Jakiś czas temu wrzuciłam na bloga kilka przepisów na najbardziej instagramowo-reprezentatywne, popularne wszędzie napoje z warzyw i owoców, tzw. smoothies, co większości z Was przypadło do gustu. Nie chciałam Was zasypywać jednak na blogu jedzeniem - dość macie jego oglądania na moim Instagramie - a poza tym, to raczej blog modowy, czyż nie? Jednak od czasu do czasu, przed zjedzeniem jakiegoś przygotowanego przez siebie posiłku, który wyglądał w miarę przyzwoicie robiłam mu zdjęcie. W końcu postanowiłam wybrać ich kilka i podzielić się z Wami, w zdrowym ciele zdrowy duch, a lato za pasem! :)

To danie to zdecydowanie mój klasyk (w różnych wariacjach) w tygodniu, kiedy przychodzę do domu późno, jestem głodna, a w lodówce brak przygotowanego posiłku. Tutaj ugotowałam ciemny ryż w trzech kolorach (to jakaś bodajże chińska wariacja, w czasie gotowania woda robi się czarna), następnie na patelni (nie używam oleju) przyrządziłam to razem z cukinią, papryką, pomidorem, kukurydzą, pestkami dyni i ziołami prowansalskimi. Czasami dodaję też sos sojowy. 

PS. Moja mieszanka warzywna przygotowana została przez mamę latem i zawekowana, dzięki temu zawsze kiedy potrzebuję domowego sosu z samych warzyw po prostu idę do spiżarni :)

Przed Wami drugie najbardziej cliché danie blogosfery - granola. Pamiętam jak jeszcze półtora roku temu kupowałam masowo wszystkie sklepowe jej wersje, jedząc czasami na śniadanie, obiad i kolację (tak, zdecydowanie jestem fanką musli i mleka). Któregoś razu trafiłam w Internecie na tekst o tym, ile cukru jest do niej dodawane, złapałam za pierwsze lepsze miniaturowe opakowanie z torbie i... już nigdy więcej go nie kupiłam.

Od tamtego czasu przestawiłam się na owsiankę - dodaję do niej cynamon, jabłka, albo jem bez dodatków, lubię ją nawet nieurozmaiconą żadnymi bakaliami. Wiem jednak, że wiele osób nie może do klasycznej oatmeal się przekonać, polecam Wam więc przyrządzenie najprostszej przekąski/śniadania świata , czyli domowej granoli.

Panuje tutaj zupełna dowolność - wrzucacie, co macie pod ręką. Główne składniki to oczywiście płatki owsiane, do tego miód (mi się skończył - zastąpiłam syropem klonowym), i ulubione bakalie (ja dodałam tutaj pestki dyni, słonecznika, żurawinę, migdały, orzechy nerkowca, morwę suszoną, chipsy bananowe, jagody goji, daktyle) oraz cynamon i odrobina imbiru. Zazwyczaj w przepisach znajdziecie jeszcze jakiś olej, najczęściej kokosowy, ja takiego nie miałam, dodałam więc masło orzechowe. Granola ze zdjęć to kawowa wariacja - w niewielkiej ilości wody zaparzyłam kawę i dodałam do mieszanki, dzięki czemu powstał piękny aromat.

Piec w piekarniku, rozłożoną na basze przez ok 30 min, co jakiś czas przewracając.

Zupy-krem to chyba moje ulubione dania obiadowe. Szybkie, na ciepło i bardzo smaczne. Do przygotowania tej ze zdjęcia potrzebujecie:

-puszkę pomidorów krojonych

-jeden pomidor,wcześniej sparzony i bez skórki, z wydrążonym środkiem

-pół papryki

-jedną marchew

-garść wcześniej ugotowanej soczewicy

-zioła prowansalskie

-bazylię

-sos sojowy

-przyprawę papryka ostra

-ser feta do posypania

-ugotowanego brokuła

-olej balsamiczny

Najprościej mówiąc, w garnku gotujecie pomidory, marchew, paprykę wraz z przyprawami, następnie blendujecie, dodajecie soczewicę, a przy nakładaniu na talerz posypujcie odrobiną fety, polewacie olejem balsamicznym i dokładacie brokuła.

