Uwielbiam zestawy, górę i dół uszyte z jednego materiału. Mało, że nie trzeba się za długo zastanawiać co z czym dobrać, to efekt mundurka odpowiada mi doskonale. W sieciówkach trudno silić się na oryginalność. Jak tylko pojawia się coś ciekawszego, zaraz widzę co druga osobą nosząca to samo. Dlatego jak tylko przez przypadek wypatrzyłam te spodenki, a potem jeszcze bluzę, by na koniec stwierdzić, że wszystko zostało przecenione, byłam nie tyle szczęśliwa, co zaskoczona. W końcu coś innego i stworzonego wprost dla mnie! 

Przeprowadzony research zmienił nieco moje zdanie. Ah, co by było bez tych bloggerek (hhmmm, mniej selfie na Instagramie, "stylizacji na wigilię" i zdjęć butów. Okej, sama siebie wyśmiewam, więc lepiej się poddam)! Okazało się, że komplet który mam na sobie został zaprojektowany przez francuską bloggerkę Camille w kolaboracji z Pimkie. Nigdy nie słyszałam ani o niej, ani o całej kolekcji, ale trzeba jej przyznać, świetnie się spisała! :)

I love co-ords, the top and the bottom in the same colour and shape, matching together. I don't have to think about completing the outfit that it look good, not to mention an absolutely great effect and fashonable outfit. In departament stores it is difficult to find something original. This time I popped on that quilted shorts and hoodie I couldn't stop smiling and telling myself how tricky girl I am, finding that kind of special clothes on sale. 

I made a little research by mistake and changed my mind a little bit. It came out that those clothes were designed by amfrench blogger Camille. I haven't ever heard about her, nor about the collection but she's done pretty well, hasn't she? Haha, the world wouldn't be so colourful without us, bloggers! (oui, no more fashonable selfies on Instagram and pictures of the newest shoes in the Net.. okay, no more laughing at myself!)

ph. Anna Dalidutko, wearing: Pimkie total look, H&M shoes, Zara necklace

Kiedy wyobrażam sobie swoją wymarzoną garderobę, mam w głowie rzędy półek zapełnione butami na wysokim obcasie, wieszaki uginające się od natłoku wszystkiego we wszystkich kolorach tęczy i oddzielną szafę na biżuterię (oczywiście garderoba stanowi oddzielny pokój o wymiarach mniej więcej trzy razy takich jak moje obecne królestwo, i, żeby nie było, mam całkiem spory pokój). Oczywiście garderoba ta byłaby częścią przestronnego loftu na ostatnim piętrze wieżowca na Manhattanie, a ja nie miałabym sypialni, tylko miękką sofę postawioną na środku gigantycznej szafy, na której spędzałabym każdą wolną chwilę (na sofie, szafa byłaby za duża żeby na nią się wspiąć). Widzę, że moje gdybanie o marzeniach nie do spełnienia zajęło już kilka linijek tekstu, więc wszystkim zainteresowanym poradzę wpisać w Google 'Blair Waldorf garderoba' lub 'Carrie Bradshaw buty' - od razu mnie zrozumiecie.

