Ten, kto stwierdził, że barwy ubrań, które wybieramy mają związek z naszym nastrojem miał sporo racji. Po irytujących mrozach i noszeniu grubego płaszcza w końcu mogłam wyciągnąć z szafy swój ulubiony kombinezon. Otaczam się wszystkim, co wiosenne - świeże kwiaty trzymam w dzbanku w pokoju, słucham wszystkich piosenek które w tekście mają 'lato' i pochłaniam lody w wafelku. Bluzka jest jedną z najdziwniejszych rzeczy, jakie udało mi się znaleźć w second handzie. Wykonana z raczej nieprzyjemnego, półprzezroczystego materiału, ozdobiona jest cekinami, które (jak wiecie) bardzo lubię, szczególnie w wersji NIEwieczorowej. W dodatku, jakbym gdzieś zabłądziła (co zdarza się nad wyraz często) zawsze można odnaleźć mnie po śladach znaczonych obsypującym się z niej brokatem (przydatna opcja zważając na moją orientację w terenie). Biała kita doczepiona do plecaka to już mój znak rozpoznawczy ('Widziałam wczoraj na mieście Twoją kitkę, ale zanim się obejrzałam, ty już byłaś w autobusie' jako najczęściej słyszane zdanie z ust moich znajomych). 

Somebody, who once said that the colours we wear show our innate feelings, was right. After irritating time of wearing thick coats and scarves I could finally put on my favourite Topshop green jumpsuit. I surround myself with everything reminding me of spring these days - I keep fresh flowers in my room, listen to song which have 'Summer' in lyrics (at least ten times) and I eat uncountable amount of ice-cream. The T-shirt is one of the most original pieces I found in a second hand. Made of not-really-comfortable-but-still-looking-awesome fabric is embelished with sequins. In addition, they mark the way wherever I go because of many little sparkles that eventually land on the ground (quite useful option if we consider the fact that I have a terrible talent of getting lost). A white fox tail became my trademark, I often hear my friends saying "I saw your white tail yesterday in town but as soon as I wanted to shout to talk you were already in a bus". Typical of me. How do you like the look?

ph. Agnieszka, wearing: Topshop jumpsuit, sh tshirt, DeeZee shoes, Primark backpack

Ostatnio mówiłam Wam, że nie jestem zbyt wielką fanką czerni (tutaj), ale co z bielą? Przewija się ona na blogu aż nazbyt często, co jednoznacznie wskazuje na moją miłość do najczyściejszej z barw, szczególnie w wersji 'total look'. Ponoć sukienki są niewygodne, moim zdaniem jest odwrotnie - noszę je na zmianę ze spódnicami, we wszystkich możliwych krojach i wzorach, pewnie też dlatego, że lubię trzymać się zasady 'każdy dzień jest na tyle wyjątkowy, by zadbać o równie wyjątkowy ubiór'. Dobra, to zabrzmiało jak z dziennika porad dla pań 50+, dodam więc tylko, że zrosłam się ostatnio z okularami typu 'kocie oczy' i New Balance'ami (w wersji do sukienki wyglądają najlepiej!) i uciekam do czytania książek z listy 'Kiedyś się za Was zabiorę'! 

I told you last time that black isn't exacly my cup of tea, but what about white? I totally love this clear kinda shade, especially when we're talking about total looks. Dresses are my love and since a long time I would wear them every day, all the types and patterns, propably just because I find them both comfortable and classy. But when I have to stroll in town every day, running from bus to school, from school to extracurricular classes and then go home or meet my friends I often decide to leave my beloved high heels at home and just wear New Balance sneakers, which are like the comfiest shoes ever. I also became addicted to those cat-eye sunglasses, they add a glamour touch to my daily outfits. How do you like it?

ph. Anja, wearing: De Facto dress, sh sweater underneath, New Balance shoes, Monarri bag

Lato tuż tuż, a ja nie mogłam się powstrzymać, żeby pokazać mój najnowszy nabytek - buty, których mam zamiar nie zdejmować przez najbliższe miesiące! Przez całą zimę przeżywałam fascynację  butami Stelli McCartney, ale zdecydowałam się na nieco podobną, sandałową wersję. Jak Wam się podobają? :)

So here I am - ready for the summer season with my new white shoes! I love them and I just couldn't resist showing them to you immediately. White is one of my favourite colours ever and since I was really into Stella McCartney inspired boots for the whole winter I deided to go for a lighter summer version. How do you like them?

