Kiedy wyobrażam sobie swoją wymarzoną garderobę, mam w głowie rzędy półek zapełnione butami na wysokim obcasie, wieszaki uginające się od natłoku wszystkiego we wszystkich kolorach tęczy i oddzielną szafę na biżuterię (oczywiście garderoba stanowi oddzielny pokój o wymiarach mniej więcej trzy razy takich jak moje obecne królestwo, i, żeby nie było, mam całkiem spory pokój). Oczywiście garderoba ta byłaby częścią przestronnego loftu na ostatnim piętrze wieżowca na Manhattanie, a ja nie miałabym sypialni, tylko miękką sofę postawioną na środku gigantycznej szafy, na której spędzałabym każdą wolną chwilę (na sofie, szafa byłaby za duża żeby na nią się wspiąć). Widzę, że moje gdybanie o marzeniach nie do spełnienia zajęło już kilka linijek tekstu, więc wszystkim zainteresowanym poradzę wpisać w Google 'Blair Waldorf garderoba' lub 'Carrie Bradshaw buty' - od razu mnie zrozumiecie.

Jest taki czas w ubraniowej ewolucji każdej kobiety (wolę określenie 'dziewczyna') (szczerze współczuję wszystkim tatusiom!) kiedy wszystko różowe, błyszczące, brokatowe, słodkie, w koteczki, pieseczki albo misiaczki jest niczym sprzęt techniczny kupiony w delikatesach - do wyrzucenia. Taki czas miałam i ja, zaciekle broniąc się przed jakimikolwiek głupkowatymi nadrukami na koszulkach (kto wymyślił te śmiejące się żółwie ze słuchawkami na uszach?! widział kto żółwia z nieproporcjonalnie wielką głową słuchającego muzyki?) i wszelkiego rodzaju rzeczami, które mogłyby ujść za 'dziecinne'. Po Różowej Aferze nastała era powrotu do korzeni - coś mnie ostatnio podkusiło na kokardki. Zawsze wydawało mi się, że zwykła biała bluzka, to po prostu zwykła biała bluzka, nikomu specjalnie niepotrzebna i na pewno nietrudna do kupienia. Ale kiedy w końcu zaczęłam odczuwać potrzebę posiadania takowej, zdałam sobie sprawę, że krój, materiał, wykonanie mają znaczenie. Przetrząsając wieszakowe czeluście natrafiłam na swój osobisty ideał - z lejącego, przyjemnego materiału, luźna i dobrze skrojona. Nagle zapaliła się czerwona lampka (tak, wiem, że buduję napięcie prawie tak wielkie jak przy ogłaszaniu żałoby narodowej); kokardki. I to aż trzy. Na plecach. Olaboga, nie, nie, nie i jeszcze raz nie, nie jestem w przedszkolu i  jakoś mi się nie widzi do niego wracać (chyba że do dni wypełnionych zabawą lalkami). Ale jak tak stałam przed szafą B. i myślałam o lalkach, cekinach, ich plastikowych długich nogach i plastikowym różowym uśmiechu, stwierdziłam, że jednak a)nie jestem dorosła i b)wcale nie chce jak taka dorosła wyglądać. Wiem, że okres buntu i te sprawy, podarte dżinsy i kuse podkoszulki odsłaniające kolczyki we wszystkich możliwych miejscach widuję na co dzień, ale no co, już kokardek założyć nie można?

When I think of my dreamt warderobe I always see many shelves full with high heels, thousands of overloaded hangers full with all the things in all the possible colours, and a seperate cupboard for the jewelery (of course that warderobe would be three times bigger than my current kingdom, and, to your concideration, I have a pretty big room). Of course that closet would be a part of a spacious loft in one of the scyscrapers in the centre of Manhattan, on the higher floor, and I wouldn't have a bedroom - instead of that I would have a comfy sofa in my dreamt warderobe and I would sleep in the best company of shoes, skirts and shirts. Okay, I see that my dreaming has already taken few lines of my article, so to all of you who want to know what I'm talking about I advice to google "Carrie Bradshaw's shoes" or "Blair Waldorf's warderobe". I'm sure you'll understand me. 