Jest taki czas w ubraniowej ewolucji każdej kobiety (wolę określenie 'dziewczyna') (szczerze współczuję wszystkim tatusiom!) kiedy wszystko różowe, błyszczące, brokatowe, słodkie, w koteczki, pieseczki albo misiaczki jest niczym sprzęt techniczny kupiony w delikatesach - do wyrzucenia. Taki czas miałam i ja, zaciekle broniąc się przed jakimikolwiek głupkowatymi nadrukami na koszulkach (kto wymyślił te śmiejące się żółwie ze słuchawkami na uszach?! widział kto żółwia z nieproporcjonalnie wielką głową słuchającego muzyki?) i wszelkiego rodzaju rzeczami, które mogłyby ujść za 'dziecinne'. Po Różowej Aferze nastała era powrotu do korzeni - coś mnie ostatnio podkusiło na kokardki. Zawsze wydawało mi się, że zwykła biała bluzka, to po prostu zwykła biała bluzka, nikomu specjalnie niepotrzebna i na pewno nietrudna do kupienia. Ale kiedy w końcu zaczęłam odczuwać potrzebę posiadania takowej, zdałam sobie sprawę, że krój, materiał, wykonanie mają znaczenie. Przetrząsając wieszakowe czeluście natrafiłam na swój osobisty ideał - z lejącego, przyjemnego materiału, luźna i dobrze skrojona. Nagle zapaliła się czerwona lampka (tak, wiem, że buduję napięcie prawie tak wielkie jak przy ogłaszaniu żałoby narodowej); kokardki. I to aż trzy. Na plecach. Olaboga, nie, nie, nie i jeszcze raz nie, nie jestem w przedszkolu i  jakoś mi się nie widzi do niego wracać (chyba że do dni wypełnionych zabawą lalkami). Ale jak tak stałam przed szafą B. i myślałam o lalkach, cekinach, ich plastikowych długich nogach i plastikowym różowym uśmiechu, stwierdziłam, że jednak a)nie jestem dorosła i b)wcale nie chce jak taka dorosła wyglądać. Wiem, że okres buntu i te sprawy, podarte dżinsy i kuse podkoszulki odsłaniające kolczyki we wszystkich możliwych miejscach widuję na co dzień, ale no co, już kokardek założyć nie można?

When I think of my dreamt warderobe I always see many shelves full with high heels, thousands of overloaded hangers full with all the things in all the possible colours, and a seperate cupboard for the jewelery (of course that warderobe would be three times bigger than my current kingdom, and, to your concideration, I have a pretty big room). Of course that closet would be a part of a spacious loft in one of the scyscrapers in the centre of Manhattan, on the higher floor, and I wouldn't have a bedroom - instead of that I would have a comfy sofa in my dreamt warderobe and I would sleep in the best company of shoes, skirts and shirts. Okay, I see that my dreaming has already taken few lines of my article, so to all of you who want to know what I'm talking about I advice to google "Carrie Bradshaw's shoes" or "Blair Waldorf's warderobe". I'm sure you'll understand me. 

There is a time in every women's evolution (I prefer a word 'girl') (I'm relly sorry for all the daddies!) when everything pink, sparkling, brocated, cute, in kitties, puppies or teddies' print is like a technical stuff bought in a supermarket - should be immadietely thrown into the bin. I also've been on that 'stage' and was fiercely defending from any stupid prints on Tshirts (who produced smiling turtles with not proportional head, wearing headphones?! Have anybody of you seen a turtle listening to music? Sic!) and any type of clothes which could be described as 'childlish'. After the Pink Affair there came an era of coming back to the roots - something made me like bows recently. I always thought that a normal, white blouse is...just a normal white blouse, not hard to find or buy, too boring to wear. But when I finally came to the conclusion that I actually need one, it was hard (okay, I'm now talking as if I were announcing a worldwide mourning). When I started analysing the cuts, materials and so on I was likely to fail, until I found this one. I saw it and loved the way I looked in it. Simple. As I wanted. Perfect. But... *Red lights*. I saw those bows on the back. Three! Oh no no no, I'm not in kirden garden anymore, and I'm not eager to come back to playing with dolls. But when I was staying in front of the mirros, looking at that tee, thinking about sequins, dolls, and their perfect plastic smiles and perfect plastic legs I realised that a)I'm not an adult and b) I don't wanna be one. Yep, I know, rebellious time, torn pants, short Tshits and that stuff, but hey, can't I just wear bows for a moment?

