Kolorów mamy całą tęczę. Od klasycznej bieli, przez jaskrawe żółcie, pomarańcze, odcienie czerwieni, błękitu i zieleni, skończywszy na czerni. Nigdy nie miałam ulubionego koloru. Pamiętam, że zawsze zapytana w szkole o coś z serii 'Imię, hobby, ulubiona potrawa i kolor' odpowiadałam 'Mówią mi Karolina, ale wolałabym jakieś bardziej wyszukane imię, lubię robić wszystko oprócz nudzenia się, jem wszystko oprócz warzyw w zupie, a kolory też lubię wszystkie'. Takie podejście pozostało mi do dziś. To dobrze, bo się nie ograniczam. Zawsze mogę zmienić swoje zdanie i nikt nie zarzuci mi, że jeszcze pół roku temu upierałam się, że kocham żółty, a obecnie wszystkie żółte bluzki wyrzuciłam z szafy. A dzisiaj przyszła kolej na czerwień. Czerwień na swetrze, czerwień na ustach. Najbardziej kobiecy kolor. Najlepszy dla (uwaga, przyznam się) blondynek. Jakkolwiek na moich ustach gości rzadko (jak na razie nie mam ochoty wyglądać jak Perfekcyjna Pani Z Perfekcyjnie Pomalowanymi Ustami) to na innych częściach garderoby sprawdza się świetnie. Idealnie kontrastuje z czernią i bielą. Czyli podstawami kolorystycznymi. A ja lubię podstawy.

We have whole rainbow full of colours. Strating from classical white, flashy yellows, oranges, shades of red, blue and green, ending at typical black. I have never had my favourite colour. I remember that whenever I was asked at the primary school about basic thinks 'My name, my hobby, favourite food and colours' I would answer 'Well, my name is Karoline, but I'd prefer to have more sophisticated name, I like to do everything besides being bored, I eat everything except vegetables in the soup and colours? Yes, I also do like all'. This obviously hasn't changed. It's good, I think, because I don'y make myself any boundaries. I can always change my mind and nobody can accuse me that a half year ago I used to say that I love yellow colour and now I put in the bin all my yellow Tshirts. So today's the Red Day. Red sweater, red lips.. It's really the most femine colour, isn't it? The best (drums, I'm gonna admit it!) blonde girls. I rarely wear red lipstick (I don't want to look like a Perfect Old Lady With Perfect Red Lips so far) but on my clothes it looks just perfect. I particuraly love it contrasted with black and white. The basic colours. And I love  basics.

Jako dziecko uwielbiałam bajki. Kolejna cecha, która się nie zmianiła. Ten magiczny świat, w którym wszystko jest możliwe. Jakkolwiek to zabrzmi zawsze trochę utożsamiałam się ze Śnieżką. Nie, nie miałam w głowie dwunastu krasnoludków, ale za to lubiłam jabłka. I to też mi zostało do dzisiaj (potrafię pochłonąć kilka na raz). A nasza największa wspólna cecha? Jasna Karnacja Aż Do Bólu. Należę do tej niechlubnej grupy osób, które nie ważne ile czasu spędzą na plaży, smarując się wszystkimi olejkami przyspieszającymi opalanie i tak zostaną blade jak ściana. Ba, ja nawet jeśli nie użyję kremu z filtrem kończę jako pomarszczona parówka, tylko że bardziej czerwona. O, tak jak ten sweterek! W końcu pogodziłam się ze swoim losem i uznaję, że blade jest piękne. Przynajmniej świetnie kontrastuje z czerwienią ust i śniegiem.

As a child I loved fairytales. It's my another feature that still hasn't changed. I am passionate about that world full of magic where everything is possible. No matter how it sounds, I was always kind of identifying with Snow White. No, I wasn't thinking about twleve dwarfs but I liked apples (I still can literally suffer some in one minute). And our mutual trait? Way Too White Skin. I'm that kind of person who, no matter how much cream he uses,  won't get any tan. Believe me, I even tried not using  sunscreen. I ended as a wrinkled sausage. But more red one. Oh, like my sweater. Yes, I know.. But eventually I burried the hatchet and stoped to sunbathe. I believe that 'fair is beautiful'. And it contrasts really well with the red lipstick and the snow, doesn't it?