There is a time in every women's evolution (I prefer a word 'girl') (I'm relly sorry for all the daddies!) when everything pink, sparkling, brocated, cute, in kitties, puppies or teddies' print is like a technical stuff bought in a supermarket - should be immadietely thrown into the bin. I also've been on that 'stage' and was fiercely defending from any stupid prints on Tshirts (who produced smiling turtles with not proportional head, wearing headphones?! Have anybody of you seen a turtle listening to music? Sic!) and any type of clothes which could be described as 'childlish'. After the Pink Affair there came an era of coming back to the roots - something made me like bows recently. I always thought that a normal, white blouse is...just a normal white blouse, not hard to find or buy, too boring to wear. But when I finally came to the conclusion that I actually need one, it was hard (okay, I'm now talking as if I were announcing a worldwide mourning). When I started analysing the cuts, materials and so on I was likely to fail, until I found this one. I saw it and loved the way I looked in it. Simple. As I wanted. Perfect. But... *Red lights*. I saw those bows on the back. Three! Oh no no no, I'm not in kirden garden anymore, and I'm not eager to come back to playing with dolls. But when I was staying in front of the mirros, looking at that tee, thinking about sequins, dolls, and their perfect plastic smiles and perfect plastic legs I realised that a)I'm not an adult and b) I don't wanna be one. Yep, I know, rebellious time, torn pants, short Tshits and that stuff, but hey, can't I just wear bows for a moment?

Rodzice zawsze cieszą się z nowych osiągnięć ich dzieci. Znam dokładnie datę swoich pierwszych kroków, pierwszego zęba, pierwszego cukierka czekoladowego, czy pierwszego wykonanego na gitarze utworu. Pamiętam też dobrze pierwsze rowerowe poczynania (a do najłatwiejszych się one zdecydowanie nie zaliczały). Poobdzierane kolana, podrapane łokci, dużo krwi i bandaży - ale radość z nowo nabytej umiejętności nie znała granic. Trochę mi zajęło zorientowanie się, jak świetnym środkiem lokomocji jest rower. Bez czekania na zdradliwe autobusy i bez uciążliwych korków - wszędzie poruszam się na swoich dwóch kółkach. Jakiś czas temu natrafiłam w sieci na poradnik 'jak powinniśmy wyglądać jeżdżąc rowerem'. Nie wiedziałam, czy mam się śmiać, czy płakać, jak przeczytałam, że obecnie wielkim faux pas jest sportowy strój - na rowerze powinniśmy chwalić się rozkloszowanymi mini i butami na obcasach. Od razu stwierdziłam, ze muszę zrobić swoje - a mianowicie pokazać, że wygodne shorty mogą stanowić ciekawego i godnego przeciwnika dla wyżej wspomnianych, niezbyt praktycznych w czasie przedzierania się przez miejskie dżungle, części garderoby. Te w stylu Isabel Marant kupiłam niedawno na wyprzedażach, a kontynuując kowbojskie klimaty wybrałam koronkę i kolczyki z piórkami.

Parents are always happy with their childrens' new achievements. I exacly know the date of my first steps, first tooth, first eaten chocolate candy or fist guitar performance. I remember my first adventures with bikes too. Many hurt knees and many blinding elbows - but also happines with meteres ridden with a pink bike! It took me some time to realise how amazing mean of transport bike is. Now I usually travel with it, no matter I live far from the city. Without buses and being late because of trafiic - just enjoying summer air, watching people and being active. Some time ago I saw in the Internet a guide 'how to look fashionable on a bike'. I didn't know if I should laugh or cry, because they said that we should show everyone our newest mini skirts and high heels while riding through urban jungle. I immadietely decided to show you my interpretation - comfortable shorts in Isabel Marant's style compared with crochet top and feather earrings couldn't be a bad idea.

ph. Delirious Joy, wearing: sh lace top, Stradivarius bra, New Look flat shoes, H&M shorts

