W minioną sobotę byłam w Warszawie, gdzie odbywały się warsztaty stylizacji Glamour. Udział w nich zapewniła mi wygrana w konkursie (po odczytaniu maila zwrotnego z informacją, że się zakwalifikowałam skakałam z radości, a mój brat uznał, że potrafię wydawać z siebie ultradźwięki) i po niecałych czterech godzinach snu, wsiadłam w pociąg. Oczywiście nie obyło się bez błądzenia po nieznanym mieście (czy każde studio fotograficzne musi być ulokowane na końcu świata w niezbyt przyciągających z zewnątrz budynkach przypominających opuszczone garaże?), ale, trochę spóźniona dotarłam na miejsce. Uwielbiam poznawać ludzi zaangażowanych w blogowanie i świat mody na co dzień, a na tych warsztatach każda jedna osoba w jakiś sposób związana była z tym środowiskiem. Oprócz fotografów magazynu Glamour, stylistki Marty Siniło i kilkunastu uczestniczek miałam okazję poznać polskie bloggerki Kasię znaną nam jako Jestem Kasia (do której grupy trafiłam), Olgę Oktawię z bloga The Biscuit Factory i Sylwię - ShinySyl. Zadanie było proste: ubrać dziewczyny tak, by oddawały kwintesencję stylów trzech ikon: Cary Delavingne, Sky Ferreiry i Miroslavy Dumy. Nam przypadła w udziale blond piękność, której piosenki uwielbiam, ale styl już mniej - Sky. Przetarte jeasny, skórzane ramoneski, dziewczęce sukienki w połączeniu z ciemnymi ustami i czarnymi Martensami, zahaczające o goth - w tym klimacie miałyśmy pole do popisu. Wybrałyśmy zestaw, który w swojej prostocie bardzo pasował zarówno Kasi jak i estetyce na której miałyśmy bazować, więc z efektu byłam bardzo zadowolona. Ilość selfies, które powstały tego dnia przerosła mój rekord, ale znalazłyśmy też chwilę na owocne rozmowy na temat możliwości rozwoju, stażu w magazynie czy ewolucji naszych stron w Internecie. Efekty naszej pracy już niedługo pojawią się na łamach magazynu Glamour oraz na ich stronie, a ja zapraszam Was do obejrzenia kilku zdjęć które zrobiłyśmy z Kasią raz Olą w międzyczasie! :)

Last Saturday I went to Warsaw to attend a Glamour School Of Style workshops which I won in a competition (do I have to add how pleased I was when I received an email with the information I actually got in? My brother told me he has never heard such a scream of happiness!). After having barely four hours of sleep I got into the train and went to the city I love but I also feel lost in. I was just wondering... are all the photo studios located in some empty places, garages and run-down-looking buildings in the end of the buses tracks? I got to the Day Light Studio a bit late, but became extremely excited right away when I saw all those people, sharing the same passion for fashion! I got the chance to learn how it is to work during a professional photoshooting for a magasine. I met stylists, photographers, the participants of the competition and bloggers I've been following for a really long time, like Jestem Kasia, Shiny Syl or Olga Oktawia. Our task was to prepare an outfit in one of the three iconic styles: Sky Ferreira's, Mira Duma's or the Cara Delavingne's one. I was in Kasia's group and we were working on a rebelious blonde singer - Sky. Maybe it wasn't exacly my kind of style - ripped jeans, leather jackets and simple tees, but I loved the friendly atmosphere among all of us and the effect which looked perefectly on the pictures. Meanwhile, the other few bloggers and I went outside to take some pictures, which I want to share with you gyus now. I was wearing a neoprene blouse which I totally love and wear all the time, quilted shorts and my favourite necklace which I would propably never take off if I could. Tell me what you think about it!

