into Disneyshop. I came back for a minute to my childhood and being Barbie dolls and pink lover.

Nie umiem obrabiać zdjęć. Photoshopa nie posiadam (a haker ze mnie żaden), jak już trzeba zmniejszyć wielkość to używam (aż wstyd się przyznać!) Painta. Ale jeszcze gorzej niż z obrabianiem zdjęć idzie mi z montowaniem filmików. Uwielbiam kręcić vlogi, zawsze to jakaś odskocznia i coś innego. Tym bardziej jeśli spełnia się właśnie swoje marzenia. Tym bardziej jeśli jest się w Londynie z fantastycznymi ludźmi. Tak więc tym razem wygłupiam się na filmie, biegam w okolicach Big Bena i poluję na Vogue'i. Enjoy!

I can't edid photos. And I'm even worse in editing movies. I love making some vlogs, but as soon as I have to work on them on the computere, I fail. But this time, I just felt like doing this. I was in London, people! Spent great time, with amazing people, and here's a little bit of it. So here I walk near Big Ben, smile all the time and hunt for Vogue magazines. Enjoy!