Uwielbiam wszelkie pieczywo, ale staram się nie jeść go za dużo. Ostatnio stwierdziłam, że czas upiec w końcu słynny chlebek bananowy, ale w zdrowszej wersji.

Składniki:

-1,5 szklanki mąki z amarantusa

-garść daktyli

-żurawina

-3 banany

-orzechy

Banany należy rozgnieść, daktyle namoczyć przez 10 min w gorącej wodzie, by też dało się je doprowadzić do stanu podobnego do bananów, dodać do tego resztę składników i piec w ok.170°C przez około pół godziny. Można polać gorzką czekoladą jak to zrobiłam ja ku uciesze małego czekoladomaniaka...

Zauważyłam jakiś czas temu, jak ważną częścią naszej codzienności jest zwyczajne otaczanie się ładnymi rzeczami. Jak tylko mam ku temu okazję, potrafię spędzić dzień w piżamie, okularach (tak, noszę okulary), które dawno nie widziały chusteczki i płynu do mycia, z niepoczesanymi włosami. Szczególnie udzieliło mi się takie zachowanie w ostatnich tygodniach, gdy starałam się każdą wolną chwilę poświęcać na naukę i za całe sprzątanie uznawałam wyniesienie z pokoju stosu kubków raz na kilka dni. Jednak nawet na pozór zwykła czynność jaką jest związanie włosów, czy przemycie twarzy potrafiła zdziałać cuda w momencie, gdy przestałam odróżniać dzień od nocy. I nie mówię tutaj bynajmniej o nieosiągalnej utopii jaką jest istnienie w świecie rodem z Instagrama, z pięknie ułożonym jedzeniem i białymi meblami, ale o małymi oznakami, że nam zależy na jakiejkolwiek estetyce.

Z telefonem spędzam dużo czasu dziennie (ah, zabrzmiało nieomal romantycznie!). Właściwie komputer włączam tylko, gdy przygotowuję coś na bloga lub piszę wypracowania maturalne, więc większość działalności internetowej załatwiam właśnie za pomocą tego skromnego urządzenia. I tak samo jak z zaniedbanym wyglądem czy stanem mojej poplamionej piżamy - stwierdziłam w końcu, że nawet drobne udogodnienia, czy ozdóbki mogą sprawić, że trywialne sprawdzanie rozkładu autobusów będzie przyjemniejsze. Nie jestem posiadaczką iPhone'a, zazwyczaj zadowalam się jakimiś prostymi modelami z niższej półki, które - adekwatnie do swojej ceny - szybko się zużywają. Wiąże się to też zazwyczaj z faktem, że ciężko o ciekawą obudowę na niepopularny, tani telefon. Stwierdziłam więc, że nadruk wykonam sama. Chciałam, żeby było to koniecznie coś związanego z modą. Przeglądałam swojego tumblera w poszukiwaniu ulubionych obrazków, ale mam ich tak wiele, że już miałam zamiar zamówić po prostu jakiś popularny wzorek, kiedy przypomniałam sobie o jednej z moich ulubionych postaci świata mody - fotografie street fashion Bill'u Cuninghamie. W filmie dokumentalnym nakręconym o nim i jego pracy powiedział kiedyś: Fashion is the armor to survive the reality of everyday life. Zdaję sobie sprawę jak sztampowo to brzmi, ale jednocześnie zgadzam się z tym, a sam Bill wydaje mi się jednym z tych ludzi, których spotykasz na swojej drodze i od razu idziesz z nimi na kawę w jakieś klimatyczne miejsce, a tematy do rozmowy nigdy Wam się nie kończą. O ile chodzi się na kawę z panami po osiemdziesiątce, którzy znają się z Anną Wintour, Grace Coddington i Anną Dello Russo.