Wszystkie fashionistki (fashionelki, jak zwykli mnie przezywać żartobliwie znajomi), miłośniczki mody czy po prostu panie, którym perspektywa wydania na torebkę tyle, co na średniej klasy samochód, nie sprawia większego problemu, wiernie powtarzają, jak wielkim faux pas jest noszenie podróbek, czy nawet myślenie o posiadaniu wyżej wymienionej. Ja natomiast (jakkolwiek szanuję ciężką pracę projektantów) czule uśmiecham się na widok sieciówkowych odzwierciedleń ubrań, które miałam okazję oglądać na wybiegu. Wszem i wobec wiadomo, że po to istnieją ludzie jak Karl Lagerfeld czy Anna Wintour, żeby stanowić o trendach. A trendy z kolei istnieją po to, żeby je nosić. Skąd więc zdziwienie, że w popularnych sklepach możemy znaleźć rzeczy niemalże wyjęte z kolekcji czołowych marek? Oczywiście, widok torebki "Louis Vuitton" na ramieniu starszej pani w ciucholandzie przyprawia mnie nieomal o spazmy, ale nie oszukujmy się, kto normalny może sobie pozwolić na zakupy w ekskluzywnych butikach? Dokładnie minionej jesieni zakochałam się w ostatniej kolekcji Nicolasa Ghesquière dla Balenciagi. I choć zwolennicy Alexandra Wanga są zachwyceni kolekcją pokazaną na Fashion Weeku w lutym - ja nadal śnię o biało-czarnych falbanach, idealnych dla tancerek flamenco oraz wyciętych topach, które nosiło pół świata. Nie podoba mi się też to, co Wang robi z Balenciagą obecnie - może i jest geniuszem XXI wieku, ale ja nie przepadam za tak surową prostotą i wolałam gust starego, dobrego Nicolasa (Wang jest świetny jako Wang, pod swoim nazwiskiem). Wracając do mojego kolejnego małego marzenia - od dawna chciałam w jakiś sposób zdobyć ten top. Rozważałam wykonanie go w jakiś cudowny sposób sama (musiałabym się wysilić bardziej niż przy wianku, co skutecznie mnie zniechęcało). Nie musiałam jednak czekać długo - H&M i Zara pospiesznie wykonały wersje zbliżone. Ten z H&M spodobał mi się dużo bardziej, najlepiej w białej wersji. Szukałam go kilka miesięcy, aż w końcu znalazłam - w Warszawie. Podobał mi się do tego stopnia, że pierwszego dnia, gdy go kupiłam, nosiłam przez cały dzień (do dresów, rzecz jasna) i z żalem zdjęłam do spania. Prasowałam go już jakiś miliard razy, a jak już jest skazany na samotne dnie w szafie (te polskie lato!) wisi zawsze jako pierwszy. Dziękuję Nicolas Ghesquière!

All the fashionists (fashionels, as my friends like to name me in a funny way), fashion lovers or just ladies which have no problems with the perspective of spending on a bag as much money as mainstream people on a car, constantly reaiterate how awful faux pas giblets are (or even thinking about having one). But I smile fondly every time I see a shop version of clothes I saw on the catwalk (although I do respect fashion designer's work). Everyone knows that people like Karl Lagerfeld or Anna Wintour exsist in order to create trends. And trends exist in order to wear them. So why are some people surprised with the fact that we can usually find many pieces of clothing similar to those we recently spotted on the runway? Of course I hate looking at all those old ladies in second hands, wearing fake Louis Vuitton's bags, but hey, who can afford to shop in exclusive boutiques? Past autumn I fell in love with the last collection created for Balenciaga by Nicolas Ghesquière and although everyone are delighted with the Alexander Wang's new one - I still dream about the withe'n'black skirts with flamenco waves and cut out tops, which have been worn by the half of the world. I aslo don't like it what Wang's doing with Balenciaga now - I'm not the biggest fan of such severe simplicity, I just prefered good, old Ghesquière (Wang is a genious but with his own name and own company). Coming back to my little dream - I always wanted to have that top. I was considering to do it myself but I'd have to strain way more than while doing a flower crown, which successfully scared me off. However I didn't have to wait long - H&M and Zara hastly created their versions. I loved the H&M's, especially the white one. But it wasn't that easy to get, and when I finally bough it I've been wearing it for the whole day (with tracksuit, of course) and wasn't eager to take off before going to sleep. I've ironed it for a billion of times already and even when I can't wear it, it hangs on the first place in my warderobe. Thank you Nicolas Ghesquière!