Pobyt w Warszawie chcieliśmy wykorzystać w zupełności. Drugiego dnia zorganizowaliśmy sesję, z której efektów jestem bardzo zadowolona. Założeniem tych zdjęć było pokazanie kontrastu pomiędzy moim stylem - pełnym glamouru (w końcu znalazłam coś cekinowego!) i elegancji, podkreślonej przez czerwoną szminkę na ustach, a męskim luzem w wykonaniu mojego przyjaciela Pawła. Śmiałam się potem, że zdjęcia wyglądają jak z kampanii Zary - i wcale nie dlatego, że są jakieś cudowne i wyjątkowe, ale tak się złożyło, że oboje mieliśmy na sobie ubrania w większości z tego sklepu ;) Lubię, gdy zdjęcia opowiadają historię. Zazwyczaj gdy spotykam się z którymś z fotografów na sesję oboje a) się śpieszymy b) aktualnie marzniemy/topimy się od upałów/pada nam na głowy deszcz i robimy jak najszybciej zdjęcia tego w co jestem ubrana, kilka portretów i idziemy dalej, każdy w swoją stronę i do swoich obowiązków. Z Natalią spędziliśmy trochę ponad godzinę, bawiąc się przy tym wyśmienicie. Było bardzo zimno, ale i tak z uśmiechami na twarzach biegaliśmy z miejsca w miejsce (i to dosłownie, maraton po warszawskich ulicach uznaję za zaliczony), zahaczając przy tym o przyjemną kawiarnio-piekarnię, przejście dla pieszych (moje ulubione miejsce do zdjęć! Najśmieszniej jest jak kierowcy zatrzymują się, żeby popatrzyć... Zamykasz oczy i jesteś Super Gwiazdą Na Czerwonym Dywanie). Mam nadzieję, że zdjęcia przypadną Wam do gustu!

I wanted to use my stay in Warsaw in 100% so on the second day we decided to organise a little photoshooting (in case my Instagram spam was too little). My friend Paweł and I wanted to show a contrast between my style full of glamour and timeless elegance (highlighted by my red lips.. I'm currenly loving that make up!) and his boy-ish street-style-kind-of-look, loose and comfortable yet attention-grabbing. While looking through these pictures I laughed that we both look like taken live from a Zara campaign (and I'm not saying it because I'm boasting about those here (well, I can't also say I don't like the results.. pictures are great!!) but we were both wearing a lot of Zara clothes by accident. Okay, let's admit it - it's our favourite brand!). I love when pictures tell a story. Usually while taking normal outfit pictures both me and my photoghrapher are a)on the run b) fed up with all the duties c)angry about the tough weather conditions (do I have to mention the minus temperature or the irresistible heat or, ehh, rain and snow). This time we spent together over an hour, literally running a marathon through the streets of Warsaw. It was really cold but we didn't pay attention to it - we were laughing, dancing and singing just not to feel the wind and the snow. We accidentally discovered a lovely spot, where we bought some sweets and a cup of hot coffe (also on the pictures!). Oh, and I almost forgot to tell you how fun it was to take pictures on a pedestrian crossing! I love the background of those white stripes and often ask people to do a photoshooting there but in Warsaw it was super-duper funny, haha! People were stopping by, starring at us and showing to each other, gossiping at the same time. I closed my eyes and walked ahead as it I were a well-know person on the red carpet... Haha, I always tell you I have a highly bright imagination :). Hope you'll like the pictures!

Ubrania to dzieła sztuki. Tak właśnie myślę o bluzie, którą miałam na sobie podczas tych zdjęć - wykonana z grubego, piankowego materiału, geometrycznie zszyta i bardzo oryginalna w swojej prostocie, nie potrzebowała wyjątkowego towarzystwa, by przyciągać wzrok. Jest świetnym dowodem na to, że nawet pozornie zwyczajne rzeczy, w jednolitym kolorze, wykonane z dokładnością i precyzją mogą przybrać wyjątkową formę. Kiedy któregoś razu musiałam wypożyczyć lekturę z miejskiej biblioteki, natrafiłam na to okno i od razu wiedziałam że wykorzystam je jako tło. Barokowy klimat miejsca uwydatniłam pokazywaną już milion razu spódnicą (chociażby tutaj) i zdobionymi kolczykami. Zostawiam Was ze zdjęciami :)

I think about clothes as pieces of art - and that particular blouse I'm wearing on the pictures today is like the perfect example. Made carefully of a stiff fabric, no matter its simplicity and the white colour looks perfect and originally any time I wear it, even with black skinny jeans. I remeber one day I went to the library in the city just to borrow a few books for school and I spotted that amazing window. I loved the curtains and the whole design, so I decided to use it as a background for the photoshoot. Baroque effect is even bigger because of the skirt you propably remember (I showed it many times, eg. here) and my new earrings (which are a bit of my granma's style, but I love them anyways). 

