Here you can see my newest piece for summer. Accessories can sometimes change the whole look, don't they? Plastic bracelet with some diamod attachments will look great with my denim shorts and baggy tshirts on hot days. And I'll show you an outfit post with it soon, xx!

Front Row Shop bracelet

W takiej eleganckiej wersji z małym dodatkiem szaleństwa czułam się doskonale. Ostatnio większą uwagę poświęcam jakości materiału i wykonania ubrań które kupuję, i tak spodnie, które mam dzisiaj na sobie podarowała mi mama jakiś czas temu, rzucając pod nosem 'zmierz, może Ci się spodobają, bo jak nie to komuś oddam', a bluzka to baza idealna, której szukałam od dawna - z przyjemnego, dobrze skrojonego materiału, dwa rozmiary za duża (więc jest luźna - IDEALNA). Kiedyś rozmawiałam ze znajomą krawcową (a krawcowe to prawdziwe absolwentki Hogwartu; z kawałka materiału potrafią wyczarować piękne części garderoby, leżące na klientce jak druga skóra!), że najlepiej szukać starych ubrań i je przerabiać lub wykorzystywać jako materiał, bo to z czym 'musi pracować dzisiaj wręcz rozpada się w rękach'. Przyznaję jej sporo racji; zawsze, gdy znajduję coś wyjątkowego u mojej babci nie posiadam się z radości. Poza murowanym efektem vintage, który otrzymuję zawsze gdy je noszę, przetrwały tak wiele lat użytkowania i odpoczynku na strychu, że nic już im nie straszne. A jak podoba Wam się płaszcz? Ja najchętniej bym go nie zdejmowała odkąd kupiłam go w second handzie, pasuje mi do wszystkiego (również do osobowości, jakkolwiek to zabrzmi) i świetnie udaje te z wybiegu Louis Vuitton. Miłego weekendu, odezwę się niebawem (Miesiąc.Do.Wakacji.♥)

I felt great in that rather elegant outfit with a bit of high heels twist. Recently I've been paying more attention to fabric and the way clothes are made. So the pants you can see in the pictures used to be my grandma's till my mum brought them to me and said 'try them on, if you don't like them I'll give them away'. Well, apparently, I liked them a lot. The material is soft and, above all, quite comfortable. Dressmakers are in my opinions like Hogward's graduates - they can make such amazing things with their hands, I tell you. So once I talked to one of them (haha it sounds as if they had some secret brotherhood.. do they?) and she adviced me to use old clothes as fabric or a base to make new ones - they were a lot better in the past. and, if we have a look on my pants, they definetely don't look as if they were old. And, indeed, they are. White tshirt is the easiest basic but so hard to find (believe me!) I finally got my perfect one - two sizes bigger than I should wear, so it's baggy and made of great material, simply perfect. And how do you like the coat? I found it in the second hand and I have to admit I would wear it every day these days. It reminds me of timeless Louis Vuitton elegance. Have a nice weekend, I'll talk to you soon (One.Month.Till.Holidays♥)

ph. Paula Olszewska, wearing: DeeZee shoes, sh coat, my mum's tshirt, my grandma's pants

Nike. Zara. H&M. Chanel. Brzmi znajomo? Adidas. Apple. L'oreal. Mam wymieniać więcej? Są wszędzie. Znane marki opanowały ulice, supermarkety, bilboardy, a nawet konta na Instagramie. Bo już nie wystarczy pić zwykłej wody kupionej w Delikatesach, na zdjęciu lepiej prezentuje się przecież VOS albo Arizona Tea, przecież komórka nie powinna być pozbawiona lśniącego jabłuszka, a koszulka do ćwiczeń charakterystycznego znaczka. 