Kiedyś kochałam zimę. Czekałam na nią z utęsknieniem, obrażałam się na jesienną chlupę lub na roztopy. Nie było mi też do śmiechu, gdy śnieg postanawiał nie spaść a ja nie mogłam potarzać się w po ziemi pokrytej białym puchem i obrzucić przygotowanymi wcześniej kulkami brata. To było przyjemne. Przyjemne uczucie, kiedy policzki są zarumienione z zimna, a ty i tak się cieszysz jak głupi. Obecnie najprzyjemniejsze jest picie ciepłej herbaty i patrzenie na to wszystko z perspektywy okna. Ewentualnie przyjemności może też dostarczyć sweter. Musi być jednak gruby, długi. Taki jak na zdjęciu. Idealny. 

I used to love winter. I was waiting for it longingly, I was cross for the autumn rainy weather or thaw. It wasn't also funny when the snow got offended and, in his misterius way of offending, didn't want to fall and I couldn't squirm in it or throw snowballs on my brother. That was pleasant. That enjoyable moment when your cheeks are red because of the cold and you're smiling anyway. Nowadays what I find pleasant is drinking hot tea and looking at all of this through the window. Optionally sweater can be pleasant. But it has to be warm and thick. Like this one.

A co może być lepszego niż idealny sweter (kupiony na wyprzedaży -70%)? Sweter noszony z rajstopami. Te żółte kupiłam bardzo dawno temu i zaliczały się do kategorii 'nie pamiętam, że mam'. Do tego ulubiony melonik, beżowy trencz i brązowe, klasyczne buty i mogę zaliczać kolejne upadki na oblodzonych chodnikach!

And what van be better than a sweater (bought on a -70% sale)? A swear worn with tights. Those ones used to be categorised 'I have but I do't remember'. Well, when I found them in my warderobe I was a bit suprised. However, I added my favourite bowler hat, an beige trench coat and I was ready to fall on all the pavements!

ph. Ewa, wearing H&M sweater, Gatta tights, H&M hat, Stradivarius coat, Ryłko boots

Fashion Week. Ah, ta ekscytacja. W końcu podczas tych czterech (jakże długich i owocnych) tygodni dokona się magia - światowe marki przedstawią nam swój zamysł na przyszły sezon i jak zwykle wyprzedzą nas o pół roku (co w moich obliczeniach równa się kilkuset latom świetlnym). Przeżyjemy natłok pokazów, przepych, słowem bardzo męczący i wyjątkowy czas, Powiedziałam przeżyjemy. To już zależy jak na to spojrzeć. Ja przeżywam, owszem, ale źródłem moich 'ochów' i 'achów' jest szklany ekran, po brzegi wypełniony zdjęciami z Instagramu, Facebook'a, Style.com i setek blogów. Najpierw widzimy wpisy na Facebook'u i Instagramie jak to fashionistka wybiera ubrania na pokaz, a na backstage'u trwają przygotowania. Potem - w drodze - ową gwiazdę mody na ulicy sfotografuje Tonny Ton, Face Hunter albo inny Statorialist. Następny klick to Youtube - tam śledzimy live wideo z pokazu jednocześnie obserwując sfotografowane naprędce iPhonami sylwetki z pokazów, które natychmiast widnieją na (wymienionych wyżej) portalach społecznościowych. Następnie możemy przeczytać recenzje pokazu, obejrzeć każdą stylizację z bliska, ba, nawet poruszać zdjęciem możemy! Tak więc jest nam dane przeżyć Tydzień Mody niczym wielcy tej branży. Ale czy na pewno? New York Fashion Week i tak znajduje się na szczycie mojej listy 'before I die..'. Już widzę osiemdziesięcioletnią Karolinę z różową(?) laską, w obcasach w pierwszym rzędzie. Od końca.

