Bardzo nie lubię niechlujnych postów. Nie lubię pisać o wszystkim i o niczym, a najbardziej nie lubię dodawać słabej jakości zdjęć. A ostatnio byłam tak zabiegana, że nawet, o zgrozo, rozpisałam się o butach. Stylizacji nadal nie ma (nienawidzę mojego aparatu, nienawidzę mojego aparatu..) ale.. jest kolejna historia, a mianowicie żywy dowód na to, że Facebook to jednak nie taka bezużyteczna strata czasu. 

Wczoraj, jak to w każdy sobotni dzionek, robiąc przerwę między tańczeniem z odkurzaczem a zabawianianiem się w łazience z Cifem, Cilitem i innymi Domestosami włączyłam wspomnianą wyżej platformę społecznościową (znaną lepiej jako Pochłaniacz Czasu) w celu utwierdzenia się, jak cudowny żywot wiedzie polska blogosfera na Fashion Weeku w Łodzi. A to co zobaczyłam przyprawiło mnie o palpitacje serca. No dobra, może nie zemdlałam, ale na twarzy pojawił mi się uśmiech od ucha do ucha, a szmatka do kurzy wylądowała w koszu. Jessica Mercedes zawitała do Białegostoku! Tak, mojego miasteczka, tak mi bliskiego, na które tak psioczę i marudzę, ale jak tylko gdzieś wyjeżdżam chcę wracać. Gdzie? Alfa Centrum Handlowe. Miejsce, gdzie spędzam jakąś połowę wolnego czasu. Nie obyło się oczywiście bez porwanych rajstop, chwilowego stresu pt. "Autobus Nie Przyjeżdża, Chyba Idę Pieszo Piętnaście Kilometrów" oraz najszybszych zakupów w życiu, w ciągu których kupiłam w końcu wymarzone buty, ale o tym kiedy indziej. Szkoda, że cała akcja nie była lepiej rozpromowana, bo na pewno więcej białostoczan zawitałoby na "Bitwę Na Style". Oczywiście nie mogło się to równać z jakimikolwiek pokazami mody, nazwałabym wydarzenie raczej promocją danych sklepów z kategorii tych, do których nikt nie wchodzi, zawsze stoją puste, a ja mijając je zawsze zastanawiam się z czego one się utrzymują. Jednak bardzo cieszyłam się na (ponowne) spotkanie z Jess, co oczywiście musiało zaowocować wspólnym zdjęciem :). Jedyne co mnie trochę rozbawiło, a trochę zastanowiło to usilne powtarzanie przez prowadzącą słów (przeze mnie nieporządanych) jak 'trendy' 'co jest modne' i mówienie przechodniom przez kilka godzin, co mogą założyć tego lata, a czego nie mają prawa (określane mianem passé). Rozbawiło dlatego, że akurat białostoczanom nikt nie wmówi co mogą nosić, bo mniejsze miasta mają to do siebie, że nic ich nie obchodzi co noszą warszawiacy, krakowiacy czy inni wrocławianie, a zastanowiło dlatego, że ponownie spotykam się z bezczelną manipulacją ciemnymi masami. Ale to znowu rozważanie na inną okazję, zostawiam Was więc z kilkoma uchwyconymi naprędce zdjęciami i obiecuję, że wracam niedługo z niezłymi (moim zdaniem) stylizacjami (vel. outfitami, vel. strojami, a tak serio to nigdy nie wiem jak moje zestawy nazywać bo żadne z wymienionych określeń mi nie odpowiada).

I really don't like scruffy posts, notes written about everything and nothing and what I hate the most are bad quality pictures. Recently I've been really on-the-go from 6 a.m to 12 p.m. that even, well I'm not so proud of that, I've written about shoes. I still don't have any outfit photos to show you (I hate my camera, I hate my camera..) but there's a new story I'd like to tell you about!

Yesterday, as on casual Saturday while taking a little break between dancing with a vacuum cleaner and having fun with Cif, Cilit and other Domestos-things I switched Facebook on in order to consolidate that polish blogger's lives are so perfect during Łódź Fashion Week and I'm so poor I didn't go there when I spotted that actually my favourite fashion blogger, Jessica Mercedes isn't in Łódź right now but she's coming to Białystok! Well, at first I was really suprised that she was coming to my little city, which I trurly love no matter how often I complain about it. After few minutes I was ready to go and duster was lying lonely on the floor. Whole event took place in Alfa Shoppin Centre where I spend most of my free time and I know as my own home. Of course it couldn;t happen without a little it of stress like a hole in my tights or late bus, but it was really plesant to meet Jess again and to chat for a while. "Style Fight" was rather boring and I couldn't stand tha lady talking about trends which she didn't understand all the time. But at last I was laughing because none of people living in Białystok didn't actually listen to her and I know that none of us doesn't follow trends. This is what I love in small cities!