ph. Delirious Joy, wearing: Pull&Bear skirt, Frontrow Shop blouse, Aldo earrings

Często stwierdzenie 'interesuję się modą' mylone jest z 'lubię chodzić na zakupy'. A jest to, w rzeczy samej, coś zupełnie innego. Obecnie, gdy wszyscy mają dostęp do wielu źródeł, pokazów transmitowanych na żywo i tysięcy blogów, za wyrocznię mody uważa się ktoś obserwujący Annę Dello Russo na Instagramie i posiadający wiedzę, kim była Coco Chanel. Jednak zapytany o Johna Galliano odpowiada 'to coś związanego z tym programem na Polsacie, Galileo?', a na nazwisko McQueen zaczyna opowieści o królach brytyjskich. Nie zrozumcie mnie źle - sama wiem niewiele i mam małe doświadczenie. Właśnie dlatego staram się rozwijać i dokształcać. Dzisiaj chciałam polecić Wam książkę, którą sama traktuję jako domową encyklopedię - i to nie byle jaką! "Od Chanel do Versace. Style w modzie" to podany w przystępny sposób przewodnik po największych kreatorach i projektantach. Nie jest to książka, która Was wciągnie, zachwyci przedstawioną w niej historią czy przedstawi w pasjonujący sposób czyjeś życie (mnie tam wciągnęła, ale ja to już inny przypadek). Na pierwszych stronach znajdziecie w niej (bardzo okrojoną, ale tę część potraktować należy raczej jako wstęp) historię mody XX wieku (tak jakbyście chcieli się jednak dowiedzieć za co ta cała Coco jest taka znana). Meritum książki stanowią alfabetycznie ułożone hasła poszczególnych projektantów, które są prawdziwą kopalnią wiedzy - od historii każdej marki, tworzących dla niej przez lata osób, opisy stylu danego domu mody, aż po zdjęcia sylwetek z pokazów. Wielu z tych nazwisk nie znałam i wiele ciekawych faktów się dowiedziałam, jedyne co trochę mnie odrzucało, to niesamowicie naukowy styl tekstu, ale biorąc pod uwagę, że czytamy (jak to sama nazwałam) encyklopedię, nie było tak źle (może oprócz tych niezrozumiałych i tak na prawdę nic nie znaczących określeń typu "subtelna elegancja") (większość informacji jednak uważam za bardzo przydatne). Na koniec miło zaskoczył mnie fragment "Przewodnik po próbkach tkanin" - świetnie zilustrowana praktyczna wiedza, dzięki której bez problemu rozróżnimy w sklepie vintage projekt Missoni od Heremèsa.

Słyszałam złe opinie na temat samego polskiego tytułu. "Od Chanel do Versace"? Bo czemu nie nazwać książki chociażby "Od Lanvin do Wanga"? Moim zdaniem tytuł jest trafny, obrazuje rozbieżność poszczególnych domów mody - minimalistyczno-rockowe Chanel tworzone w eleganckim Paryżu i pełne przepychu i zdobień Versace powstające w Mediolanie. 

Hej wszystkim w Nowym Roku! Ja już przywykłam do wstawania w południe i leniuchowania (stan rzeczy idealnie odzwierciedla pierwsze zdjęcie, co złego to nie ja!), w końcu na prawdę odpoczęłam ;). A to nie koniec dobrych nowin, bo do mojej małej, kardise'owej rodziny dołączył zacny przedstawiciel kożuchowatych - oglądałam się za nim długo, mierzyłam, odwieszałam, w końcu wróciłam z nim do domu (wyprzedaże to świetny czas na utwierdzenie się w swoich zakupowych przekonaniach). Pasuje mi do wszystkiego, jest w sam raz na wiosnę, którą mamy tej zimy a ja utwierdzam się w przekonaniu, że pastuszkowie mieli jednak wyczucie stylu. Może mój nie jest tak spektakularny, jak ten stworzony przez dom mody Issa, ale stanowi popularniejszą wariację na temat, chociażby fioletowego okrycia prezentowanego w przedostatniej kolekcji Marca Jacobsa dla LV (różowej narzutki żadna sieciówka nie podjęła się wyprodukować, sorry Marc, takie rzeczy chyba tylko dla Suzie Bubble), czy kożuszka w formie kurtki pilotki u Rag&Bone.

Hello everyone in the New Year! I have to say I got used to waking up in the midday and lounguing around all the time. Well, I finally feel rejuvenated - you can see my current mood on the first picture. And it is not the end of happy news, because here is the new member of my tiny kardise clothes family - faux sheepskin coat. I've tried it on a few times and each time I put it back on a hanger. But here came the sales time and my hasitation ended - I bought it and since then I wear it all the time. It matches to all my clothes and is not too thick for that spring-kind of winter we're experiencing right now in Poland. It may not be so spectacular as those we were able to see on Issa's runway, neighter it is violet as in last but one Marc Jacob's collection for Louis  Vuitton (no pink long coats either, sorry Marc, things like that only for Suzie Bubble) but I like it a lot and I bet to claim that sheperds did have good style taste. 