Fashion Week. ah, that excitement. During those four (so long and productive) weeks there are some magic things happening - luxury brands will show us their thoughts about coming season and, as always, they will be further than us for about a half of a year (which is about a hundret of light years in my opinion). We will experience many shows, many diffrent people and their love to fashion industry. I said "we". But this depends on our point of view. I personally do experience Fashion Weeks, but the source of my kind of knowledge (if we can call Instagram pics like that) are many social networking sites, Style.com and thousands of hundreads of blogs. At first we are able to see how a fashionist prepares heer outfit and how does it look at the backstage of the show. During the trip by yellow taxi to the place where the show is hold we follow the fashion lover by street style photographers like Tonny Ton, Face Hunter or some kind of another Statorialist. Next click is Youtube - there we can watch live streaming from the show (in Full HD even, whatever it means) and in the same time we see favourite outfits photographed with iPhones and shared on Instagram, Facebook or Twitter. After that all we can read what everone thinks about the collection, we can even see each outfit with zoom or move it! So we can actually experience Fashion Week. But is it for sure? New York Fashion Week is on the top of my 'before I die..' list. I can already see eighty years old Karoline, holding pink (?)walking cane in the firs row. From the back.
Miałam napisać Wam relację z pokazów, które tak usilnie przeglądałam. Jednak skończyło się na tym, że zapisywałam z każdej prezentacji po kilka ulubionych sylwetek. Czasami takich nie było, innym razem nie wiedziałam na którą się zdecydować. Zbliżające tendencje na pewno będą przedstawione okiem większych ekspertów ode mnie, którzy w odpowiedni sposób połączą ze sobą zdjęcia, a my wszystkiego dowiemy się z obszernych relacji w magazynach. A Karolina (tak, to ja) jak zwykle ma coś lepszego do opowiedzenia. Coś tak niezbędnego i ważnego (jak zawsze). Witam w krainie moich lekko żałosnych przemyśleń. Krainie Snów.

I was suppose to write you about the shows, which I was viewing so thoroughly. But it ended on saving my few favourite outfits from each presentation on the desktop. Sometimes there were many to choose from, sometimes I didn't like any. Coming trends will for sure be shown for you in a better way than I am able to do in many fashion magazines or websites. And Karoline (yes, that's me) has something better to tell you, as always. Something so importatnt and interesting like.. My dreams. Welcome to Karolina's Dreamland.

Zabrzmiało lekko groźnie? Albo jak z Harry'ego Potter'a (jeśli to drugie to się cieszę bardzo. Tak, nadal czekam na list z Hogwartu)? Jednak jeśliby znalazł się jeden taki, który by chciał spisać moje wszystkie sny - no cóż, powstałaby niezła książka. Komediowa, rzecz jasna. Bo jak można inaczej określić fakt, że nocami śni mi się New York Fashion Week? Ale nie, nie jest to wersja cukierkowa. Zaczyna się bajkowo. Karolina, z walizeczkami Louisa Vuittona wysiada z żółtej taksówki. Na nogach bliżej nieokreślone obuwie o czerwonej podeszwie, na nosie Wielkie Kawłki Plastyku Nazywane Przez Niektórych Chanel. Aha, i jeszcze wymarzone futerko (takowe nie istnieje, uwierzcie, rok poszukiwań mówi sam za siebie). I nagle dzieją się rzeczy komiczne. Nie, o dziwo ziemia się nie zawala i nie ginę w czarnej otchłani. Nagle podchodzi do mnie Bryanboy. I prosi o autograf. I w ogóle jest jakoś zwyczajnie ubrany, nie ma żadnych różowych futer czy kosmicznych okularów. Wręcz przeciwnie, przy nim ja wyglądam mniej więcej jak Anna Dello Russo. A właśnie, odnośnie Anny, to nie wiem czemu ale porusza się na wózku inwalidzkim. W dodatku wózek ten jest w kropki (?). A kropki się ruszają, nie wiem jakieś efekty specjalne. I owa Anna (dla odmiany wystylizowana jak zawsze) wręcza mi klucz do swojego apartamentu i mówi, że postanowiła oddać biednym wszystkie swoje dwa tysiące par butów. Nie wiem czy mam się cieszyć z butów, czy płakać bo zostałam właśnie potraktowana jako biedota. Nie zważając na nic kiwam głową i ruszam ulicą Wielkiego Jabłka. Nagle potykam się. O ulotkę, o ile to możliwe, ale z moją koordynacją ruchową nie wątpię. Nagle ulotki leżą wszędzie. I przedstawiają mnie, śpiącą w swojej kiczowatej piżamce Hello Kitty. Kiedy tak rozważam czy nie lepiej było zapaść się pod ziemię podchodzi do mnie Scott Schumann i pyta, czy może sobie ze mną zrobić zdjęcie. Z rąsi. T e l e f o n e m. Już nic nie może mnie zdziwić, więc robię sztuczny dziubek i idę dalej. Chyba nikogo nie zaskoczę jak powiem, że Cara Delavingne udaje moją koleżankę, a Alexa Chung mówi że uwielbia bieliznę uszytą przez moją babcię (co jak co, ale moja babcia co najwyżej poduszki szyje..). Ta cała szopka trwa jeszcze kilka chwil. A jaki jest koniec? Ha! Tego nie pamiętam. Kto wie, może kiedyś się dowiem?