Zacznijmy może od początku. Wszystkie z wymienionych przeze mnie jednym tchem, znanych nam wszystkich nazw doszły do swojego prestiżu jak i stopy finansowej poprzez ciężką pracą i samorozwój - nadal uważam, że kampanie Zary są trafione i przyciągają oryginalnością, a sklep zyskał dzięki jakości, która, niestety, ulega ciągłemu pogorszeniu (T-shirt wykonany z cienkiego, rozpadającego się w rękach materiału zawsze będzie takowym T-shirtem, niezależnie od ceny 99,00 PLN na metce). Pamiętam moje pierwsze adidasy z Nike, które wytrzymały tak długo, aż z nich wyrosłam (ah te czasu podstawówki), a aparatem z iPhona można zrobić przecież, przy dobrym oświetleniu, całkiem udane zdjęcia. Skąd więc wynika moje nieco wyczuwalne poirytowanie (zawsze mnie to bawi, jak ludzie wyczuwają mój nastrój podczas pisania jakiegokolwiek teksu. Nawet podczas odrabiania prac domowych da się odczuć, czy byłam akurat w trakcie dyskutowania na jakiś zabawny temat przez telefon, czy raczej, zmęczona wszystkim, miałam ochotę odłożyć długopis i zeszyt na bok)? Kilka dni temu postanowiłam przeprowadzić mały eksperyment (tak się kończy samotne spacerowanie na przystanek z rozładowanym telefonem. Bez muzyki. Brr, Kardise Horror Story). Szłam ulicą, niezbyt zatłoczoną i próbowałam dostrzec chociaż jedną osobę, która nie byłaby obwieszana metkami, niczym manekin w centrum handlowym. Na nastolatków nawet się nie oglądałam - mam wrażenie, że dla ludzi w moim wieku więcej znanych metek = +100 do lansu. Nadzieję pokładałam więc w raczej dorosłych, poważnych osobach. Nie szukałam ludzi, którzy byliby cali w 'no name' - wiadomo, że cenimy sklepy z, chociażby, wysokiej jakości, skórzanym obuwiem, ale chciałam znaleźć kogoś NIEŚWIECĄCEGO SIĘ markami. Już, już byłam blisko spieszącej się gdzieś pani, gdy dostrzegłam na jej koszulce wyraźne logo sklepu. Nawet już nie pamiętam jakiego, poziom rozczarowania był zbyt duży. Co najciekawsze (i raczej oczywiste), osoby 'nieoznakowane' przekraczały próg na oko 55 lat. Czy ma o związek z inną mentalnością starszego pokolenia? Czy te wszystkie metki faktycznie tak mi przeszkadzają? I, w końcu, czy niosą za sobą coś złego? 

Za złe można uznać wypieranie małych, lokalnych, dbających o jakość i wkładających w powstające produkty - co przy masowej produkcji w Chinach zdarza się niezmiernie rzadko - duże pokłady pasji i miłości (może zabrzmiało zbyt empatycznie, ale nie ma nic bardziej rozczulającego niż szewc albo zegarmistrz przy pracy, powolnie poprawiający detale swojego rzemiosła), przez międzynarodowe koncerny. Męczy mnie też powoli pogoń za metką, a nie za faktyczną unikalnością. Sama, często pochopnie, wybieram znane i poważane powszechnie znaczki i etykietki, nie patrząc na chociażby skład jogurtu, czy materiału podającego się za wełnę. Ale istnieje w nas wszystkich dziwne przekonanie 'mogę nosić torbę z osiedlowego ciucholandu, ale wiadomo, że chanelką nie pogardzę'.

Nie uwłaczam dobrym jakościowo sklepom, nie ujmuję sieciówkom, w których się ubieram i które zapewniają zatrudnienie tysiącom osób. Po prostu nie mogę patrzeć na naznaczone metkami społeczeństwo na ulicach, które bezmyślnie tworzy otoczkę wokół nazwy, płacąc horrendalne kwoty za coś zupełnie niewartego swojej ceny.

//Po tych, jakże wzniosłych rozważaniach piję sorbet z truskawek kupionych na małym straganie obok lokalnych Delikatesów i biegnę do second-handu poszukać jakichś zagubionych, markowych rzeczy. Bo przecież nic nie cieszy bardziej niż jeansy Levisa kupione za 2 zł. Bo to przecież taka wartościowa metka.

pics by Łukasz Pik & Agnieszka Kulesza

Weekendy to wyjątkowy czas wyjęty z całotygodniowej bieganiny, kiedy mam czas porządnie się wyspać i celebrować leniwy poranek. Mogę też poświęcić chwilę, żeby przygotować bardziej złożone śniadanie niż codzienną, ulubioną owsiankę i spędzić kilka minut dłużej w łóżku, otoczona książkami, od których nie sposób się oderwać (względnie magazynami). Prawdopodobnie macie już serdecznie dość zdjęć wszechobecnych smoothie - miksowanie zawartości lodówki stało się niewiarygodnie popularne ostatnimi czasy. Ja zazwyczaj robiłam koktajle bazujące na owocach, a warzywa zostawiałam sobie w formie raczej nie do picia, ale ostatnio polubiłam też wygodny sposób ich podania (a właściwie 'wysysania' przez słomkę, przybijam wirtualną piątkę z innymi miłośnikami picia wszystkiego (dosłownie) przez plastikowe rurki!). Śniadanie uważam za ulubiony posiłek dnia - najbardziej lubię tego typu lekkie dania, bardzo smaczne i łatwe w przygotowaniu.