Z tą spódniczką mam nie lada problem. To jedna z tych rzeczy, kupionych naprędce, których nigdy nie wiem do czego mam założyć, nie wiem, czy do końca do mnie pasuje i wreszcie nie wiem czy chcę zakładać. Bo jeśli mam już pisać o rzeczach oczywistych, to do postanowień noworocznych zaliczyć muszę punkt 'Noś tylko to czego jesteś w 100% pewna'. Praktykuję tę zasadę już od dłuższego czasu, i uwierzcie, sprawdza się doskonale. Nigdy nie ubieram czegoś, w czym czuję się źle, niepewnie lub najzwyczajniej niewygodnie - tutaj pojawia się inny askpekt, jakości ważniejszej od wyglądu. Bo co nam ze ślicznej bluzki, której nie możemy nosić bo materiał nas uwiera, szeleści i jest nam w nim gorąco? Żółty kolor uznałam za oryginalny i niespotykany dotąd w mojej szafie (czyt. 'lecę do kasy!'), ale jak powiesiłam tę spódnicę na wieszaku, tak wisiała dłuższy czas: to nie pasowała mi do żadnej góry, jak już pasowała to gryzła się z płaszczem, jak był płaszcz i góra to rajstopy porwałam itd. Tym razem wymyśliłam coś innego. Narzuciłam Kłopotliwą Żarówę na grubą, dzianinową sukienkę, tak by dół sukienki był widoczny jako swojego rodzaju lamówka i urozmaicenie. Potwierdza się moja teoria, że punkt widzenia ubrań zależy od ich założenia.

I have quite a big issue with that skirt. This is one of the things I bought on-the-run and never know if it fits me, if I have anything to wear it with and, actually, if I even want to wear it. So as long as I'm going to write obvious things I have to tell you that my new year's resulution for sure will be 'wear only the things your 100% sure'. I've been doing this for a while now and believe me, it's great. I never wear clothes in which I feel uncomfortable or simply not confident. Here is another story - quality more important than the look of the garment. Because it's not worth buying anything that looks good on a hanger but the material is rustling, pinching us or making us sweat. I thought the colour of this skirt is quite original (read: I'm on my way to checkout!) but since I put it in the warderobe it was there for a long time, whenever I wanted to wear it I couldn't find the perfect top, the occasion or the tights (I'm madly talented in tearing them, believe me). This time I decided to take a hint and I wore an Trouble-Maker Skirt on the thick, dark blue dress in a way that you can see the bottom of the dress, just to make it a little bit interesting. Again, my theory about seeing clothes in a way we wear it has been confirmed. 

Dzisiaj nie poddaję się Zimowej Modowej Nudzie, dość się ostatnio naoglądaliście prostych zestawów (takie efekty uboczne robienia zdjęć 'po szkole'). Pamiętam jak Anna Dello Russo współpracowała w tamtym roku (w tamtym? czy to było dawniej? W modowym świecie wszystko co nie wydarzyło się w czasie ostatniego pół roku określam zeszłym sezonem, takie moje wynaturzenie) (sprawdziłam, w tamtym. Nie jestem taką datową ignorantką jak myślałam) z H&M i w sieci krążył filmik z jej "radami". Rady celowo ujęłam w cudzysłowie, bo nie ze wszystkimi mogę się w zupełności zgodzić (a właściwie z jedną. Anna Dello Russo czy inna Ania, jak ktoś mówi że moda ma być niewygodna i jeśli czujemy się w czymś komfortowo, nie możemy WYGLĄDAĆ - no cóż, wyłączam przeglądarkę i idę poczytać coś mądrzejszego). Spodobał mi się natomiast punkt głoszący "Noś te same rzeczy, ale nigdy w tej samej kombinacji". Na blogu często pokazuję się w tym samym. Właściwie, to pisząc to śmieję się sama do siebie, bo przecież nikt normalny nie wyrzuca ubrań po pierwszym założeniu, wręcz przeciwnie, ja jestem dumna z rzeczy, które są dobrej jakości i mogę używać ich przez lata. Jednak w blogowym świecie często spotykam się z "ciuchem na raz". Na tych zdjęciach mam na sobie sukienkę i spódnicę jako mój ulubiony patent - jak sukienka jest już znana i oklepana, niech stanie się bluzką, a Ty dorzuć spódnicę (okej, to zabrzmiało jak z poradnika "Starszej Panie", ale się sprawdza). Z ubraniami trzeba kombinować, sucho narzucony kawałek materiału będzie tylko kawałkiem materiału, nie przybierze zamierzonej przez jego twórcę i projektanta formy. Do ubrań trzeba z uczuciem, jak do dziecka. Tym akcentem, który już w pełni utwierdził Was w przekonaniu, ze zdecydowanie coś ze mną nie tak, żegnam się z Wami w niedzielny wieczór i już się cieszę, bo nadchodzi kilka ciekawych projektów, którymi mam nadzieję jak najszybciej się z Wami podzielić.