Słyszałam, że w większych miastach o zakupy łatwiej. Że większy wybór, że sklepów więcej, czasami jakaś promocja się trafi. Nie słuchajcie tych, którzy Wam tak wmawiają. Lubię ponarzekać na Białystok, ale lepiej czuję się lawirując między świetnie znanymi uliczkami i zachodząc do ulubionych i sprawdzonych butików tutaj, niż zagubiona w wielkich centrach handlowych.  A kilka razy obeszłam Stary Browar czy Złote Tarasy - bezskutecznie. Jeszcze raz utwierdzam się w przekonaniu, że najlepsze ubrania znajduje się przypadkowo, tam gdzie się ich nie spodziewamy. I tak, nadal moja ulubiona koszula została wygrzebana spod starego chodnika w second handzie, sukienka zabrana babci, a spódnica podniesiona z podłogi na wyprzedaży. A ostatnio w międzyczasie gdy bawiłam się w Chińskiego Turystę (czytaj: fotografowałam wszystko co mijałam na ulicy, począwszy od ludzi a skończywszy na asfalcie) zauważyłam jakąś błyskotkę. Jako typowa miłośniczka wszystkiego, co odznacza się z daleka, skierowałam swój wzrok (a zaraz i nogi) w tamtą stronę. I proszę co znalazłam! Przydrożne butiki mają to do siebie, że zawsze zawierają w sobie małe skarby. Może nie jest to pierwszorzędna skóra ani moje wymarzone obcasy (tak, postanowiłam że zamieniam się w Panią Obcasową Szpilomaniaczkę, strzeżcie się!) ale jak na razie są idealne, pasują mi do wszystkiego, a złota wstawka nadaje im to 'coś', czego zawsze szukam w nabytych rzeczach.

You've already heard all my long-winded stories about Perfect Shoes, which I cannot buy, which I was looking for everywhere where I've been and when I finally found ones that I liked somebody bought my size few minutes earlier (it happened twice, actually). I've been showing you my old, not so fashionable shoes over and over again and in some of the past mornings I just wanted to get out from my house without any shoes, screaming 'I'm going to be a traveller like Cejrowski and shoes are the worst items of clothing!'But then I would wear my Oldies once more (I love to give names to things. I feel like they are more 'mine' then. Yes, I know, I'm weird). People around me even got used to it, they treat my beloved Oldies like my second skin.

I've heard that it is easier to shop in big cities. Don't believe to anyone who says that, he's a total liar! I've experienced it myself. I like to grumble on Białystok from time to time but eventually I prefer to walk through my familiar streets and inspected boutiques than run in huge shopping centres. I still claim that we always found the best things that become to beloved ones by accident, like my favourite shirt, which I found lying beneath an old rug, or my skirt which I keep wearing day by day, which I took (kind of stolen ctually) from my grandma. And few days ago when I was imitating a Chineese Touist while a long walk in Poznań (where I went for a school competition) I spotted something luminescent. As a huge fan of everything that can be seen from a distance I went there immediately. And see what I found! Some perfect booties, maybe not my dreamt high heels (yes, I decided I'm going to be a High Heels Lady!) but acceptable just for now, before I start wearing sandals all the time. That metal inset gives them that 'something', something I am always looking for in pieces I buy. What do you think about them?

Ci, którzy obserwują mnie na Instagramie (@heyimkarolajn) zauważyli, jaki ze mnie wielki podróżnik ostatnimi czasy. Dawno już nie dodawałam mixów rozmazanych zdjęć tego, jak się pakuję w swój ultrawielki plecak-ninja albo co jem na śniadanie, tak więc musimy wszystko nadrobić! 

This is kind of weird what a traveller I became in those past few months. I actually never go anywhere gurther than my hometown, Białystok but recently I've been in Warsaw and in Poznań, which you were able to see it on my Instagram account (@heyimkarolajn). We have a lot of to catch up!