Weekends are the special time for me, it's as if I took out two days out of seven just to have a respite and take a breathe. I love those lazy Sunday mornings when besides my daily routine, which is oatmeal for breakfast I can prepare something new just to pamper myself. I know that you'll propably fed up all that smoothie-overload, but I wanted to share with you how my perfect morning looked like. You may not know it (cause I'm usually speaking about food on my Instagram, don't forget to follow me @heyimkarolajn!) but I'm a huge addict when it comes to healthy food, mostly all kinds of smoothies, salads and fruits. And breakfast is the best meal of the day - you fuel up your organism after a long, sleep break (not that long in my case)  and the dishes I usaully eat are honestly my favourite ones - not heavy, palatable and colourful.

Przygotowując zielony koktajl czułam się jakbym pracowała w chińskiej restauracji - przepis typu 'wyjmij wszystko co masz i zmiksuj, żeby nie było widać co to' zawsze się sprawdza. Ja użyłam połowy jabłka, połowy avocado, banana, garść siemienia lnianego, trochę mrożonych malin, szpinaku i rzodkiewek, na koniec dodałam jeszcze szklankę wody.  Domownicy nie byli zbyt ufni, żeby spróbować zielonej papki, ale Wam polecam jej przyrządzenie! I pamiętajcie, powinniśmy celebrować każdą chwilę, która już nigdy się nie powtórzy :)

I felt as if I were working in a Chinese restaurant while preparing this green smoothie - I took everything out of the fridge and simply mixed it. You have all the ingredients above. I also added a glass of water to make it liquid.  My family wasn't eager to try it but I hope you'll be more believing. And remeber to enjoy every moment of you life & celebrate little things :)

Dzisiaj mijają dokładnie 2 lata odkąd dodałam pierwszego posta na Kardise (a raczej na dziwacznym internetowym pamiętniku bez konkretnej nazwy, którym wtedy był ten blog). Trochę przerażającym jest fakt, że już tak długo z Wami jestem, ale cieszy mnie niegasnący zapał i chęć samodoskonalenia, którą tutaj wkładam. Mam to szczęście, że znalazłam cudowne hobby, w którym chciałabym się dalej rozwijać, dzięki KARDISE mam idealną możliwość udostępniania szerszej publiczności moich pomysłów, pracowania z pasjonatami fotografii i poznawania ciekawych osób. Tyle miałam do napisania, ale chyba pierwszy raz zabrakło mi słów do wyklikania na klawiaturze (ale że już DWA LATA?! SERIO?!). Data 16 maja zaznaczona jest w moim kalendarzu milionem serduszek i dziecinnych znaczków, podczas gdy moje własne urodziny to jedynie skromna notka, właściwie niewyróżniająca się wśród zapisków typu 'sprawdzian z matmy' . Świętowanie kolejnego roku mojej pracy - bo tak, blogowanie to nie tylko przebieranki i strojenie się, przysparza mi o wiele więcej radości niż obchodzenie swojego przemijającego wieku. Najlepsze jednak jest to, że dalej zachowuję się tak, jak wtedy, kiedy zdjęcia robiła mi komórką koleżanka - te balony dmuchałam w ekspresowym tempie na środku centrum handlowego, po drodze pękła mi ich połowa, a w czasie sesji nie mogłam przestać się śmiać ze swoich naelektryzowanych włosów, więc większość ujęć nadawała się jedynie do wyrzucenia (Mistrz Głupich Min, witam, to ja). Nie przedłużając - cieszę się, że nadal mam zapał do tworzenia Kardise, cieszę się, że mam tyle osób dookoła, które mnie wspierają i cieszę się, że mam Was! Na zdjęciach widać wszystko, co staram się przekazać - K jako mój symbol i pierwsza litera mojego imienia jak i nazwy bloga, ubrania w moim ulubionym stylu, na pograniczu elegancji i wygody,  a na koniec paryskie wydanie Vogue, cała ja!

Today I'm celebreting the 2nd birthday of my little baby, my place where I can share my passion throughout the whole world - KARDISE. I remeber the beginning, where my friends used to take me a pictures with mobile phones that I could post something (I still haven't my own camera), when they were laughing at me or asking me what am I doing it for. But now I can see how huge progress I've made, how much I've learned and how elated I am about the fact that I actually discovered my passion and the thing I want to be the best at and I want to develop. Because of KARDISE I have the best option to work with photography passionates, to meet fascinating people and, above all, to improve my work - yes, because blogging isn't only about dressing up and putting your make-up on. The best thing is that I haven't changed my character - I'm still diligent & open-minded, doing crazy things and laughing at myself (those baloons were being blown up by me in the shopping centre's corridor and people were looking at as if I was insane or something because few of them split and caused some noise, just in case you wanted to hear one of the billion stories taken out from my life). So, on the photos I wanted to show you who I am and how I persue my ambition - K as my symbol and the first letter of my name and the blog's title, outfit which shows my style perfectly - high heels and elegance with comfort and last but not least - Vogue magasine, which is my biggest inspiration and aspiration to work as its editor, I'll do my best to attain this aim!