Wiem, że prawdopodobnie wyglądam tu jak nimfa, a przynajmniej próbuję, ale uwierzcie, podczas robienia wianka wyrazowi mojej twarzy daleko było do sielskości. Zazwyczaj kiedy już się przybiorę, żeby coś wykonać muszę stracić wiele energii i cierpliwości, ale za to cieszę się jak dziecko z efektów. Moje łóżko przez chwilę wyglądało na schludne (przytaknijcie proszę, przynajmniej przez chwilę mój zmysł Poukładanej I Perfekcyjnej Dziewczyny poczuje się dowartościowany), a palce zdawały dawać z siebie wszystko, by być tak zwinne jak za czasów plecenia bransoletek z muliny. Jak to zwykle bywa, po trzecim kwiatku chciałam rzucić nitkę pod to całe Perfekcyjne Łóżko. Wpadł mi jednak do głowy kolejny 'genialny' pomysł. Mianowicie swoim godnym pożałowania głosikiem śpiewałam najbardziej głupie piosenki świata (wiecie, takie składające się tylko z 'baby', 'love you' i 'yeah') i skończyło się na arii godnej Christine z 'Upiora w Operze" (swoją drogą znam już wszystkie soundtracki na pamięć, mogłam przynajmniej w rusałkowym zaciszu wykonać "Maskaradę"). Dobrze, że domownicy zainwestowali w zatyczki do uszu.

I know that I propably look like a wather nymph or something here, but believe me, my face was nothing like a paradise while doing this. Usually when I want to do something myself I have to loose loads of energy, but I'm always happy with the effects. My bed for a moment was looking like a clean place (please nod me, even to boost my ego for a while) and my fingers pretended to be a little bit more dexterous than usually. After the third flower I started to sing some silly songs (do you also sing when you want to forget how boring something is?). You know, those which contains only 'baby', 'love you' and 'yeah'. It ended on an aria which could be sung by Christine from "Phantom of the Opera" for sure (by the way, I know all the soundtracks by heart, if I was wise enough to think I would sang "Masquarade" or something more ambitious). Good for my house-dwellers that they bought earplugs!

ph. Paula Olszewska, wearing: DIY headband, sh dress

Wielka machina rządząca światem mody jest tak pasjonująca co absurdalna. A relacja projektant-wybieg-pojedyńczy nąsladowcy-sieciówki-wyprzedaże-second-handy czasami nieco mnie frustruje. Kiedy Balmain i Chanel na minioną jesień zaproponowali nam barokowy przepych i złocenia na czarnym tle, sklepy zalały przeróżne rzeczy w tej estetyce. Nie muszę chyba mówić, że jesień minęła, a błyskotki w naszych szafach zostały. Jednak ja, pomimo rzetelnego przyglądania się poszczególnym trendom zazwyczaj i tak przepuszczam wszystko przez moją prywatną "wybieraczkę". A że lubię ubrania niesztampowe, w mojej szafie pojawiła się ta spódnica do złudzenia przypominająca kreacje z wybiegu (-75% wyprzedaż!). Może i już minęła fala barokowych miłości, ale nie zmienia to faktu, że kombinować możemy zawsze tak, żeby to nam się podobało. Kiedyś widzieliście już tę spódnicę w wersji 'total black', a ja tak ją polubiłam, że potrafię zestawiać ją z połową swoich ubrań. 

That huge machine rulling the fashion world is as fascinating as ridiculous. And fashion designer-runway-trendsetters-global stores-sales-second hands relation sometimes irritates me. When Balmain and Chanel put on baroque and golden embroideries last autumn, all the shops were full to bursting with clothes in that estethics. I don't have to tell you that the autumn and winter are gone for good now (thank God!) and we still have many paillettes in our warderobes. However I always want to know what the upcoming trends are, I prefer to listen to my own mind and use all the fading items my way. You've already seen that Balmain-isch skirt which I bought on -75% sale and fell in love with. I don't mind if it's not 'in' now, I like it and have thousands of ideas how to style it.

Jako dzieci wszyscy byliśmy kreatorami mody. Dowód? Pamiętacie, jak podczas podwórkowych zabaw wszyscy przewiązywali sobie bluzy w pasie, żeby ich nie zgubić na łące i mieć zabezpieczenie w razie burzy czy szybko uciekającego czasu, czego efektem byłby powrót do domu późnym wieczorem? Czasami gdy przeglądam najnowsze nowinki (błagam, nie każcie mi już pisać tego strasznego słowa 'trendy'..) o mały włos nie zadławiam się jabłkiem (Królewna Śnieżka!) czy czymkolwiek co akurat przegryzam. Nie mówię, że to źle - lubię jak coś mnie zaskakuje. Najlepsze zawsze są jednak reakcje mojej Mamy, gdy długo (a kiedy ja mówię długo to jest to więcej niż przeciętne, ludzkie długo) marudzę, co bym najchętniej kupiła, uszyła, czy przerobiła: "To?! Dziecko, idź na strych, ja takie nosiłam w twoim wieku!". Tak więc mówię Wam - kiedy Wy nosicie koszulę przewiązaną w pasie.. ja robiłam to jeszcze w piaskownicy!