Kenzo, Dolce&Gabbana, Mary Karantzou. Co łączy tych wszystkich projektantów? Wzory. Moje ulubione zawijasy, tłoczenia, nadruki zestawione w kontrastujący sposób. Jak mantrę powtarzam wszystkim dookoła: "nie ma dwóch wzorów niepasujących do siebie. Są tylko te źle noszone!". Kropki i paski? Żaden problem! Dwa rodzaje kwiecistych printów? Okraszone jednolitą narzutki w postaci lejącego się kimona mile widziane! Kupując te spodnie na prawdę (przez chwilę) zastanawiałam się nad noszeniem ich ze zwykłą, białą bluzką. Jednak na rozważaniach się skończyło - rano odruchowo chwyciłam za najbardziej rzucającą się w oczy bluzkę i pobiegłam na przystanek. Po drodze usłyszałam tylko ciche westchnięcie mamy, które zatytuowałabym po prostu "Za moich czasów...".

Kenzo, Dolce&Gabbana, Mary Karantzou. What do all those fashion designers have in common? Prints. You know how much I love them. I keep telling everyone: "There aren't any two prints that don't match together. There are only those worn in a bad way!". Stripes and spots? No problem! Two diffrent flower prints? Worn with a baggy, plain kimono highly welcomed! When I was buying those pants I thought (only for a moment) about wearing it with a normal, extremely casual (hahah, what an oxymoron) Tshirt. But it ended as fast as it started - when I was completing this look I grabbed the most eye-catching top in my warderobe and a second later I was on my way to the bus stop. I could only hear the silent sigh of my mum, which was supposed to mean "When I was young...".

Klimaty boho-hippie nigdy nie były mi szczególnie bliskie. Najwyraźniej jednak lato i ilość czasu spędzonego na pobliskich łąkach robi swoje, bo zakodowałam że coraz częściej moje oczy przypominają dwie zapalone na czerwono lampki kiedy spotkają na swojej drodze wszelkiego rodzaju frędzle i beżowy zamsz (nadal nie lubię tego materiału najbardziej w świecie!). Tym razem wykorzystałam w roli drugoplanowej opaskę (jeśliby doczepić do niej kilka sztucznych kwiatków spokojnie mogłabym właśnie szaleć pod sceną na Openerze). Tylko ja się tak wściekam, gdy ciągle podjeżdża mi do góry? (opaska, nie Opener). 

Boho-hippie style has never been escpecially close to me. Apparently summer and time spent in the meadow done its work because I noticed while shopping, that my eyes turn into small, red lights when I spot any kind of fringes or beige suede (I still hate this kind of material). This time I used a headband that could perfectly fit into summer festival's atmosphere if only I attached there some flowers. Am I the only person who gets mad when the headband moves up all the time?

ph. Paula Olszewska, wearing: Pimkie top, H&M pants, Zara shoes, no name headband

Przyznaję się do swojego cichego uzależnienia. Objawia się ono zawsze na początku miesiąca, jest grube, szeleszczące i ładnie pachnie. Vogue. A może raczej powinnam powiedzieć wszelkie gazety o tematyce modowej (zaliczam też Harper's Bazaar, bo Elle nie może się z nim równać). Kiedy w moje ręce dostanie się nowy numer zastygam w miejscu i zazwyczaj nie odrywam wzroku od połyskującego w słońcu papieru przez kilka godzin. Zagłębiam się w historie odnośnie legend takich jak Karl Lagerfeld czy dawnych ikon pokroju Audrey Hepburn. Podziwiam oryginalne sesje, udaję że ignoruję poradniki "stylowa w każdym wieku" i "hity sezonu". Gromadzę wiedzę i jednocześnie spędzam czas w najlepszy możliwy sposób. Jedyny minus tych magazynów to ich waga. Niedługo wyrobię sobie mięśnie porównywalne do tych, które mężczyźni uzyskują po wylaniu ton potu na siłowni, a moja torba awansuje na miano porządnego obciążnika. Od kilku miesięcy zachwycam się polskim Harper's Bazaar, a Vogue zazwyczaj celebruję w Empikowych czeluściach. Trzeba być jednak Karoliną, żeby wpaść na pomysł obnoszenia się ze swoją miłością do kolorowych gazetek wśród ludzi mijanych na ulicy. Twiggy, ikona stylu lat 60. towarzyszyła mi przez cały dzisiejszy dzień, a ja miałam wrażenie, że spełniłam swoje marzenie o posiadaniu dwóch par oczu. Vogue, I love you!