3. Preparing a new post 

4. Yes, I ate all of them

 3. Perfect Reserved shoes!

 1. Hello Kitty Me

2. B&W

3. True

 2. Love that Zara tee

3. Having my own NYFW!

4. Harper's Bazaar Poland first issue

 1. FCB ♥

2. Packing

3. Jessica Mercedes!

4. Macaroons, so tasty

 1. Big Apple on the wall

2. Favourite food

4. Perfect backpack!

 1. Pani Ekscelencja

2. Hard Rock Cafe

3. An autograph

 2. Mornings aren't best time for me

 2. At the theatre

3. Holographic and colourful

4. Love that white lace on the jacket!

 1. Bubble Tea

2. Patterns, patterns everywhere

3, 4. Retro Mood

 2. Poznań I'm in love!

3. Starbucks, couldn't miss the opportunity of course 

4. Brushing my teeth #addicted to my phone

 1. Studio Cukry

4. Gifts

1. Białystok I'm coming back!

2. Missing that breakfast

3. Perfect Cinderella dress

Nieważne jak bardzo utwierdzona jestem w swoich (stylowych) przekonaniach staram zawsze się przełamywać. Pół dzieciństwa (takiego późniejszego już, jako że w wieku kilku latek byłam jeszcze szczęśliwą posiadaczką różowego kombinezonu w gwiazdki) spędziłam na bezcelowych rozmowach typu 'Kupmy może jakąś ciepłą, zimową kurtkę?', a jedyną moją odpowiedzią było spojrzenie jednoznacznie wyrażające 'A co ty wiesz o zimowej stylówie? (jak ktoś woli udawaniu Blair Waldorf) (już podczas mojej podstawówkowej edukacji, jak widać, wykazywałam wszelkie oznaki wskazujące że już kilka lat później pójdę o krok dalej i ze sztucznym uśmiechem na ustach będę przedstawicielką jakże modnej, ale niezwykle marznącej ulicy). Kończyło się na płaszczu, który, bądź co bądź, nie był w stanie zapewnić mi takiej ciepłoty jak porządna puchówka. Styl sportowy nigdy do mnie nie pasował (i nie pasuje nadal) ale ostatnio moim ulubionym sposobem na przełamywanie poszczególnych stylizacji jest dodawanie elementów zaczerpniętych prosto od przedstawicieli społeczności wmawiającej nam, że godzina biegania codziennie to sama radość i przyjemność (nie żebym się nie zgadzała, ćwiczę praktycznie codziennie ale nie jest to forma relaxu którą porównałabym do bezcelowego oglądania po raz trzeci tych samych odcinków Plotkary).Wracając do tematu, największą frajdę mam kiedy zakładam na raz coś eleganckiego i takiego mniej nadającego się na wizytę w drogiej restauracji. Kontrasty górą!

No matter how sure I am about my style I always try to put something new in my outfits, just not to stay boring. I spent half of my childhood (I mean that little later one, I'm not talking about the time when I was the happiest in the world owner of a pink star-printed winter suit) at endless talks like 'Maybe we'll buy a warm, winter jacket to you?' and I my only answer would be that unequivocal look of my face telling 'What do you kow about fashionable winter look?' (or pretending to be Blair Waldorf if you prefer) (you see, even while attending to a primary school there were many signes that I'll soon become a part of, quite fashionable, but still freezing community). It always ended at a cloak, which indeed wasn't able to provide me that kind of warmth that a good jacket filled with feathers would do. Sport style haven't ever particulary matched to me (and it still doesn't) but recently my favourite fashion trick is matching pretty elegant pieces with those destined rather for those people who claim that one hour jogging a day is a huge pleasure (not that I don;t agree; personally I love to excercise but you know, I wouldn't compare that relax to watching the same TV Series over and over again without any effort). Coming to the subject, it is really good to try some new things sometimes, so as it is good to make contrasts in your style!

W czasie trwania mojego krótkiego (jak niektórzy ośmielą się stwierdzić), acz aktywnego żywota nigdy nie wydarzył się taki przełom. No może przełom to za dużo powiedziane, ale coś się stało. Ktoś może coś dziwnego zauważył? Proponuję spojrzeć w dół. D r e s . Albo coś dresopodobnego. Nosiłam się z zamiarem użycia luźnych, sportowych spodni już od dłuższego czasu. Weźcie na wzgląd fakt, że przez całą podstawówkę, przedszkole, przez całe dzieciństwo nigdy nie pokazałam się w tym luźnym ubiorze godnym Chucka Bassa. Już nawet 8-letnia Karolinka burzyła się i jak już miało być wygodnie dawała się przebłagać na legginsy. Ale nigdy dres! Jednak lubię łamać zasady, nawet te moje żelazne przykazania. Jednak jeden warunek - jak ma być luźno, to koniecznie w szpilkach (tak dla zachowania równowagi we Wszechświecie). 