Nie mam ulubionego domu mody, ale kiedyś bardzo chciałam mieć bluzę Kenzo (pamiętacie ten hit street style, zielona bluza z głową tygrysa?) i, jako że z natury mówię dużo, znajomi zaczęli kojarzyć tę markę i tak już zostało, że przy składaniu życzeń często słyszę 'i żebyś miała ubrania od Kenzo' (całkiem kusząca myśl, nie powiem, że nie). Tak więc, jako że nie mogę zamówić oryginalnej obudowy z ich sklepu internetowego z racji na mój telefon i to, że nie chciałam nosić podróbki, wkleiłam ich charakterystyczną, kolorową panterkę na brzegach obudowy, żeby nikt nie miał wątpliwości do kogo ona należy (wyróżnia się na tle jednokolorowych telefonów, zdecydowanie).

A Wy? Przywiązujecie uwagę do zwyczajnych rzeczy Was otaczających? Ja mam wrażenie, że nawet równo poukładane książki, zapalona świeczka w pokoju czy kwiaty w wazonie znacznie poprawiają mi humor. Jakieś ciekawe obudowy dostępne na nie-iPhone'y? 

Nareszcie wyszłam z łóżka zapełnionego notatkami i pokonałam odległość do pokoju z komputerem, którego nie odwiedzałam jakieś dwa tygodnie. Miałam te zdjęcia na aparacie już od jakiegoś czasu i chociaż robione naprędce, bardzo mi się podobają. Ludzie prześcigają się w tworzeniu swoich stylizacji na dzień bez weny, a co zabawne - moja wersja daleko różni się od obcisłych spodni i luźnego T-shirtu, bo wygląda mniej więcej tak. Przyduże futro, ochrzczone roboczo zebrą towarzyszyło mi przez większość okresu zwanego potocznie zimą, jednak zimy (bynajmniej) w tym roku nieprzypominającego. Spodni nie nosiłam natomiast już bardzo dawno, ale rano, spiesząc się na próbę chóru, z racji tego, że dwie pary które noszę na okrągło wylądowały w praniu, złapałam za te. Całość niezamierzenie wyszła odrobinę w klimacie, który pokochamy wszyscy tego lata. I tak, zdaję sobie sprawę że zabrzmiałam jak marnie wypełniająca swoją rolę pani w reklamie pasty do zębów. Jednak słowa lata 70te, boho, hippie, frędzle, kapelusze, przewijają się tak często na wszelkiej maści blogach, portalach i gazetach, że nie mam wątpliwości - tylko to dostaniemy w sklepach w najbliższym sezonie. Nie żebym miała coś przeciwko, całkiem mnie ta perspektywa cieszy, ale tylko ostrzegam. I szukam zamszowej spódnicy o cenie mniej zawrotnej niż ta w Zarze. Do usłyszenia! :)

--------

I've finally scrambled out from my bed full of notes and books (please don't ask how my exams went, just please) and this is propably my first time in front of computer since two weeks. I took these pictures a while ago but they're still satisfying so I wanted to show you some of those. People often show their versions of the outfits for an off day, but funny fact is, I'm not the one that wears skinny black jeans and a baggy tee on a day like this. Actually, what you're looking at is one of those days, when I was rushing for the choir rehearsal and since my favourite pants were dirty I grabbed those embelished ones. Also threw my fake zebra fur and a hat, not thinking about the result, but looking at it in the mirror I decided I want you to see the whole outfit. Accidentally, it went quite in current ashion since this whole 70's, boho trend going on. Just letting you know, all you're gonna find in shops this season is connected to bohemian feeling, so get ready, summer is just round the corner! Talk to you soon, xx.