I admit that I'm addicted. But I can manage without a bar of chocolate or wifi connection. My addiction is thick, renewed each month, it rustles and it smells really nice. Vogue. Or shall I say all the newspapers about fashion (let's just point Harper's Bazaar because I don't particularly enjoy Elle, in Poland of course). When I buy the newest issue of any of those glossy magazines I usually become a statue for few hours, I don't move or eat, I just live with all those texts about legends like Karl Lagerfeld or fashion icons, well, Audrey Hepburn will be the best example. I admire unique photoshoots and try to ignore "must have this season" chapters. I gain knowledge and spend time in the best way I can imagine. Honestly I don't need anything but a cosy balcony, Vogue magazine and a cup of frappuccino. The only demerit I can think of is the weight of those newspapers. But, hey, I'm going to have musles like men who work out on a gym a lot, so it's not that bad, is it? Today Twiggy became my best friend. She devoted her whole day to be my other pair of eyes. Haha, okay, I just wanted to share my crazy addiction to fashion magazines with all the people around me. They reacted in a positive way, so let's just marvel one of the most beautiful women in the whole world. On my back.

ph. Joanna Korol, wearing: Reserved jacket, Zara heels, Allegro skirt

Minął już rok odkąd dodałam pierwszego posta na Kardise. Aż trudno uwierzyć jak szybko czas mija, jak wszystko się zmienia, jak my się zmieniamy odkrywając nowe zainteresowania i poznając nowych ludzi. Początkowo blog nie miał być poświęcony modzie. Chyba po prostu potrzebowałam swojego miejsca, gdzie mogłabym gromadzić różne przemyślenia, zapisywać wrażenia z tego co otacza mnie na co dzień i dzielić się tym z innymi. Wiem, że daje mi to ogromną satysfakcję i, co najważniejsze, że znalazłam czynność, która sprawia mi niesamowitą frajdę. Mogę być kim tylko zapragnę - stylistą, fotografem, dziennikarzem. Cały ten przemysł bardzo mnie pociąga i zrobię co tylko w mojej mocy, by związać z tym przyszłość na stałe. 

It's been a year since I started blogging now. It is amazing how everything changes, how people and everything around us has influence on ourselves. At first it wasn't going to be about fashion. I think I just needed my place where I could show other people my interests, you know, do something just mine, work somewhere. I didn't even think that I'm gonna love it so much. That I'm gonna have you, YOU, my dear readers, because without you it wouldn't be worth anything. I know now how much happiness blogging gives me, I can be a stylist, photographer and journalist all in one. How great can be that?!

16 maj już zawsze pozostanie dla mnie wyjątkowy. Początki zawsze są trudne, ja nadal uważam się za osobę początkującą w dziedzinie mody i blogowania, ale to chyba jest najfajniejsze - to, jak poświęcamy się, by osiągnąć swoje cele. Miałam zamiar celebrować go niczym swoje własne urodziny, a nawet bardziej, bo co jak co, ale więcej sensu jest w cieszeniu się ze swojej ciężkiej pracy trwającej równo rok, niż z własnej osoby (i upływających lat. Swoja drogą nie wiem kto wymyślił taką głupotę żeby się cieszyć, że się jest coraz starszym. Do osiemnastki rozumiem, ale potem mam zamiar jeść tort tylko w blogowe urodziny!). Usiadłam więc w moim ulubionym miejscu w Białymstoku - Rynku Kościuszki, by spałaszować tę piękną muffinkę, którą, swoją drogą, kupiłam w cukierni, którą odkryłam przypadkowo i która wygląda jak z amerykańskich filmów (zawsze jako dodatkowe hobby planowałam, zaraz po modzie i pisarstwie, założyć przydrożną kawiarenkę, sprzedawać w niej kolorowe, paryskie makaroniki i zajadać się ciastami siedząc na białych krzesełkach) i na pewno już niedługo posłuży za tło do zdjęć na bloga!