During my short (as somebody may claim), but active life there has never been such breakthrough. Well, maybe a word 'breaktrough' isn't proper in that situation, however if you had known me.. You won't argue. Anybody spotted something strange? I propose to look below. T r a c k s u i t . Or something sweatsuit-like. I was planning to use them in one of my outfits for pretty a long time, but you should consider that since I was in a primary school, in kinder garden even, through all my childhood I have never worn a tracjsuit somewhere further than in my bed (or on the sofa while watching some silly TV Series, but this doesn't count). So, here I am today, wearing that baggy piece of clothing, feeling akward but so good! This is great to make a headway sometimes. I love breaking the rules, even those mine, strict ones. But there was one condition - I had to wear high heels. No other way to style that (you know, balance in the Universe, that sort of thing).
Moja samodzielnie wykonana bluzka niczym z pokazu ACNE idealnie sprawdziła się w akcji (już nie tylko była lepszą ode mnie modelką tworzącą swoisty klimat kilka postów temu :) ). Jak już były Wysokie (a raczej Niskie) Obcasy musiała być i marynarka. W soczystym kolorze, a tak sobie, żeby ponarzekać na zimę w kwietniu jeszcze bardziej i żeby przynajmniej sprawdzało się prognozę pogody danego dnia (jakby dziesięć razy na godzinę było za mało).

My made by myself Tshirt as if it was taken just pfrom the ACNE's fashion show fitted perfect for the occasion. I matched perfectly to the pants, and, well, I had opportunity to compete with Her in modeling contest (since you know how poor I am in that kind of stuff you can guess the result). And when there are High (or rather Short) Heels, there must be a jacket. In lusious colour, just to feel more free to complain about winter in April and to check the weather forecast even more often (is ten times a day an obscession yet?).

Pieniądze można zgubić. Ubrania porwać, komórkę popsuć. A wiedzy nikt mi nie ukradnie. Nie zniszczy się z czasem, wręcz przeciwnie, można ją pogłębiać bez żadnych ograniczeń czy limitów. I to jest cudowne. Niezależnie od tego czy masz piętnaście, dwadzieścia pięć lub siedemdziesiąt lat, czy mieszkasz w pięknej willi czy w kawalerce, czy masz na sobie suknię wysadzaną kryształkami Swarovskiego czy stary dres - możesz poszerzać swoje umiejętności, kształcić się. I na tej podstawie będzie oceniana Twoja wartość.

,,Myślę, że moda to nie tylko pokazy czołowych projektantów w Paryżu czy Mediolanie, Anna Dello Russo czy Miroslava Duma. Moda to też my, zwykli śmiertelnicy, którym dane jest ją oglądać zza szklanego ekranu komputera. Cały ten świat pasjonuje mnie od dawna. I to do takiego stopnia, że na cudowny pokaz reaguje płaczem, a w mojej małej garderobie przesiaduję godzinami, wyciągając stare ubrania i przerabiając w taki sposób, by osiągnęły nietypowy wymiar. Jestem pewna, że moje miejsce jest w przemyśle modowym, tam chce pracować, ponieważ uważam, że praca powinna pasjonować i lepiej rozwijać swoje zainteresowanie w tym co się kocha niż być kolejnym nudnym dyrektorem w równie nudnej firmie. Warsztaty takie jak te, które można wygrać w konkursie to duży koszt, którego nie jestem w stanie ponieść. Ale wierzę, że powinniśmy rozwijać taką Młodą Polskę, nie narzekać na niski poziom mody w naszym kraju, ale starać się tę modę kształtować od podstaw, walczyć o nią i dawać z siebie 100%. A ja dam z siebie 200%, jeśli tylko będzie mi to dane!"

Te kilka słów wystukanych w przypływie emocji zapewniło mi udział w kolejnych warsztatach. Śmiałam się potem, że trwa jakaś dobra passa i że powinnam zagrać w Lotto a zostanę jeszcze milionerem :). W każdym razie w stolicy zostałam trochę dłużej (i pewnie będę Was tym zamęczać przez kolejny miesiąc). Jakkolwiek na spotkanie bloggerek cieszyłam się bardzo, to na myśl o profesjonalnych warsztatach prowadzonych przez uznanego krytyka mody, panią Hannę Gajos cała się trzęsłam z radości. No dobra, nie byłam pewna kim dokładnie pani Hania jest, dlaczego jest taka doceniona i co tak właściwie robi. A robi bardzo dużo, wie więcej niż wszystkie blogereczki razem wzięte a przy niej czułam się, najzwyczajniej w świecie, głupio.

