Te zdjęcia zrobiliśmy podczas wizyty w Sky Garden, gdzie planowałam się wybrać dwa lata, by potem finalnie odwiedzić to miejsce zarówno wieczorem w swoje urodziny, jak i w ciągu dnia. Jeśli jesteście tym miejscem zainteresowani - wizytę możecie zarezerwować online bezpłatnie, jednak polecam robić to ze sporym wyprzedzeniem, szczególnie w okresie wakacyjnym. Miałam na sobie akurat mój zdecydowanie najwygodniejszy zestaw, czyli przyduża bluza kupiona w porywie "Chcę coś wygodnego, czego nie muszę mierzyć i mogę jak najszybsiej opuścić ten sklep" i spodnie a.k.a. Święty Graal wszystkich blogerek w ostatnim czasie (w większości miejsc wykupione, dziękuję jednak za H&M na Regent Street), które marzyły mi się długo i obecnie mogłabym je nosić codziennie. Chyba znudziliśmy się w końcu zwykłymi rurkami  nadeszła era mom jeans (po niezbyt lubianych przeze mnie boyfriend jeans), a niewątpliwy w tym udział miało Vetements z Demn'em Gvasalia na czele. 

I'm definitely not a professional photographer. Well, if I were to tell a newly met person about my experience with photography I wouldn't even start from actual taking pictures. I'd probably babble about me posing for years for my blog or editing pictures that people would send me after the shoots. But in terms of me holding a camera, it's always been about the feeling, the moment, the people and the place. I've learnt to operate my professional camera myself just because I needed to take some shots for my website. In general, I find iPhone the best tool to capture everyday moments but when it comes to special memories, I have this oldschool camera with real film inside. Hipster alert on, for real ppl! And since more than a year I've been using it on special occasions. Recently, after coming back from London I developped two films and almost cried form happiness after seeing these pics. I know the quality isn't the highest or maybe it's not something you're used to seeing on my blog but hey, I love sharing everything with you and Instagram is not always the proper place to put all of them. Oh, and I haven't used any filters or alterations whatsoever. These are raw pics, taken with old, cheap camera I found on my attic two years ago. But they mean more to me than anything else to me.

Nie jestem profesjonalnym fotografem i jeśli miałabym opowiedzieć o swoim doświadczeniu z tworzeniem zdjęć, zaczęłabym pewnie od lat pozowania do sesji na bloga i obrabiania zdjęć metodą prób i błędów.  Zwykłam fotografować ważne dla mnie momenty, ludzi oraz miejsca, nigdy nie traktowałam tego jako swoją pasję lub nie przywiązywałam uwagi do profesjonalizacji tej, wydawałoby się prostej czynności. Pamiętam jednak, że kiedy wyjeżdżałam rok temu na wakacje do Londynu i po raz pierwszy miałam przed sobą wizję przeprowadzki na dłużej niż kilka dni, znalazłam na strychu stary aparat na kliszę. Postanowiłam wtedy, że będę robić nim zdjęciach w wyjątkowych dla mnie momentach i uwiecznię za jego pomocą swoje lato. Moment wywołania fotografii i ich oglądanie zawsze jednakowo mnie cieszy i fascynuje, dlatego też postanowiłam podzielić się z Wami dwoma kliszami, które wywołałam kilka dni temu, czyli tegorocznymi migawkami z lata. Zdjęcia nie były ani trochę obrabiane i to właśnie za taką surowość i kolory niczym potraktowane filtrem z VSCO kocham analogi.

Trend na noszenie sukienek oraz tzw. bralets na wierzchu, z luźnych T-shirtem wystającym gdzieś po bokach uważam za jeden z moich obecnie ulubionych. Tak jak widzieliście ostatnio w wydaniu z satynową sukienką, tym razem odświeżyłam swój bardzo stary, inspirowany Balenciagą top. Całość została sfotografowana bez planowania - tego dnia biegaliśmy z Pawłem po centrum Londynu szukając miejsc odpowiednich do stanowienia tła do edytoriali. Idealnie i wygodnie, by łapać metro nie zostawiając przy tym lustrzanki gdzieś w tłumie przechodniów.

wearing: H&M trend top, Brandy Melville tee, Zara shoes, Topshop skirt
ph. Paweł

Czuję się tak dziwnie pisząc pierwszy raz po tak długiej przerwie, że nie wiem od czego zacząć. Najlepiej chyba będzie więc od początku; wróciłam z Londynu tydzień temu, przeprowadziłam się do Warszawy, zostałam oficjalnie studentką i znowu wylądowałam w Londynie. Całkiem dużo jak na dwa tygodnie, przynajmniej porównując z moim klasycznym, całkiem nudnym życiem. Mam świadomość, że zapewne większość z Was ma już dość mojej ekscytacji miastem double-deckerów i najlepszego cydru, ale nic nie poradzę, że czuję się z tym miejscem tak związana. Uwielbiam jego architekturę, klimat, small-talki w najdroższym metrze świata i wybór hummusu w supermarkecie. Jednocześnie styl życia i ilość zmartwień nieco przewyższa moje możliwości, co było jednym z głównych powodów, dla których zdecydowałam się na dalszą edukację w Polsce.

Mam wrażenie, że przez miesiąc, kiedy mnie tu nie było działo się tyle, że nie zdążę tego opowiedzieć nawet pisząc najnudniejszy i najdłuższy tekst świata, pozwólcie więc, że ominiemy prywatną część i podzielę się z Wami moją radością - kupiłam w końcu sprzęt niezbędny do nadrobienia zaległości youtubowo-blogowych i zmontowania kilku filmów. Chociaż w tej kwestii system zakupów jest chyba jeszcze bardziej wciągający, niż powiększanie kolekcji butów - jeśli aparat, to i nowa karta pamięci, jeśli filmy, to nowy obiektyw i statyw, a do obróbki potrzebuję przecież komputera, do laptopa pokrowca, zaś do przechowywania materiałów - przenośnego dysku. Większość niezbędnych sprzętów już jednak zakupiłam, więc przynajmniej w jakimś stopniu czuję się komfortowo tworząc kontent na KARDISE. Pozostaje jedynie wrócić do regularności, bo hej, stęskniłam się! :)
xx