Sounded a little bit scary? Or like in Harry Potter (if the second one I'm really glad. An yes, I'm still waiting for my letter form Hogwart's)? If there was a crazy man in this world who would like to write down all my dreams - well, quite an fascinating book will be launched. Comedy & sci-fi of course. Because how can we call it when I dream about Fashion Week? No, it's not sweet version. It starts like in a fairytale. Karoline, holding Louis Vuitton cases is getting ouf of the yellow cab. She's got some shoes with red soles and Non Identified Pieces Of Plastic Called By Somebody Chabel on her nose. Oh, and she's wearing her dreamt fake fur (believe me, I am looking for it for a year and I haven't found it yet). And suddenly hilarious things start to happen. No, suprisingly I'm not ending my life in a black abyss. Bryanboy comes to me. And he's asking for an autograph. And he's dressed weird by and large, he's not wearing any pink furs or cosmic glasses. Near him, by contrast, I'm looking like Anna Dello Russo. And mentioned Anna, I don't know why but she's using a wheelchair. In addition, that wheelchair is spotty patterned. And those spots are moving, I don;t know, some special effects. Anna (styled as always, somehing strange in that world) gives me the key to her apartament saying that she decided to hand in all her two thousands of shoes for poors. I don't know if I should be happy about the soes or upset about calling me a pauper but I nod and keep going pass the street of the Big Apple. Suddenly I stumble. Over a leaflet, if that's even possible, but thinking about my coordinated movement.. yes, it is possible. However. I see that those pieces of papers are lying literally everywhere. And they're showing.. me. Sleeping in my Hello Kitty pyjama. I don;t have much time to think about thousands of photocopies of the most pathetic picture of me which I have ever seen because Sott Shumann comes up and asks about taking photo. Together with my. A selfie. With a  p h o n e . Nothing can astonish me now, so I pose like a real selfie-maker and he goes away. Will you be suprised when I tell you that after him I meet Cara Delavingne, who seems like being m best friend and Alexa Chung says that she loves underwear made by my grandma (well, my grandma has never sew any panties..). That whole shambles last a little more. But what is the end? Ha! I don;t remember. But who knows, maybe I'll know one day?
Najsmutniejsze jest jednak to, że zanim miałam kiedykolwiek okazję zasmakować czym jest ten wielki Tydzień Mody powstała jedna wielka szopka. Chyba wszelkie słowa są zbędne po najlepszym artykule jaki miałam okazję ostatnio czytać. Teraz oprócz tego, co dzieje się na pokazach liczy się to, jak kto się zaprezentuje przed pokazami. Przebierańcy wszelkiej maści, kolorowy, piękni, szczupli, sławni, bogaci, trendy i posiadający zapewne wiele innych przymiotów których nie potrafię wymienić potrafią godzinami stać i czekać, aż jakiś sławny fotograf mody ulicznej zrobi im zdjęcie. Pięciominutowa sława gwarantowana! Nie ukrywam, sama uwielbiam przeglądać takie zdjęcia, wzdycham do tak ciekawych i oryginalnych stylizacji uchwyconych często w ruchu, z zaskoczenia. Tak myślę ja, jakaś szesnastolatka z Białegostoku, który dla reszty świata jest mniej więcej w okolicach Bieguna Północnego. Ale czytać też umiem. I kilkoro wielkich ludzi zdjęło mi różowe okulary z nosa. Ci ludzie często udają tę jakże stylową rozmowę przez telefon. I fakt, powstałe na ulicach w ciągu Tygodni Mody zdjęcia są często lepsze niż te zrobione na profesjonalnych sesjach zdjęciowych, ale zastanówmy się.. Czy na blogach Street Style nie powinny znajdować się prawdziwe codzienne ciekawe stroje różnych ludzi, przyłapanych w drodze do pracy czy kina? Oczywiście fotograf nijak może wiedzieć, czy osoba którą aktualnie fotografuje nosi się tak na co dzień, więc to po stronie fotografowanego leży duża wina. Ale z drugiej strony, co jest złego w odważnych, krzykliwych często i przykuwających wzrok stylizacjach? Osobiście gdybym miała okazję się tam kiedykolwiek znaleźć na pewno sama bym długo główkowała w co się ubrać. Ale nie wypożyczyłabym specjalnie na tę okazję torebki Chanel, ani nie pozowała z bawełnianą torbą, tudzież nieznanego pochodzenia, tudzież dlatego, że dany fotograf mnie o to poprosił (patrz: artykuł zalinkowany wyżej). Gdzie więc tkwi problem? I czy w ogóle istnieje? Czy nie łatwiej dać tym ludziom spokój, niech fotografują się nawzajem do bólu, niech biegają za kimś ubranym w przezroczystą wzorzastą sukienkę i półmetrowe koturny? I czy nie na  tym właśnie polega Fashion Week, by dać upust naszej artystycznej i modowej duszy, dać się ponieść? Za jaką cenę? Za cenę czółenek i krótkiej spódniczki podczas panującej śnieżycy, bo przecież tak zaplanowało się miesiąc wcześniej? A z drugiej strony, nigdy ktoś ubrany w biały top i dżinsy nie stał się ikoną mody. Piszcie co na ten temat uważacie, bardzo mnie to ciekawi!