When we were little children we all use to be a fashion creators. Want any proofs? Do you remember that while playing outside everyone used to tie hoodies around their waists in order to not loose them on the meadow and to have some protection if they were surprised with a summer storm or forget to look at the time and had to come back home late when it's cold? Sometimes when I look at some news (I beg you, don't make me say that awful word 'trendy' once more..) I almost choke with an apple (Snow White!) or anything I'm chewing. I don't say it's wrong - I like when I see something unexpected in fashion. But I simply love the reactions of my Mum when I wind for a long time (and when I say long, it's more than a normal, mainstream long all the people mean) about things I'd like to buy or sew: "This?! Baby, go check the attic, I used to wear the same stuff when I was your age!". So I can tell you - when you wear a shirt tied around your waist now.. I did it in a sandpit years ago!

ph. Catching Moments, wearing: my mum's white shirt, Camaieu white shirt tied on my waist, Pull&Bear skirt, Mohito hat

Proponuję nie sugerować się tytułem dzisiejszego artykułu (czyż to nie brzmi lepiej niż 'post' lub 'notka'?), gdyż w przeciwieństwie do większości społeczeństwa ziemskiego nie wyleguję się właśnie w cieniu palm, a za bananami nie przepadam. Chciałabym Wam za to (werble) przedstawić rzecz idealną, na którą polowałam bardzo długo, która na sklepowym wieszaku wisiała samotnie aż po dzień, gdy po nią sięgnęłam i zmierzyłam tryliard razy, ażeby w końcu w duchu chwały pomaszerować w stronę kasy. No dobra, ubarwiam (kiedy z tego w końcu wyrosnę, sic!). Czasami lubię się podręczyć ('Mieszkam w małej dziurze (duża brzmiałaby za poważnie) na końcu świata') i wchodzę na strony internetowe tych wszystkich sklepów, których w Białymstoku nie ma i nie będzie, a ja nawet jeślibym znalazła na nich coś, na co jakimś cudem moją poczciwą świnkę skarbonkę będzie stać, i nawet jeśli byłoby to coś z moich snów, nie zamówię tego przez swoją wrodzoną fobię przed sklepami internetowymi (a bo przyjdzie za małe, za duże, za brzydkie, z nieprzyjemnego materiału i w ogóle nie będę na to chciała nawet patrzeć, a za ocean przecież nie odeślę). Tym razem padło na print (jakie zaskoczenie!) do złudzenia przypominający tropikalne wyspy. Szeroko pojęte liście we wszystkich odcieniach zieleni spodobały mi się wyjątkowo. A najbardziej na krótkich spodenkach. Ale jako, że najbliższy Topshop znajduje się w stolicy, korzystając z wakacyjnego nicnierobienia, o piątej rano (bo wcześniejszej godziny nie było) wpakowałam się wraz z torebką zawierającą jedynie portfel i najpotrzebniejsze rzeczy (czytaj: tonę mokrych chusteczek i drugą tonę gazet) do autobusu (w kolejności odwrotnej do przedstawionej; najpierw torba, potem ja).

I advise you not to care about the title of this article (it sounds way better than 'a post' or 'a note', doesn't it?). Unlike the majority of the Earth's comunity I'm not sunbathing in the palm leaves' shade right now, nor I like bananas. Instead, I would like to show you (drums!) a perfect piece of clothing, which I was hunting for a long time until I found it, lonley on a hanger, tried it on a billion of times and went into the cash desk direction. Okay, I'm embelishing again (when will I finally grow up?). Sometimes I like to torment myself a little bit ('I live in a town small like a hole where the world ends') and I surf through websides of all those shops that aren't avaliable in my city (and they won't be), and even if I find in the Net anything I would be able to afford, and even if it was like taken out of my dreams - I wouldn't order it because of my phobia of online shopping ('it will come to me to small, too big, in a bad condition or made of a not-expected material'). This time I found something printed in green, reminding of some wild islands and sand beneath my toes. I decided to use one of those lazy holiday days and went for a trip to Warsaw in order to find that Topshop piece - no matter if shorts, top, dress or anything else. At 5 a.m. (there wasn't any earlier ones!) I came into the bus with only one bag full of things I will need during the day (read: one tone of wet hankies and other tone of newspapers).