PS. Wybaczcie moją minę pt. Chcę-Stąd-Uciec-Jak-Najszybciej-Mam-Twarz-Seryjnego-Mordercy. Tak, znowu byłam niewyspana, ale już niedługo wszystko odeśpię!

Today I don't let Winter Fashion Boredom take control over my style, you definetely seen too many simple outfits recently on my blog (these are the perks of photoshooting 'after school'). I remember the time when Anna Dello Russo collaborated with H&M last year (was it last year? Or am I just being myself? Because you need to mind that I always call the things that happened in fashion world more than six months ago 'before current season' and it is like one huge time for me) (okay, I checked it. It was last autumn, Well, I'm not such dates-ignorant as I thought) there was that boom for the video promoting their work together and everyone were writingher 'advice' everywhere. I purposely wrote 'advice' in quotes because I can't agree to all of them (actually to one of those. Well, if somebody, Anna Dello Russo or any other Ann, says we can't feel comfortable in clothes and look good at the same time, I just shut down the webside and start reading something wiser). But I really liked one tip saying 'Wear same things few times but never in the same combination'. On my blog you can often see me wearing same stuff. I'm actually laughing to myself while writing this sentence, because what normal person throws clothes away into the bin after wearing them once? I mean, seriously? I'm proud of the clothes that are such high quality I can wear them for years. Unfortunately in the world of blogs I can usually see 'clothes for one picture'. On those shots you can see I'm wearing a skirt and a dress you had the chance to get to know some time ago in my favourite variety: "If your dress is to well-know, boring and simple, pair it with a skirt and wear as a top". Okay, that must have sounded as a part of "Five hints to an old lady" article but really, it works! We have to think about the way we're wearing the clothes, work on it, because a piece of material just shed on your back will stay only a piece of material, and it won't become the form a designer wanted to get. We have to associate with clothes like with babies, with a feeling, you know? Okay, now you're propably absolutely sure I'm not normal and I'm going to finish this long-winded talk righ now, wishing you all great week! I'll talk to you soon and hope I'll finally succeed with some new project going on

PS. Sorry for my I'm-Going-To-Kill-You face today, lack of sleep isn;t good for taking pictures. Kisses!

ph. Agnieszka Żdanuk, wearing: DIY skirt, Choies dress, old Camaieu cardigan

Patrzę na te zdjęcia i tak sobie myślę, że to idealne odzwierciedlenie mnie. Całej mnie, lekko (może nawet bardziej) pokręconej, ubranej dziwacznie, po swojemu, na odwrót. Z nutką ulubionego glamouru, z kawą w ręku (nie mamy Starbucksa, to sobie termos kupiłam, a co!) i gazetą w drugiej (polecam - czytanie w czasie biegania z miejsca w miejsce. Zawsze coś, bo inaczej nie ma czasu). Śmiałam się podczas tej sesji (że się śmieję to akurat nic nadzwyczajnego, ale na zdjęciach widzicie mnie zazwyczaj raczej z miną a'la Próbuję-Być-Kate-Moss-Ale-Niezbyt-Mi-Wychodzi, więc pozwolę sobie to zaznaczyć), że w tej cukierni jestem już stałą klientką i jak przychodzę po jednego makaronika (jeden mi w zupełności wystarcza, a że są na wagę wygląda to przekomicznie), robię tysiąc zdjęć telefonem białym stolikom i ścianom w paski, to już nikt nie zwraca na mnie uwagi, a ekspedientka zwraca się do mnie po imieniu (swoją drogą - najlepsza praca no. 1334324 - cukiernik w takim przesłodzonym miejscu. Serio, może być coś lepszego (z wyjątkiem naczelnej Vogue'a i bibliotekarza- wąchanie książek ponad wszystko) niż przebywanie cały dzień w takim miejscu jak wyrwanego z jakiejś komedii romantycznej i objadanie się tymi wszystkimi słodkościami?