16 of May will always be a red-letter day for me. This was the first time I posted here. Of course starts are always difficult, but now I can trurly claim that I'm moving forward, trying to learn as much as I can, no matter if I experience something good or unplesant. I was going to celebrate it myself, sit on the bench in my favourite place in Białystok - Kosiuszki Square and just eat that lovely muffin (which I bought by the way in the confectionery that I discovered by coinsidence and completely fell in love with, I'm going to use it as the background for outfit photos in future for sure!)

Wstałam cała uśmiechnięta, dumna z siebie, że już rok tworzę Kardise, ale tego, co wydarzyło się w szkole, kompletnie się nie spodziewałam. Oprócz faktu, że spełniam się w dziedzinie modowej mam najwspanialszych przyjaciół na świecie! Gdy przekroczyłam próg naszej placówki i zobaczyłam Patryka ubranego w okulary przeciwsłoneczne Asi, wiedziałam, że coś się święci. Ale to u nas normalka, zawsze mamy jakieś pomysły, więc podejrzewałam, że znowu będziemy zajadać się lodami i udawać, że w klasie mamy plażę, coś w ten deseń. Jednak dostałam najpiękniejszy prezent jaki mogłam otrzymać, prawie łzy cisnęły mi się na oczy (na przemian z głupim chichotem). W szatni czekał na mnie tort inspirowany kultową torebką Chanel no.55 (co widać po pikowaniach i rozpoznawalnym znaczku, a co więcej - ciasto było przepyszny!). Plakat wywołał u mnie z kolei taką salwę śmiechu, że nie mogłam podnieść się z podłogi. Od dzisiaj proszę się do mnie zwracać per Mistrzu Painta! (vel. Photoshopa). Mało, że w tle mam znaczek Louis Vuitton, to jeszcze na zdjęciu widnieję w swoim apartamencie w Nowym Jorku, z Maff i Jess (jako Cara Delavingne), w garderobie wypełnionej butami, otoczona przez fotografów mody ulicznej, w pierwszym rzędzie na pokazie, ba, nawet Kayture się załapała! Transparent już zawisł na honorowym miejscu w moim pokoju, a przesłanie z niego płynące napawa mnie entuzjazmem jak mało co - marzenia się spełniają!

I woke up in the morning smiling and simply happy that I've been making Kardise since year but things that happend at school were completely unexpected! I'm really grategul that besides I can post here thoughts about my passion I have the best friends in the world! When I cam to school in the morning and saw Patryk wearing Asia's sunnies I knew something was going to happen. But I thought it was something crazy as usual, you know, eating ice creams and pretending that classroom is a beach, something like that. But THIS?! Wow! They made a birthday cake for me, inspired by Chanel no.55 bag (and it was delicous!). And I also received a poster which was way too cute. Since today I should be called The Master of Paint (vel. Photoshop). Here I am in my apartament in New Yourk, with Maff and Jess (as Cara Delavingne), in my huge warderobe, on New York Fashion Week, sitting in the first row on the fashionshow, well, even Kayture is with me, haha! It is hanging in my room and giving me this positive energy every day - Dreams come true!

Chciałabym też przy okazji podzielić się z wami podzielić moją urodzinową stylizacją. Zawsze gdy kupuję jakąś rzecz, musi ona przykuć mój wzrok, wyróżnić się czymś z tłumu identycznych bluzek w paski i dżinsów. Tak było właśnie z tymi spodenkami (należącymi do A., ale musiałam je wykorzystać!). Plisy i wzorki, czyli coś idealnie dla mnie pasującego stanowią o ich oryginalności, a do tego krótki top, czyli prosto, wygodnie, ale z nutką inności - tak jak lubię.

I would also like to share with you my birthday outfit. I chose something perfect fot me - pleated, patterned shorts are something what is kind of made especially for me. Matched with simple black top make original, but still my styling. Totally love it!

ph best Natalia Łowicka photographer & vlogger, wearing: no name shoes, sh top, Zara shorts