Nike. Zara. H&M. Chanel. Brzmi znajomo? Adidas. Apple. L'oreal. Mam wymieniać więcej? Są wszędzie. Znane marki opanowały ulice, supermarkety, bilboardy, a nawet konta na Instagramie. Bo już nie wystarczy pić zwykłej wody kupionej w Delikatesach, na zdjęciu lepiej prezentuje się przecież VOS albo Arizona Tea, przecież komórka nie powinna być pozbawiona lśniącego jabłuszka, a koszulka do ćwiczeń charakterystycznego znaczka. 

Zacznijmy może od początku. Wszystkie z wymienionych przeze mnie jednym tchem, znanych nam wszystkich nazw doszły do swojego prestiżu jak i stopy finansowej poprzez ciężką pracą i samorozwój - nadal uważam, że kampanie Zary są trafione i przyciągają oryginalnością, a sklep zyskał dzięki jakości, która, niestety, ulega ciągłemu pogorszeniu (T-shirt wykonany z cienkiego, rozpadającego się w rękach materiału zawsze będzie takowym T-shirtem, niezależnie od ceny 99,00 PLN na metce). Pamiętam moje pierwsze adidasy z Nike, które wytrzymały tak długo, aż z nich wyrosłam (ah te czasu podstawówki), a aparatem z iPhona można zrobić przecież, przy dobrym oświetleniu, całkiem udane zdjęcia. Skąd więc wynika moje nieco wyczuwalne poirytowanie (zawsze mnie to bawi, jak ludzie wyczuwają mój nastrój podczas pisania jakiegokolwiek teksu. Nawet podczas odrabiania prac domowych da się odczuć, czy byłam akurat w trakcie dyskutowania na jakiś zabawny temat przez telefon, czy raczej, zmęczona wszystkim, miałam ochotę odłożyć długopis i zeszyt na bok)? Kilka dni temu postanowiłam przeprowadzić mały eksperyment (tak się kończy samotne spacerowanie na przystanek z rozładowanym telefonem. Bez muzyki. Brr, Kardise Horror Story). Szłam ulicą, niezbyt zatłoczoną i próbowałam dostrzec chociaż jedną osobę, która nie byłaby obwieszana metkami, niczym manekin w centrum handlowym. Na nastolatków nawet się nie oglądałam - mam wrażenie, że dla ludzi w moim wieku więcej znanych metek = +100 do lansu. Nadzieję pokładałam więc w raczej dorosłych, poważnych osobach. Nie szukałam ludzi, którzy byliby cali w 'no name' - wiadomo, że cenimy sklepy z, chociażby, wysokiej jakości, skórzanym obuwiem, ale chciałam znaleźć kogoś NIEŚWIECĄCEGO SIĘ markami. Już, już byłam blisko spieszącej się gdzieś pani, gdy dostrzegłam na jej koszulce wyraźne logo sklepu. Nawet już nie pamiętam jakiego, poziom rozczarowania był zbyt duży. Co najciekawsze (i raczej oczywiste), osoby 'nieoznakowane' przekraczały próg na oko 55 lat. Czy ma o związek z inną mentalnością starszego pokolenia? Czy te wszystkie metki faktycznie tak mi przeszkadzają? I, w końcu, czy niosą za sobą coś złego? 

Za złe można uznać wypieranie małych, lokalnych, dbających o jakość i wkładających w powstające produkty - co przy masowej produkcji w Chinach zdarza się niezmiernie rzadko - duże pokłady pasji i miłości (może zabrzmiało zbyt empatycznie, ale nie ma nic bardziej rozczulającego niż szewc albo zegarmistrz przy pracy, powolnie poprawiający detale swojego rzemiosła), przez międzynarodowe koncerny. Męczy mnie też powoli pogoń za metką, a nie za faktyczną unikalnością. Sama, często pochopnie, wybieram znane i poważane powszechnie znaczki i etykietki, nie patrząc na chociażby skład jogurtu, czy materiału podającego się za wełnę. Ale istnieje w nas wszystkich dziwne przekonanie 'mogę nosić torbę z osiedlowego ciucholandu, ale wiadomo, że chanelką nie pogardzę'.

Nie uwłaczam dobrym jakościowo sklepom, nie ujmuję sieciówkom, w których się ubieram i które zapewniają zatrudnienie tysiącom osób. Po prostu nie mogę patrzeć na naznaczone metkami społeczeństwo na ulicach, które bezmyślnie tworzy otoczkę wokół nazwy, płacąc horrendalne kwoty za coś zupełnie niewartego swojej ceny.

//Po tych, jakże wzniosłych rozważaniach piję sorbet z truskawek kupionych na małym straganie obok lokalnych Delikatesów i biegnę do second-handu poszukać jakichś zagubionych, markowych rzeczy. Bo przecież nic nie cieszy bardziej niż jeansy Levisa kupione za 2 zł. Bo to przecież taka wartościowa metka.