Nie lubię czerni. Nie lubię czerni. Napiszę może jeszcze raz, tak dla pewności że wszyscy dokładnie zrozumieli: NIE LUBIĘ CZERNI. Od zawsze Wam to powtarzam, i bynajmniej nie należę do osób, które swoje preferencje zmieniają z dnia na dzień. Rzadko zdarza mi się nosić czarne elementy (chyba że mowa tu o butach), a nie pamiętam żebym kiedykolwiek wcześniej ubrała się na czarno od stóp do głów. Na dowód dodam tylko, że z przyczyn czysto szkolnych (całkiem ciekawa praca domowa) zapytawszy przyjaciółkę o moje dziwactwa, jednym z pierwszych, które wymieniła było 'nie nosisz czarnych ubrań'. Tak prawda, jeśli czarne rurki potraktujemy jako coś oczywistego, próżno szukać u mnie czarnych części garderoby. Nie zrozumcie mnie źle, czerń jest zawsze elegancka i ponadczasowa, ale według mnie do wyjście dla nudziarzy bez polotu. Bo jak już zaczniesz nazywać siebie minimalistą, ciężko jest przestać ubierać się w ciemne barwy, proste koszulki i spodnie.. A ja tego nie chcę. Zazwyczaj więc unikam czarnego jak mogę.

Z tym płaszczem było inaczej. Chciałam prostego, długiego okrycia wierzchniego. Co najśmieszniejsze, znalazłam go w szafie mamy. Lekko za duży, wygląda idealnie jak chciałam - bez żadnych ozdobników, razem z najwygodniejszymi butami jakie miałam w życiu i które noszę tak często, że już są nieco znoszone, stanowi tzw. 'perfect match'! ;)

I don't like black. I hate black. I really really don't like black, if somebody haven't understood yet. Since the beginning of my blog I've been saying it and I'm not this kind of preson who changes her preferences quickly. I don't tend to wear black clothes very often (except simple skinny jeans and shoes). Don't get me wrong, I accept it when people treat it as classic and timeless but I think it is for bores. You know, it is so easy to cross the line between being classy and wearing simple tshirts and jeans all the time, isn't it? And being boring while dressing up it's like the worst thing that can happen to your style.

But it was diffrent with this coat. I wanted the long, baggy one and this one whas kinda perfect. Even more perfect it seemed when I found it in my mum's closet so I didn't even have to pay for it or think too much. I just wore it with the best shoes I've ever had (I actually am addicted to those and after few months they have the first sympthoms of being overused, but it is rather to be threated like an advantage!)

ph. Agnieszka, wearing: New Balance shoes, my bff's hat, H&M mum's coat

Oglądamy seriale, czytamy książki, przeglądamy plotkarskie portale... Ale w jakim celu? Ostatnio uświadomiłam sobie, że wszyscy poszukujemy wzorców do naśladowania (i mówię to jako osoba, która w podbramkowej sytuacji podświadomie powtarza w myślach "co zrobiłaby na moim miejscu Blair Waldorf?"). Zaczynało się niewinnie od Królewny Śnieżki i Kopciuszka, potem autorytetem stał się Tabaluga (oto Tabalugaaaaa), w podstawówce wszystkie chciałyśmy posiadać perukę i po szkole śpiewać niczym Hannah Montana. Byt każdego z wymienionych bohaterów wydawał się zachęcający z prostego względu - nieosiągalności. Miło jest popatrzeć na losy rozwydrzonej nastolatki albo poczytać jak Katniss Everdeen ratuje świat, czyż nie? Ostatnio coś pękło (nie przywiązujcie wagi do słowa 'ostatnio' - zapłon to ja mam mocno spowolniony i wszelkie wydarzenia adaptuję ze sporym opóźnieniem). Pojawiły się "Dziewczyny". Już nie przyglądamy się pięknej, ubranej w kreacje od projektantów Serenie Van der Woodsen, a prostej i niezbyt urodziwej Lenie Duhnam, jej bardzo zwyczajnemu (i przezabawnemu!) życiu w bardzo przeciętnym mieszkaniu i zamiast bycia świadkiem jej sukcesów, śledzimy niepowodzenia bohaterów (gwoli ścisłości - serialu nie oglądałam, ale zainteresowało mnie kilka, zahaczających o wątek psychologiczny artykułów na jego temat). Czy to znak, że mamy dość tej nieosiągalności i wolimy upajać się porażkami innych? Czy to w ogóle ma sens? W takim razie zamiast motywować się rano myślą "wstań, ubierz się ładnie i umaluj. Świat jest w twoich rękach, mówię to ja, Blair" powinnam pójść do sklepu z szlafroku po lody czekoladowe i spędzić w łóżku cały dzień, bo przecież tak postąpiłaby Lena?