I stare at those pictures and I think to myself that they're are just the mirror image of myself. The whole me, a little (or maybe more) twisted, dressed up in a unique, just my own way, with a bit of beloved glamour touch. Coffe in one hand (we don't have Starbucks in town so I pampered myself with a thermos !), the newest issue of the favourite magazine in other (reading while being on the run - I don't advice you to do that, sometimes some unexpeted crushes happen, but well, it's the only occasion I can actually read something I'm eager to read, not, you know, books required for school and that kind of stuff) and I am on my way! I was laughing during the photoshoot that in that absolutely charming sweets shop they know me so well that all the saleswomen call me by name and when I stop by just for one macaroon (I always buy only one, I just don't need more and they sale them by weighing them so it look really funny, paying 25 cents), take pictures of the breathtaking interrior with my phone they don't pay attention anymore (note: being a saleswoman in a place like this is the best job, just after the journalist at Vogue magazine and a librarian, smelling the old books is juts the best thing in the world!).

Codziennie sama się do czegoś przekonuję. Do czerwonej szminki ('czy nie wyglądam jak stara babcia?'), do golfów (stara babcia x2), wymyślam sobie nowe ubraniowe wyzwania. Ostatnio uwielbiam przerysowaną sylwetkę jak u Stelli McCartney - zaokrąglone ramiona, przyduże, prosto skrojone płaszcze. Luźny krój jak golfu na zdjęciach nie krępuje mi ruchów. Nie wiem co to za wewnętrzny kodeks, ale jak jesień nawiedza mój światek (w którym wiecznie mogłoby być lato) nie mogę się zmusić, żeby nosić cokolwiek obcisłego. To pewnie przez te wszystkie koce, którymi się opatulam. Tak więc zapewne do świąt (wcale nie jestem nienormalna i tak, właśnie słucham 'Last Christmas' i wdycham zapach palących się waniliowych świeczek) oglądać będziecie mnie w dwóch tysiącach kocowych wariantów.

Every day I make myself to start new things. Like red lipstick (don't I look lake an old lady wearing it?) or turtle necks (gandma x2), I think about new goals I want to achieve. Recently I fell in love with oversize slothes shape, making the look Stell McCartney alike - round arms, too big, simply cut coats. Baggy pieces like the sweater I'm wearing on the pictures don't hinder the moves, which I love during days when I have a gruelling schedule (read: everyday). I don't know what kind of initial rule it is, but I simply can't make myself to wear tight clothes when the autumn comes to my tiny, little world (I wouldn't be offended if the one and only season of the year was summer). So propably till Christmas (yes, it's getting closer&closer and no, I'm not normal sitting here, singing 'Last Christmas' and smelling vanilla candles) you'll gonna watch me wearing some kind of blankets-alike pieces. Convienience above all!

Pozwólcie, ze przedstawię Wam zdobycz Królowej Lumpeksów no.2! Jak poprzedniej zimy ciągle chodziłam wściekła w jednym płaszczu, bo nigdzie nie mogłam znaleźć wymarzonego futerka, tak teraz kupiłam dwa. Na raz. Nie wydając przy tym więcej niż 35 zł. To w panterkę jest trochę przyduże (idealny sposób, żeby chodzić wszędzie z kocem) i niezapinane, co daje mój ulubiony efekt właśnie-wyszłam-z-domu-i-biegnę-na-spotkanie-z-kawą-w-ręku. 

Let me introduce you the treasure of the Second Hand Queen no.2! Last winter I was wearing my only old coat every day, being completely mad I couldn't find the perfect fake fur. And now?! I bought two. In one moment. And I didn't spend more than 10 euros on that. How cool vintage shops are?! This leopard printed one is a bit oversized (perfecly blank-ish, I feel like I was having my cozy blanket everywhere with me) and it doesn't have zip or buttons, which gives my favourite effect of a I-have-just-woke-up-and-I'm-hurrying-for-ameeting-holding-a-cup-of-coffe look.

ph. Anna Dalidutko, wearing: sh turtle neck, sh faux fur coat, De Facto dress undearneath, H&M tights, Choies necklace, CCC shoes