Warszawa zawsze robi na mnie pozytywne wrażenie, a jeszcze większy plus zyskuje za zaopatrzenie galerii handlowych. Z wypiekami na twarzy przemierzyłam połacie krain rozpusty, przejrzałam wszystkie wieszaki, aż w końcu znalazłam wypatrzony w sieci wzorek. Mieliście kiedyś takie uczucie, że coś idealnie do Was pasuje? Jak niebieska sukienka Kopciuszkowi, albo miód Puchatkowi? Nie jestem za marnotrawieniem wszelkich oszczędności na ubrania, które 'może kiedyś tam założymy' albo 'właśnie widzieliśmy na sąsiadce i całkiem fajnie się prezentowały'. I chociaż ten kombinezon do najtańszych nie należał, dziarsko postanowiłam, że wolę wrócić z czymś idealnie w moim stylu, czymś, co będę nosić z przyjemnością niż z pięcioma zwyczajnymi bluzkami jedynie zawalającymi mi szafę (w tym temacie polecam Wam porady Styledigger).

Warsaw always makes such a big impression on me! And I like it even more because of the variety of shops. With red pastries on my face I was running from one boutique to another, I looked through all the shelves in order to finally spot THAT pattern. Have you ever had this feeling that somethings fits perfectly for you? Not only because of the way it's sewed but also to your personality? Like honey to Winnie the Pooh, or a blue dress to Cinderella? I'm not for spending all our spare money on clothes we will 'maybe wear' or we 'have just seen on our neighbour and it looked quite nice'. However that jumpsuit wasn't the cheapest one, I decided to buy it. I prefer to come back home with one cloth I would be happy to wear than with ten Tshirts I don't need (in this subject I recommend you Styledigger's article). 

3. Fro-yo time!

4. Warsaw

 7. Spinach & French cake

8. At the night summer cinema

5. Currently lovin' Givenchy inspired cow print

6. Total look time 

7. Stay healthy!

 6. A great movie! Must-see

8. Don't loose the best things in your life only because you're not sure of them

1. MSBHV

2. #sillyme

3. Oreo pancakes!

Kenzo, Dolce&Gabbana, Mary Karantzou. Co łączy tych wszystkich projektantów? Wzory. Moje ulubione zawijasy, tłoczenia, nadruki zestawione w kontrastujący sposób. Jak mantrę powtarzam wszystkim dookoła: "nie ma dwóch wzorów niepasujących do siebie. Są tylko te źle noszone!". Kropki i paski? Żaden problem! Dwa rodzaje kwiecistych printów? Okraszone jednolitą narzutki w postaci lejącego się kimona mile widziane! Kupując te spodnie na prawdę (przez chwilę) zastanawiałam się nad noszeniem ich ze zwykłą, białą bluzką. Jednak na rozważaniach się skończyło - rano odruchowo chwyciłam za najbardziej rzucającą się w oczy bluzkę i pobiegłam na przystanek. Po drodze usłyszałam tylko ciche westchnięcie mamy, które zatytuowałabym po prostu "Za moich czasów...".

Kenzo, Dolce&Gabbana, Mary Karantzou. What do all those fashion designers have in common? Prints. You know how much I love them. I keep telling everyone: "There aren't any two prints that don't match together. There are only those worn in a bad way!". Stripes and spots? No problem! Two diffrent flower prints? Worn with a baggy, plain kimono highly welcomed! When I was buying those pants I thought (only for a moment) about wearing it with a normal, extremely casual (hahah, what an oxymoron) Tshirt. But it ended as fast as it started - when I was completing this look I grabbed the most eye-catching top in my warderobe and a second later I was on my way to the bus stop. I could only hear the silent sigh of my mum, which was supposed to mean "When I was young...".