The saddest thing about it all is that before I have ever tasted what The Big Fashion Week in real is, it all became a sham. I think no words are needed after the best article I have read recently. Now besides the things that happen during shows exacly, more important is how you look before or after the fashion designers' presentation. Fancy dressed, colourful, beautiful, gorgeus, slim, famous, rich and propably having more virtues that I can interchange people are able to stay on the streets for hours, pretending that they're talking on the phone and actually waiting until a famous street style photographer takes a photo of them. Five minutes lasting glory guaranteed! I don't conceal, I love looking at pictures like this, I look at them with deep admiration and try to become inspired. This is what I think, sixteen year old girl from Białystok, which is for most of you lying somewhere in the North Pole. But I can also read. And few of wonderful giants of fashion industry took my pink sunglasses off my nose. Those geourgeously-dressed people aren't always themselves during Fashion Weeks. Yes, this is the fact that pictures taken during those few weeks look by far better than those taken on professional photoshoots, but let's think.. There should be pictures of actually well-dressed people met during their walk to job or to the cinema on the street style blogs, shouldn't they? Of course a photographer can't know if somebody is looking like this every day or just that particural day, he just tries to get a good shot. On the other hand, what's wrong about gaudy, brashy and holding our's attention looks? If I had ever chance to go there I would propably think what to wear to  look appropriate for the huge occasion. But I definetely wouldn't borrow a Chanel bag or pose with non-defined paper bag because a photographer asked me to do that (look: an article linked aforementioned). So where is the problem? Or is there any problem at all? Wouldn't it be easier to let that people do pictures, walk past the streets in patterned dresses and two meteres high creepers shoes? And isn't Fashion Week all about showing our fashion feelings, being blue in our faces? For what price? For the price of short skirt and high heels during snow-flurry? But no one wearing jeans and white top hasn't became the fashion icon yet. Let me know what do you think about it!

Był raz sobie krawat. Pewnie jakiś pan go kiedyś nosił. Albo leżał zakopany między starym kocem a zużytymi bateriami. Był raz sobie krawat. Miał piękne wzory. Aż tu trafił do zapchanego pudła w second handzie. Był raz sobie krawat. Zobaczyła go Karolina. Wydała okrzyk zdumienia. Przygarnęła na wieki.

Once upon a time there was a tie. He was propably worn by somebody. Or it wad laying between old blanket and used batteries. Once upon a time there was a tie. He was decorated with the most beautiful prints on the Earth. And, one day, he landed in a huge box in a second hand shop. Karolajn has seen him. She shouted with amazement. She took it. For enternity.

Uwielbiam jak przeróżne wzory się ze sobą komponują. Nie muszą pasować. Właściwie nawet mają się odróżniać, tętnić odrębnym życiem, prosić "żałóż mnie do czegoś jednolitego". Kiedy znajdziecie coś w taki wzór, to znak, że powinna nastąpić eksplozja. Wielki wybuch barw i zawijasów. Łączcie, nie bójcie się. Najwyżej będziecie wyglądać jak dziewczyna na załączonym obrazku. Moim zdaniem całkiem dobrze.

I love when some prints are mixed in a crazy way. When I wear them althogether I fel like it was one body, one system, my favourite connection. Those prints don't have to match to each other. They rather should ask us 'Wear me to something plaid, pleaase'. And when it happens, it should alarm you to match it together. Always works. Then we have a huge explosion of colours and flourishes. Don't be afraid to wear prints together. In the worst case, you'll just look like the girl on the pictures. Pretty good, in my opinion.




