Kiedy robi się cieplej (witam, to ja, Wasza pogodynka) dosłownie żyję w sukienkach. Nie mam oporów żeby jeździć w nich na rowerze ani siedzieć na huśtawce z książką (albo częściej - kindlem), czasami jedynie zamieniam je na kombinezony. Nauczyłam się dzielić swoje sukienki na kategorie w zależności od przeznaczenia, a ta ze zdjęć należy do tej ulubionej - wygodne i na co dzień. Nic skomplikowanego, biało-czarne paski i zakładka na dole, ale czuję, że długo ją ponoszę.

As soon as it becomes warmer I literally start living in the dresses. I wear them basically everywhere at any time, it feels even comfy for me to go cycling in a dress. I tend to categorise everything so all of my dresses need to belong to the certain type and that striped one is the comfy and casual type (which means THE BEST type actually).

I feel like it's so much different than my usual posts in here, but as you can tell, sporty jackets and cups are in. Oh, and nude lips. Given that Kylie Jenner has something to do with it, I'm not particularly eager to reveal my inspirations, but let's just pretend I miss London. I miss its crowded streets and ambient parks and Brick Lane vintage shops and cool cafes. This combo is something I perceive London streetstyle like: crazy pants (no matter they're like bought for 1$ in a second-hand shop), something sporty but contrasted with thick, high-heeled booties, and here we go! I hate being mundane, there's honestly nothing worst than that. Even being a fashion victim is better.

Zanim zaczniecie się zastanawiać co to właściwie ma znaczyć i co ja mam na sobie, spędźmy chwilę na udawaniu, że wpływy Kylie Jenner nie mają nic wspólnego z moją nową miłością do matowych ust i (fanfary) sportowych czapek. Jeśli jednak mamy szukać korzeni moich eksperymentów, powiedziałabym raczej, że tęsknię za Londynem, jego barwnymi ulicami i vintage sklepikami na Brick Lane. Tak właśnie postrzegam styl ludzi z tego miasta (oczywiście opróćz cudownych, przemiłych sąsiadów-staruszków i ich szalonych kolorowych skarpetek i ubrań których pozazdrościłaby nie jedna miłośniczka Downtown Abbey): odrobina sportowych akcentów, szalone zestawienia, dzwony i ciężkie botki na wysokim obcasie. Bo nie ma nic gorszego niż nuda, prawda?

Nareszcie wolność, kawa pita tylko dla przyjemności i poświęcanie czasu tylko na to, na co mam ochotę go poświęcać. Brzmi chyba zbyt idyllicznie, ale tak. Wczoraj spałam nawet do 11. Serio, do 11! I nikt mnie nie budził. Nawet telefon nie próbował wcisnąć mi przypomnienia o ilości stron repetytorium do przerobienia tego dnia (ha! Bo ich już nie ma! Ha x2!). I co najlepsze, w końcu mogłam zakończyć tą głuchą ciszę panującą tu od dobrych kilku miesięcy. Jestem, wróciłam, biegam po łące na którą nie miałam wstępu, ale konie w tle wpasowały się do zdjęć i staram się nadrobić wszystkie zaległości.