Klimaty boho-hippie nigdy nie były mi szczególnie bliskie. Najwyraźniej jednak lato i ilość czasu spędzonego na pobliskich łąkach robi swoje, bo zakodowałam że coraz częściej moje oczy przypominają dwie zapalone na czerwono lampki kiedy spotkają na swojej drodze wszelkiego rodzaju frędzle i beżowy zamsz (nadal nie lubię tego materiału najbardziej w świecie!). Tym razem wykorzystałam w roli drugoplanowej opaskę (jeśliby doczepić do niej kilka sztucznych kwiatków spokojnie mogłabym właśnie szaleć pod sceną na Openerze). Tylko ja się tak wściekam, gdy ciągle podjeżdża mi do góry? (opaska, nie Opener). 

Boho-hippie style has never been escpecially close to me. Apparently summer and time spent in the meadow done its work because I noticed while shopping, that my eyes turn into small, red lights when I spot any kind of fringes or beige suede (I still hate this kind of material). This time I used a headband that could perfectly fit into summer festival's atmosphere if only I attached there some flowers. Am I the only person who gets mad when the headband moves up all the time?

ph. Paula Olszewska, wearing: Pimkie top, H&M pants, Zara shoes, no name headband

"Kwiaty? Latem? Jakież to odkrywcze!" aż chciałoby się zacytować Mirandę Pristly, filmowy odpowiednik Anny Wintour w jednej z tych produkcji, które mogę oglądać w nieskończoność i nigdy mi się nie znudzą (nawet jeśli znam wszystkie dialogi na pamięć). Naczelna amerykańskiego Vogue już dawno przeszła do historii dzięki swojej rzekomej niedostępności oraz okularom przeciwsłonecznym szczelnie zakrywającymi jej oczy. Nie można jednak odmówić jej ekranowemu wcieleniu racji - nie ma nic bardziej oczywistego nisz noszenie florystycznych nadruków w porze roku, kiedy wszystko zakwita, a łąki mienią się feerią płatkowych barw. Z zasady nie lubię oczywistości. Nuda w modzie to jak jedzenie sałatki w McDonald's - nie przynosi żadnej radości i sprawia wrażenie czynnika ograniczającego (a tak serio, zawsze zamawiam sałatkę). Jednak w tym przypadku nie możemy mówić o oczywistościach. Moimi lubionymi spódnicami są te rozkloszowane, a ta właśnie taka jest. A wszechobecne kwiatki? Są ładne, przypominają raczej piękną tęczę niż babciną ceratę, więc nadają się idealnie.

"Flowers? For summer? Ah, groundbreaking" as I'd should quote Miranda Pristly, movie version of Anna Wintour in one of those productions I can watch over and over again and I'm never bored (even if I know all the dialogues by heart). Editor-in-chef of American Vogue magazine has already became an icon, not only because her great sense of style but also thanks to her well-known inaccessibility, big sunglasses and original haircut. But we cannot say that those words aren't true - there can't be anything more obvious as flowery prints worn during hot, summer days. You know that I hate axomatic things. Tedium in fashion is like eating a salad at McDonald's - you don't have any joy of it and you feel as if it was limiting you (okay, honestly I always order a salad because it's healthy and I hate fast food). But in this case ( I mean my dress, not salad) we can't speak about obviousness. I love that kind of "globed" shape of skirts, and yes, I also love flowers, if only they look more like a rainbow than my grandma's carpet.

Od jakiegoś czasu (czytaj: od wieków) szaleję za zestawami typu total look, czyli takimi składającymi się z dwóch części w jednym kolorze (a najlepiej wzorze) (czy ja właśnie powiedziałam "szaleję"?). Zwątpiłam już, że znajdę ten idealny, ale z racji, że nie przepadam za paskami w sukienkach, przewiązałam zbędny kawałek materiału na głowie, otrzymując opaskę. Dopiero później zauważyłam, że niezła ze mnie Carrie Bradshaw ("Sexu w wielkim mieście nigdy nie oglądałam", i tak, zbieram się na to przez całe życie). Przybijam z Wami wszystkimi werbalną piątkę - wakacje oficjalnie rozpoczęte!

For about one billion years I've been mad about total looks. All kind of co-ords welcomed! By now I've lost my patience and stopped looking for a perfect clothing (still hoping I'll find it soon). But here I made something myself, I mean, I don't like belts in dresses so I decided to tie it up on my head. After looking at those pictures I' noticed I look like Carrie Bradshaw (definetely, I HAVE to finally watch "Sex and the city"!). Let holidays begin!