wearing: Zara shoes, H&M pants, Bershka fake fur

Biały to zapewne mój ulubiony kolor. Ludzie twierdzą, że to czerń jest ponadczasowa, zawsze elegancka i pasująca na każdą okazję. Jednak moją (trudną) relację z najciemniejszym odcieniem znacie, więc nie będę się powtarzać - hej, świat jest kolorowy, po co ograniczać się tylko do pogrzebowej barwy? Kwiaty kwitnącej wiosną wiśni, lody waniliowe, śnieg na Boże Narodzenie, to wszystko łączy się z bielą. A co ciekawe, bardzo ważnym elementem postrzegania przez nas ubioru jest własnie psychologia i osobiste skojarzenia. Ja najbardziej lubię ją w połączeniu (jak tutaj) z niebieskim lub z beżami (objaw tegorocznej manii na zamsz). Zestaw który mam na sobie pożyczyłam z szafy przyjaciółki (jeśli ktoś byłby zainteresowany - nałożyła go raz i z tego co wiem chciałaby go sprzedać, więc piszcie śmiało). Znacie polskiego projektanta Michała Pająka a.k.a. Pajonk? Jego charakterystyczne zastosowanie pikowanych materiałów było wzorcem do uszycia na miarę tego kompletu. Oczywiście nie jest wykonany tak jak oryginał (co byłoby raczej plagiatem a'la Zara) (if u know what i mean), ale moim zdaniem wygląda świetnie.

White is propably my favourite colour. People say that black is the most timeless, elegant and appropriate for every occasion shade but my relationship with this one has always been... quite hard. I don't know, I quite like it on the others but when I go for total black I feel as if I were going to attend a funeral or somethig. Life is full of colours and happiness so why should we waste it on wearing the darkest shade of all? Flowers blossoming in spring, vanilla ice cream, snow falling during Christmas Eve, these are the best things that white conjures up in my mind. And the funny thing is, we all have our own associations about clothes and it is crucial while choosing outfits - what personally we think about the colour we are wearing. I love white the most paired with blue (like today) or beige (which is propably caused by these days suede mania, new trends coming up, just sayin'). Did you know polish fashion designer Michał Pająk a.k.a. Pajonk? His amazing works with quilted materials made my best friend have this combo sewn for her prom. I borrowed it from her but she wore it just once and as far as I'm concerned wants to sell it, so if you're interested just text me ;)

ph. Flawless

I have a thing for tutlenecks. And tulle skirts. I just wake up my inner Carrie Bradshaw from time to time and wear this deep blue skirt. It happens quite few and far between, but, paradoxically, when I'm in "I have nothing to wear" mood while people usually tend to put on their easiest to style plain tops and comfy jeans in that kinda situation. Well, it seems I just like to change my style on a daily basis and it's typical of me to go to school in a sparkling, eye-catching set while looking like a Gandalf mixed with Kanye West on a party (sorry I'm not sorry, Gandalf is my ultimate home-fashion icon). I guess this brown'n'gold turtleneck will be my ultimate favourite this season, can't wait to show it to you without all those heavy furs and dark tights!

PS. I dono what's up to me, I'm in this weird state of school year when I just learn, meet my besties (hey, it's the year of coming-into-adulthood parties every week!), workout and barely sleep. Add some photoshootings, thathre and guitar classes and you know what I mean - I just edit the pictures and post it for you, so don't be mad about the weak quality of the text. Talk to you soon!

(wearing: H&M shoes & skirt, sh turtleneck)

Zastanawiam się, czy każdy jeden zakup musi w moim przypadku wiązać się z miesięcznymi rozważaniami, irytacją i dziwnymi zawirowaniami. Z jednej strony ma to zapewne związek z tendencją, która dopadła mnie (chyba jako ostatnią osobę na tej Ziemi) (lepiej późno niż wcale, jak to mówią), a mianowicie jakimś niezrozumiałym zmęczeniu własną garderobą, fascynacją sylwetkami z pokazów przy jednoczesnym braku zadowalających mnie rzeczy w sklepach. Jest to jednak temat na oddzielny artykuł i nie o tym miałam dzisiaj napisać.

Od razu zaznaczę, bliżej mi do włoskiej dolce vita w wykonaniu duetu Dolce&Gabbana lub kobiecości Balmain, niż noszeniu sportowych ubrań na co dzień. Jednak jednej kwestii nie mogę zaprzeczyć - nie spotkałam się jeszcze z tak wygodnym obuwiem, jak te przeznaczone do uprawiania wszelkiego rodzaju aktywności fizycznej. Poprzednią parę moich uwielbianych New Balance'ów mieliście okazję oglądać wielokrotnie. To w nich zaczęłam biegać regularnie (pierwszy raz w dniu, kiedy je kupiłam) i przebyłam z nimi setki kilometrów, ciężko sapiąc, przeszłam w nich pół Londynu, kilka razy Warszawę, byłam w nich w górach i na wakacyjnych wyjazdach. Były chyba moją pierwszą parą butów, które tak bardzo znosiłam (tutaj znowu wracam do aspektu użyteczności naszych zakupów, ich przydatności i wreszcie - Czy my naprawdę zużywamy te ubrania? Czy kupujemy nowe ot tak, po prostu?). W końcu podeszwa była tak spłaszczona, że czułam jakbym biegała boso, w kilku miejscach pojawiły się dziury, a wkładka rozsypała się na kilka oddzielnie egzystujących fragmentów.