We watch the TV Series, we read books and gossip websites but.. what for? Some time ago I came to the conclusion that we all want to find our own role models. And actually we're not searching for them among our family and best friends but in all those modern goods like Internet and the things I mentioned before (and I'm saying it as a person who before making a decision asks herself 'What would Blair Waldorf do?'). It started from Cinderella and Snow White, then it was all for Tabaluga (sorry, you may not know it but here's the link to the intro song taken from this cartoon, I used to trurly love it and wanted to become a dragon, haha!), in primary school all the girls wanted to own a wig and be a singer after classes like Hannah Montana. Lifes of all of these were alluring because of one thing - inaccessibility. It is so pleasant to watch spoiled, american teenager adventures or read about Katniss Everdeen saving the world, isn't it? But lately something's changed (don't pay attention to this 'lately' - I'm really bad at adapting new things and tendencies so I might have been the very last person who heard about it) - tere came 'Girls'. And we're not following the luxury and happy life anymore, we see on our screens a normal, not really fit girl, failing her life on many fields. No more Serena Van der Woodsen dreaming, Lena Duhnam is like all of us! (I need to mention I haven't watched the series but I was interested in several articles about it). But do we all want to BE like her? To actually behave like her, and instead of getting up early in the morning and telling ourselves 'I'm gonna make it, the world is my oyster' we would rather go in our pyjamas to the supermarket, buy some chocolate ice-cream and lounge in bed for the whole day, because Lena would do that? 

 A więc twierdzę, że nie. Wolę mierzyć wysoko, marzyć dużo, pracować ciężko. I wcale nie dlatego, by żyć na Manhattanie jako nowoczesna księżniczka, a na śniadanie pijać odtłuszczone latte ze Starbucksa. Nie w tym sens. Mam na myśli bardziej pielęgnowanie rzeczy pięknych, wartościowych, pozytywne nastawienie do życia. Owszem, bardzo cieszę się, że nie narzuca się nam jedynie obrazów idealnej, a zarazem odrealnionej rzeczywistości. Ale kiedy kolejnym razem zabraknie Wam motywacji, śmiało możecie sobie wmówić, że Kardise by się przemogła i to zrobiła (czuję się publicznie zobowiązana! ;) ).

Każdy jest inny i ja uwielbiam swoje dziwactwa. Każdy słucha innej muzyki, czyta inne książki i inaczej się ubiera. I to jest w nas piękne. Jeśli chodzi o mnie, powieści o czasach średniowiecza nigdy nie przestaną mnie inspirować, historie miłości, starej, tajemniczej Barcelony i wizja opisana piórem Jane Austen. 'Duma i uprzedzenie' pozostaje niezmiennie jednym z moich ulubionych filmów (dodajcie do listy 'Annę Kareninę' 'Wichrowe Wzgórza', 'Romeo i Julię' i 'Jane Eyre' i jestem w niebie). Tę książkę dostałam na Boże Narodzenie od koleżanki i w końcu się za nią zabrałam (trochę mi to zajęło). Oczywiście, jest monotonna i opisuje dokładnie niezbyt pasjonujące przygody, swatki i życie ówczesnych ludzi, ale właśnie taka ma być! Polecam Wam wszystkie te historie romantycznych miłości (może niezbyt romantycznych jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że małżeństwo było wtedy interesem..), na coraz cieplejsze i jaśniejsze wieczory idealnie!

I accept my weirdness and I must say I like it. I do strange things, I like things diffrent than my peers, but this is why we are all so special - we're diffrent from each other, right? One of the things that will never stop inspiring me are books and movies based on people life's from old times, like Middle Ages in Barcelona or Jane Austen vision of love. 'Pride and Prejustice' has been one of my favorite titles ever (add 'Anna Karenina' 'Wuthering Heights', 'Romeo and Juliet' and 'Jane Eyre' to the list and I'm in heaven). I got this book for Christmas from my friend and I'm currently reading but couldn't stop to share it with you guys! So if you haven't already watched the movie or read a book I can totally recommend it to you! Wasn't the love 100% romantic and beautiful in those times (except the fact they had to make money interest on the realtionship.. okay, it wasn't all wine and roses)? Discover it youself, I'm not going to spoil!