ph. Paula Olszewska, wearing: sh sweater, blazer, shorts, Zara shoes

Today I'm running from place to place, trying to pack (which I trurly hate) cause tommorow I'm off to Belgium. But before I go there I wanted to share a random new outfit post, quite casual this time. Trainers are my favourite shoes when it comes to spring and having much work in town. I wore them with my granny's skirt and my little brother's blouse, quite funny, huh? It's not that I don't have my own clothes, I simply love experimenting and styling things that seem not appopriate for me. And the eye on the wall near the place we were shooting few days ago reminded me of Kenzo's famous eye print, haha, my littl etown is being sooo fashionable!

ph. Anja, wearing: my grandma's skirt, Converse shoes, my bro's sweatshirt

Nigdy nie potrafiłam zebrać się w sobie i zrobić coś od razu, jak to zaplanuję. Weźmy na przykład dzisiejszy makijaż ze zdjęć, a raczej 'make-up wannabe' w moim, raczej marnym, wykonaniu (zaraz po odkładaniu wszystkiego w czasie, moją drugą, jakże chwalebną, zaletą jest całkowita nieumiejętność malowania się. Serio, jeśli ktoś mnie kiedyś zobaczy w towarzystwie pędzelka do nakładania pudru i nie rozpłacze się ze śmiechu w przeciągu 30 sekund, gratuluję. Bo 90% z Was wyciągnęłaby telefon, nagrała mnie i wrzuciła filmik na YouTube pod tytułem 'Jak dźgnąć się w oko, zrobić sobie pomarańczowe placki na twarzy a potem wylać na siebie tonę podkładu w celu zniwelowania wszelkich niedoskonałości śmiejąc się przy tym z samej siebie'). Brokat pod oczami to zabieg zastosowany na wiosennym wybiegu Haute Couture Chanel (który odbył się w styczniu, mówiłam już że jestem opóźniona?). Tutaj możecie obejrzeć cały pokaz. Lubię bawić się w charakteryzację a'la sylwetki z wybiegów, a biorąc pod uwagę moje makijażowe NIEumiejętności, postawiłam sobie poprzeczkę dość wysoko. Z rozpaczą kilka minut przed umówionymi zdjęciami szukałam jakiegoś eyelinera zawierającego tak wyraźne cekiny - skończyło się na brokacie, który (jeśli wierzyć napisom na opakowaniu) powinien posłużyć mi do ozdoby paznokci (cała kadra pracująca w Douglasie, Sephorze i innych Rossmannach okazała się zupełnie nieprzydatna, biorąc pod uwagę nienawistny wzrok jakim mnie obrzucono, gdy pytałam o coś, czym wykonam makijaż jak z pokazu Chanel. "To są jakieś ich pokazy? To ta Chanel jeszcze żyje?").

Jako kontrast do kwitnących drzew (których zdjęciami regularnie maltretuję Was na moim Instagramie) posłużyła czarna sukienka maxi, z koronkową wstawką. Zwykła mała czarna wydaje mi się zbyt oczywista, maxi zbyt pogrzebowa, więc ta jest strzałem w dziesiątkę.

I was never good at making anything right away without procastinating. Even if we look at my today's make-up, or rather a 'make-up wannabe' (after putting thigs to be done later my very best drawback is the fact I'm a total failure when it comes to make-up. Honestly, if you ever see me doing it and you won't laugh to bursting at me, you must be a complete stiff. Because 90% of you guys would take their phones and recorde me, and then put the video on YouTube naming it 'How to stab yourself in the eye using a makeup brush, cover your face in the orange spots and then try to put as much powder as possible just to hide some acne, laughing at yourself all the time'). Sequins under the eyes are the trend I loved a lot when I watched the Chanel Haute Couture fashion show (which took place in January, have I already told you I'm a procastinator?). You can watch it here. I love to dress up as if I were styled like models in the fashion shows but choosing a make-up challenge was quite a no mean feat for me. Those sparkles should be used to embelish people's nails, but hey, I asked everywhere for some eyeliner giving the 'Chanel Haute Couture Spring'14' effect and any of the shop assistants couldn't help me (I am not going to comment their weak knowledge and questions like 'Do they still organise shows? So this means Coco is still alive?')

My black dress with some lace touch seems like perfect to me - not a little black dress, which seems too obvious and not a maxi dress aka. funeral outfit. Let me know how you like it!

ph. Paul Jeremy, wearing: DeeZee shoes, Front Row Shop dress