Nie było innej opcji, przyszedł najwyższy czas na nowy zakup. Chciałam spróbować z jakąś inną marką, najlepiej wybrać bardziej jednolite buty (biorą pod uwagę, to co widzicie na zdjęciu odrobinę mi nie wyszło), ale znalazłam w Internecie idealne NB w odcieniach ulubionego koloru (a jakże, niezorientowanych odsyłam do jednego z ostatnich wpisów) baby blue (tak, wiem, że mogę pisać jasnoniebieski. Nie, nie chcę, angielska nazwa wydaje mi się być bardziej adekwatna). I tutaj zaczął się najgorszy/najbardziej irytujący/stresujący/pouczający punkt całej, zdawałoby się, niczym nie wyróżniającego się procesu nabywania poczciwego obuwia.

No dobra, co tu dużo mówić, zamówiłam buty gdzieś w odmętach nieznanych mi stron, nie przychodziły przez miesiąc, w końcu doszły za małe jakieś kilka rozmiarów. Odesłałam z prośbą o wymianę, cisza przez dwa tygodnie, mydlenie oczu przez telefon przez kolejny miesiąc, w końcu informacja, że właściciel splajtował, cisza przez dwa tygodnie. Żeby było jasne, bywam niecierpliwa, ale w tej sytuacji chyba każdy by się zdenerwował, biorąc pod uwagę opisany wyżej stan moich uprzednich i jedynych (bo przecież zamiast mieć dwie pary adidasów lepiej kupić pięć par szpilek, proste) butów do biegania oraz perspektywę własnej naiwności, bo przecież mogłaś po prostu pójść do sklepu i któreś wybrać. I tak się skończyło. Zajęło mi to godzinę. A męczyłam się ponad dwa miesiące, oczekując istniejących tylko na zdjęciu idealnych NB. Do tego prowadzi umiłowanie do jednego koloru. Nie polecam.

Z dżinsami jest trochę jak ze Spotify - im dłużej używasz, tym więcej nowości odkrywasz, poznajesz na nowo i jesteś zaskoczony. I chociaż porównywanie spodni do aplikacji służącej do słuchania muzyki może wydać się co najmniej śmieszne, zwracając uwagę na to, że non stop wykonuję wszystkie czynności życiowe, włącznie z poranną toaletą, gotowaniem obiadu i odrabianiem zadań z matematyki w rytm mojej spotify'owej playlisty, a w dżinsach spędziłam większość, odchodzącego w roczną (na szczęście!) niepamięć, sezonu zimowego, widać pewną analogię. Zdjęcia do tego posta zrobiłam ponad tydzień temu, a wczoraj, zapukawszy w okienko pobliskiego kiosku, poprosiłam panią o nowe wydanie polskiego ELLE, którego motywem przewodnim, jak się zdążyłam zorientować już po zerknięciu na okładkę, jest dżins właśnie. 