Po wejściu (spóźnionym) do przestronnego miejsca spotkania przeżyłam lekki szok. Spodziewałam się wielu przestylizowanych ludzi popijających kawę ze Starbucksa i jedzących niskokaloryczne sałatki. Ale nie. Nie w sensie pozytywnym. W prelekcji uczestniczyło jakieś osiem osób (łącznie ze mną) i to było cudowne. Różnica wieku między mną a resztą balansowała od dziesięciu do pięćdziesięciu lat i w nawet najmniejszym stopniu nie dorównywałam im wiedzą czy doświadczeniem. Jednak - jak to usłyszałam od pani Hanny - każdy kiedyś zaczyna. 

Czas leciał (za)szybko. Tyle ciekawych informacji, które mój mózg przyswoił jeszcze nigdy nie usłyszałam. Luźne dyskusje na tematy, o których nie miałam pojęcia utwierdziły mnie w przekonaniu, że podążam dobrą drogą. Nie chcę przecież do końca pisać o tym, że bluzeczka pasuje do nowych bucików, a w Zaruni są przeceny. Nie, nie i jeszcze raz nie. W zamian za to zostawiam Was z (niewielką) dawką modowej wiedzy. Po pięciu minutach słuchania zrobiło mi się jeszcze bardziej głupio, że nie wzięłam (jak reszta) zeszytu. Na szczęście aparatem robiłam zdjęcia slajdów wyświetlanych z komputera i zapełniłam sobie notatki w telefonie krótkimi hasłami typu "Moda jest damą zaborczą".

Nie wiem od czego zacząć. Minęły dwa tygodnie (a u mnie to co słyszę wlatuje jednym uchem a wylatuje drugim). Jednak, uwierzcie, zakodowałam wszystko w podświadomości i mądre słowa wypowiedziane w ciągu nieprzerwanej (krótkie przerwy na ciasteczko i jedziemy dalej!), sześciogodzinnej dyskusji. Najbardziej podobał mi się wymiar spotkania - obok mnie siedział początkujący projektant, z lewej pani z firmy produkującej materiały, za mną ktoś z radia, a wszyscy z miłością do tego samego. Pozostaje mi przedstawić (w bardzo skróconej formie) kilka haseł zachowanych w moim wysłużonym telefonie.

Anegdota Sonia Rykiel.Pierwsze słowa, które wystukałam na dotykowym ekranie. Pani Hanna nawiązała do produkcji i przepłacania za metkę. Opowiedziała o swoim pobycie w Paryżu, gdzie była zachwycona butikiem projektantki słynącej z doskonałych dzianin, Sonii Rykiel. Oczywiście cena wykraczała poza możliwości zwykłej osoby. Jednak po powrocie do Polski któregoś razu zawitała w fabryce dzianiny (bodajże w Łodzi, ale nie pamiętam dokładnie). I co zobaczyła? Te same ubrania, sweterki, w identycznym kolorze, produkowane u nas, jeszcze bez metki która miała być doszyta niebawem zagranicą i zwiększyć jej wartość o kilka zer. I tutaj pytanie pojawiło się pytanie: Za co płacisz? Za jakość, czy za metkę? Co do mnie - znacie moje stanowisko. Nikt by Chanel 2.55 nie pogardził, ale różnicy mi nie robi fakt, że sukienka była kupiona w odzieży używanej albo w H&M. I tak pochodzi z Chin. I tu dalej..

Produkcja przeprowadza się na Wschód. Wszystko jest tworzone  w Chinach ze względu na niższe koszty, ale.. rdzenni (bogaci) mieszkańcy sami wcale nie użytkują odzieży słabej jakości. Są w stanie (i to praktykują) zrobić bardzo wysokiej klasy surowce, a to nam (przecież tak rozwiniętym Europejczykom) odsyłają słabe odpadki. A wiedzieliście na przykład, że kolor oranżowy (ostry pomarańcz) jest jednym z najtańszych do wyprodukowania kolorów? Przedsiębiorcom na rękę było wprowadzenie go do obiegu, bo oni ponosiliby mniejsze koszty, a my płacilibyśmy tyle samo co za każde inne ubranie. I udało im się. Pamiętacie szał na ten kolor latem kilka sezonów temu? Był wszędzie, jak minionej jesieni burgund czy mięta rok temu. Wszyscy zaatakowali - gazety promowały go jako 'hit sezonu' wystawy w sieciówkach mieniły się w odcieniach pomarańczy.. Wmówiono nam, że ten kolor jest super extra najlepszy. My płacimy, oni zarabiają jeszcze więcej Proste.