Swoją obsesję odnośnie pikowań wykorzystałam, jak na razie, na kurtce wykopanej z dna szafy. Idealnie wkomponowała się w odcienie pomarańczu na mojej nowej ulubionej koszuli.

I have a deep obsession about eveything quilted. And today I used it to match an old, found on the bottom of my closet, jacket. It looks great with all those ornages and browns, doesn't it?

Powiedzieć, że nie lubię pojedynczych trendów to trochę jak powiedzieć że nie lubię czekolady. Owszem, dawka kalorii po każdym jej kęsie jest zabójcza, ale jaka przyjemna! A ostatnia największa tendencja? Holografia. W sumie nie wiem dlaczego furrorę robi mieniący się plastik rodem z Gwiezdnych Wojen (aczkolwiek Gwiezdnych Wojen nigdy nie oglądałam i nie zamierzam to przeżyłam trwające cztery lata ogromne zafascynowanie mojego brata tymże filmem, więc mniej więcej kojarzę kim jest Luke Skywalker czy Obi Wan Kenobi, wiem, że Yoda mówi jak ja w poniedziałkowy poranek. Aha, i Chewbaccę lubię, ale to pewnie przez jego śmieszne owłosienie). Zalety? Srebrny materiał mieniący się we wszystkich kolorach tęczy świetnie ożywi każdy strój. Mnie najbardziej podoba się na butach, tutaj w bardziej streetowej wersji, ale już mam w głowie plany na bardziej elegancki zestaw. Widziałam też holograficzne kopertówki, a nawet spodenki (co do spodenek nie radzę chodzić w plastikowym materiale, chociażby ze względu na wygodę).

Saying that I don't like fashion trends is like saying that I don't like chocolate. Of course an amount of calories in each bite is killing every woman but tell me how plesant it is! And the last biggest trend? Holographic. Honestly I don;t know why wearing colourful plastic pieces of clothing like in Star Wars (I have never watched that movie but I can assure you that because of my brother four-years-lasting passion for Star Wars I can recognise Obi Wan Kenobi or Luke Skuwalker and I know that Yoda talks like me on a Monday morning. Oh, and I love Chewbacca, but it's propably because of his nice hairstyle. On face) is so in. Advantages? It can completely change your whole look, make it more colourful and happy. I love it matched in rather street and loose combinations but I already have some ideas for more classical and smart look with those sneakers (bought on H&M sales for 30 PLN, not to mention). I have also seen holographic clutches (how cool is that?) and shorts (eh, I wouldn;t advice to actually wear that.. if you don't enjoy spending whole day in plastic, of course).

I hope your wifi dies. Czyli idealny dowód na to, że ubrania mogą nieść jakieś przesłanie. Jeszcze jeden dowód na to, że możemy wyrażać przemyślenia właśnie za pomocą ubioru. W tym przypadku gdy zobaczyłam ten słodko sarkastyczny napis, wiedziałam, że to model dla mnie. Chyba wszyscy przeżyliśmy kiedyś tę wielką tragedię, godną miana katastrofy gdy zabrakło internetu vel. światła. Osobiście codzienne przesiadywanie w sieci trochę mnie nudzi, wolę iść gdzieś ze znajomymi lub przeczytać dobrą książkę. Jednak z internetu czerpię większość nowinek, głównie modowych. A nawet najgorszemu wrogowi nie życzę nagłego odcięcia wifi. Chyba że będę zła.

I hope your wifi dies. Another proof that clothes can show our feelings and say out loud our thoughts. When I first saw that inscription I loved its sweet and sarcastic taste so I knew it was made for me. I think we all have experienced an Internet shortage so we know how terrible it is (oh, I have to check what's going on on Facebook, I have to send an email ect.). Personally I prefer to go out with friend or read a good book than sit in frond of the screen but I also have to admit that most of my fashion knowledge comes form that source. So.. I don't wish that wifi died to any of you. If I'm not pissed off.

Ostatnio jestem zagorzałą fanką stylu brytyjskiej ulicy. I chociaż na tapecie widnieją u mnie wieżowce Nowego Jorku w głowie mam Anglię. Trudno nawet wyrazić, jak to możliwe, żeby ktoś w adidasach, zwykłych szortach i luźnej bluzie wyglądał jak milion dolarów. Z wypiekami na twarzy śledzę więc Alicepoint, która idealnie wręcz wpasowuje się w klimat wszechotaczających czerwonych budek i old schoolowych taksówek. 