Nie znam chyba nikogo egzystującego bez wykorzystania denimu w codziennym życiu, jeśli nawet nie przepada za spodniami wykonanymi z trwałego materiału, zawsze znajdzie w szafie dżinsową kurtkę lub koszulę. Brigitte Bardot wybierała te obcisłe, o długości 7/8, Marilyn Monroe wyglądała najpiękniej w boyfriendach i białej, męskiej koszuli, aniołki Charliego lansowały natomiast dzwony. Jakieś dwa sezony temu odezwał się, jak to bywało zazwyczaj w przypadku dżinsów (wystarczy wspomnieć chociażby hippisów lub emancypujące kobiety) głos ulicy, a raczej jej styl. Trendem podchwyconym przez dziewczyny z Nowego Jorku, czy Londynu stały się porwane dżinsy. Początkowo małe dziury, przerodziły się w pokaźnych rozmiarów wycięcia, nawet przez długość całych spodni. Szybko zareagowały też sieciówki, proponując coraz to nowe wersje ripped jeans.
Kurt Cobain zmartwychwstał? A może to próba przemycenia odrobiny rockowego buntu do codziennego ubioru? Ja jestem za.

Wearing jeans is like using Spotify - the more you do it, the more you discover, while being constantly into it. In spite the fact that comparing music app to clothes is a bit incongreous, considering that I tend to complete all of my life activities, including morning bathroom routine, cooking a dinner and doing my maths homework listening to my Spotify playlist and that I've spent almost whole winter season in my comfy skinny jeans, there is obviously some analogy in it. I took the pictures for today's article a week ago and tommorrow went to the nearest newsstand to buy the newesst ELLE Poland issue. Do I need to mention how surprised I was when I found out that the leitmotif of the April's issie was jeans? Predicting the future, this is what it's called!

I propably don;t know anybody existing without denim. Maybe not specifically jeans, because even if they don't like wearing pants (are you serious people?!), you can always spot a denim shirt or jacket in their closets.  Brigitte Bardot liked them tight and in 7/8 lenght, Marilyn Monroe lookes sexy in boyfriend version with a man white shirt and the Charlie's angels prefered the bell-bottoms. About two seasons ago there was a loud voice of street style, almoust shouting 'we want them ripped!' All of the fashionistas in New York and London would destroy their perfect skinny jeans cutting the wholes in them and the shops reacted quite quickly, offering us a wide choice of ripped pants. Kurt Cobain is not dead? Or maybe we just want to feel a bit rebelious? Whatever it is, I'm always in. 

(ph. Flawless, wearing: vintage + DIY jeans, DeeZee shoes, Zara tshirt, Mango coat)

Rzadko kiedy mam tak duży problem z wyborem zdjęć do posta. No cóż,równie rzadko zdarza mi się robić sesję na dachu. I jakby ktoś się zastanawiał - nie, nie wchodziłam po stromej drabince w tych szpilkach. Nadal cenię swoje życie i nie miałam zamiaru go stracić na ledwo trzymającej się, drewnianej drabince. 

Nie do końca okiełznane blond (ciemny) włosy, (za)wysoki głos, dziwne, świecące i kolorowe ubrania i wieczne zachwycanie się wszystkim w moim ulubionym kolorze baby blue to chyba już moje znaki rozpoznawcze. Nie pamiętam skąd mi się wzięło zafascynowanie tym odcieniem. Ale jak już przyszło, nie chce się odczepić drugi rok. Spódnicę ze zdjęć znalazłam jakoś przypadkiem w odmętach Internetu i muszę przyznać, że gdyby nie fakt, że jest odrobinę za szeroka, stałaby się moją ulubioną. Świetnie komponuje mi się ze sportowym obuwiem i crop topem, ale na tę sesję wybrałam bardziej elegancką wersję - klasyczne, czarne szpilki i granatową, połyskującą koszulę.

Rarely do I have such a problem with choosing the pictures for the article. This time I finally organised a photoshooting on a rooftop located in the middle of my little city's centre. And if anyone was concerned - no, I didn't climb the ladder in those shoes. I still value my life a bit. 
Wavy, (dark) blonde hair, (too) high-piched voice, eye-catching clothes and constant love for the baby blue shade are my hallmarks. I can't point a certain moment when I had developped such a liking for this specific colour but I still can't get over it. So when I spotted this midi skirt I decided it's high time to buy something in light blue for myself. Simply cannot wait till I'll wear it with my running shoes and a crop top, but for now I paired it with classical black high heels (keep your head, standards and heels high hehe) and a spakling deep blue shirt. 

(ph. Flawless, wearing: Sheinside skirt, Totem shoes, sh Topshop shirt)