Jak chcesz pracować w modzie, musisz nauczyć się oszukiwać. Wyobrażacie sobie moją minę jak to usłyszałam? Nagle zdałam sobie sprawę jak bardzo jesteśmy mamieni, wpadamy w zakupoholizm, chcemy mieć wszystko to, co jest aktualnie  t r e n d y (tak jak ten cały oranż na wszystkich częściach garderoby). A jak chcesz pracować w tym przemyśle.. no cóż, najprawdopodobniej przez większość życia będziesz wmawiał biednym klientom, że kolejna para butów jest bardziej niezbędna niż rachunki za prąd. Jednak w modzie nie można zrobić kariery finansowej bez duszy artysty i miłości. Przypomniał mi się jeszcze jeden przykład świetnego PR-u. Po tsunami (nie pamiętam którym) zostały zatopione kontenery z jeansami. Tyle zniszczonej odzieży, coś trzeba było z tymi zapleśniałymi spodniami zrobić. I tak narodziła się moda na przetarcia i podarcia na jeansach, które nosimy do dzisiaj. 

Krytyka umiera. Tutaj zrobiłam się czerwona na twarzy, gdy wysłuchałam (jakże prawdziwych!) oskarżeń, że krytyki już nie ma, nikt nie wyraża tak na prawdę swojego zdania ze względu na opisane wyżej manipulacje oraz marketing. Gazeta musi reklamować pewne produkty, bo z samej ceny, którą płacimy w sklepie się nie utrzyma. Następnie Hanna Gajos zarzuciła bloggerom, że nie uczą się, i nie chcą się uczyć krytykować. Na wszystko potakują głową z aprobatą, nie mają własnego zdania, co zabija sens dziennikarstwa modowego, a to Internet jest jego przyszłością.

Nie będę już pogrubiać tekstu, bo chyba bym musiała pogrubić wszystko. Nie ma ważniejszych i mniej ważnych komentarzy. Dalej wysłuchałam takich zdań jak "Moda dowartościowuje", "Moda jest terminem ważności do spożycia". Nie obyło się bez bardzo interesującej mnie historii mody i stwierdzenia, że wszystko już było i my możemy już tylko interpretować to na swój, nowoczesny i jak najbardziej świeży sposób. Kiedyś moda miała służyć do przyporządkowywania do danych grup społecznych , obecnie funkcjonuje tzw. "funkcja wsadu" czyli (przykład pani Hanny) te same jeansy założone przez księcia i drwala, lub sukienka w którą ubrana jest sprzątaczka i królewna. Od razu można zauważyć, że wszystko zależy od tego jak postrzegamy daną rzecz. Ile razy zakochałam się w danych butach, bo ta i ta pani miała je na sobie? Niezliczoną ilość. Czas to zmienić.

Poruszone zostały też takie tematy, jak centra handlowe, które zniszczyły modę, białe kozaczki wyśmiane przez Tomasza Jacykowa i potem silnie lansowane prze Karla Lagerfelda jako 'hit' (nauczka: nigdy nie mów że coś jest beznadziejne. Jak Karl powie, że jest super, będzie super. Patrz: musisz nauczyć się ludziom wmawiać swoje racje). Nawiązała się też interesująca dyskusja na temat świetnie prosperującego polskiego projektanta Roberta Kupisza. Ze świecącymi oczami przysłuchiwałam się opiniom, jako że Robert jest świetną, przyjemną osobą, ale tworzy dla ludzi młodych ('funkcja wsadu'), wykorzystuje swoich znajomych jako słupy ogłoszeniowe (to powinno się potraktować jako komplement i umiejętność promocji), ale nasza wykładowczyni określiła go jako geniusza, który opowiada fantazje, przyciąga i sprawia że chcemy więcej. Trudno się nie zgodzić!

Zostało mi jeszcze dużo do powiedzenia, ale coś patrzę, ze posty zaczynają przypominać całkiem pokaźne rozdziały książek, więc kończę na dziś, a tematów do opowiadania mam na najbliższy rok!

I ten moment, kiedy ktoś taki pyta cię o zdanie, chce wiedzieć co sądzisz na dany temat, a na pytanie 'Czy mogę zdjęcia' odpowiada 'Dziecko, mogę cię nawet na Facebooku do znajomych dodać!'