Zawsze podziwiam ludzi, którzy potrafią wymyślić coś genialnego i mieć taką smykałkę, by się na tym wzbogacić i innym dać powód do radości. Z lekcji historii pamiętam gorączkę złota. Ale ci co bili drzwiami i oknami do Kalifornii, siedzieli całymi dniami po kolana w wodzie w poszukiwaniu kilku drobinek złota wcale nie wyszli na całym interesie najlepiej. Ponoć pewien pan, który zajął się produkcją i sprzedażą łopat, którymi to wielcy poszukiwacze złota mogliby poszukiwać równie wielkich bogactw zarobił krocie, podczas gdy tamci zostali z niczym. Ale co ma jakiś Pan Od Łopat z moją stylizacją? Otóż poszukiwacze złota także musieli się w coś ubierać. A że wszystkie ubrania im się rwały, jakiś geniusz wymyślił dżins. Był trwały, w miarę wygodny i zapewniał ochronę (co, może przypomnę, jest podstawowym zadaniem ubrania). Jakkolwiek do Pana Od Łopat nic nie mam, to Panu Od Jeansu zostanę wdzięczna na wieki. Nie wyobrażam sobie wygodniejszego i praktyczniejszego materiału, a pozostawia on też wiele możliwości - zestawy denim & denim podbijały i myślę, że nadal będą podbijały serca kobiet jako wdzięczna i jakże wygodna odmiana dla sukienek. 

I'm the biggest fan of british street style recently. And although I have NYC's skcyscrapers on my computer's wallpaper I  have England in my head. It's hard to explain why someone wearing mainstream Adidas sneakers, normal shorts and loose blouse looks like a million of dollars. So I get excited every time Alicepoint uploads anything on her blog, that girl just shows what I am talking about and matches perfectly to all those red public phones and old school cabs.

I always admire people who cand do something genius, become rich because of their wiseness and make others happy and grateful for that. I remember form my history classes the Gold Rush. But those people who were trying to find some gold in the rivers weren't the smartest there. There was one man who saw that those prospectors, if we can call them that, didn't even think to bring thair spades and another necessery tools. So he started to sell spades. And you know what? He got rich. And the didn't. But why am I talking about some Spade Man? Because those big searchers who were looking for the same big fortune in the water also had to wear something. But all the clothes were tearing. And someone invented denim. Anuhow I can't say anything wrong about the Spade Man I will be grateful for the Denim Man through all my life. I can;t even imagine more practical, convenient and still perfect to much in a creative way. Denim & Denim outfits were in for such a long time that I think they won;t ever get bored and will always stay im women hearts as a great variety from dresses and skirts.

Noszenie woalki na co dzień to nie lada wyzwanie. Moda jest jednak wyzwaniem, poznawaniem siebie na nowo i odkrywaniem nowych możliwości. Albo jak mówi Anna Dello Russo "Fashion is about fun", czyli bawmy się, albo jeszcze lepiej, idźmy za Alexandrem Wangiem, nośmy szpilki do dresów i dajmy się ponieść modowym emocjom. Zapewne piszę to w trakcie uniesienia, bo robię to i oglądam pokazy z Nowojorskiego Tygodnia Mody w jednym momencie, ale tak właśnie myślę. A woalka na ulicach nie umiera, wręcz przeciwnie, nie nudzi ale dodaje stylizacjom charakteru, ożywia. Czym były same dżinsy? Nudą? A z woalką? Jest ciekawie. Flaga to moje dzisiejsze oddanie hołdu Brytyjczykom. Niech żyje łamanie zasad!

Wearing a veil during normal day is a kind of challenge. But fashion is a chellenge, it is meeting and experiencing yourself, finding new opportunities. Or like Anna Dello Russo says 'Fashion is about fun' so we should solicid her advice and just.. do something not conventional. Or even better! As Alexander Wang says 'Let's wear high heels with tracksuit'. Maybe I'm writing this because of my fashion exultation (I'm watching live New York's fashion shows and typing at one moment) but I really mean it. How would it look like if I were just wearing normal jeans? Mainstream. And with veil? It's interesting. The Union Jack on my head is my paying tribute to british style. Let's break the rules!

(wearing: Vila outlet jeans, sh cap, no name mum's shirt, CCC boots)