Te zdjęcia były planowane już dawno, początkowa koncepcja trochę odbiegała od tej widocznej na załączonych obrazkach, ale najważniejsza w tym wszystkim jest zdecydowanie koszulka. Sam jej pomysł narodził się dość dawno (pamiętacie ten post? napis nawiązuje do tego właśnie tekstu). Na "FUCK NORMCORE. be unique" wpadłam jakoś przypadkiem, nie wiedząc właściwie co chciałabym umieścić na T-shircie. A że uważam, że każdy jest wyjątkowy i powinniśmy to podkreślać, a nie zamieniać się w stado identycznych manekinów... dałam znać dziewczynom z Howdy i po tygodniu miałam swoją koszulkę. Robiona ręcznie, w domowym zapleczu, farbowana prowizorycznie jest jedną z tych przywołujących wiele pozytywnych myśli. Noszę ją jako zabezpieczenie na wypadek 'złapałam dżinsy, biegnę na autobus, potrzebuję góry', ale tutaj zarzuciłam ją na białą maxi (co nie przeszkodziło mi okupować podłogę w kawiarni przez dobre piętnaście minut). 

We planned to take those pictures for a while now and they've been waiting to be published for over a week, so after being full with christmas food, satisfied with the books read on a couch and elated with the idea of spending tommorow's night among friends I can finally show you the results. I've came up with idea of the print after writing this article for Kardise and whenever I'm in a rush and want to wear a Tshirt matching all my skinny jeans I opt for this one. It was originally designed by me (I mean... as far as you can design a print haha) and made by Howdy, two girls from my school who can really do pretty awesome pieces with their hands. I just thought everyone is unique so we shouldn't all look the same.. and even show the willigness like that. 

PS. Tak, jutro ta najgorsza noc w roku, kiedy zawsze zbiera mi się na dziwne przemyślenia, kompletnie niepotrzebne rozmowy i podsumowania. Ale mam też postanowienia. I powiedzmy, że w nich wytrwam. Życzę Wam, żebyście nie bali się przekraczać swoich granic, ciągle uczyli się nowych rzeczy i marzyli. Kiedyś na wszystko przyjdzie pora, udanej zabawy!

PS. Well, I've never liked New Year's Eve. But this year I want to spend it dancing and laughing, not thinking too much and talking about failures. I wish you all to be free, happy, not afraid of getting out of your comfort zone an eager to learn. Sooner or later, we will all make our dreams become reality. Have fun tommorow!

(ph. Anna Dalidutko, wearing Howdy tee, Zara dress)

Mój ulubiony dzień w roku. Mogłabym napisać na jego cześć tomik wierszy, powieść i wymyślić taniec pochwalny, a to nadal nie oddawałoby corocznego podekscytowania. Właściwie najbardziej objawia się ono przed samą Wigilią, kiedy uporczywie szukam prezentów, które zaskoczą i ucieszą, stoję w kilometrowej kolejce po łososia w Auchan albo przeszukuję ulubione strony z przepisami w poszukiwaniu ciast, które mogłabym upiec. Jestem z tych, którzy nie denerwują się na galerie przystrojone w świąteczne ozdoby na początku listopada, czy Last Christmas w radiu co dziesięć minut. Uśmiecham się na widok lampek na ulicy, kiczowate ozdóbki sama zawieszam w pokoju, a na choince co roku zawieszam tą samą bombkę (od jakiegoś piątego roku życia, sic!).

So here it is, my favourite day of the year. I could actually write thousands of poems and songs in order to honour the 24th od December but still it wouldn't be enough. I'm one of those weirdos who really (and I mean really) enjoy queuing to get a piece of salmon at the supermarket, like christmas cooking (well, eating as well), shopping for gifts to my beloved ones and never gets angry at Christmas lights in town starting to glow pleasntly in the beginning of November. I mean, what's wrong with it? I wish everyday was Christmas. What a nice way to spend the year! I also have my favourite traditions of decorating the Christmas tree with my whole family and putting the sam e bauble every year (since I was about 5) or choosing a dress to wear on a Christmas Eve with my best friend.

Pieczenie pierniczków to raczej mój pomysł (mama nigdy ich nie lubiła), ale od dwóch lat, zawsze kiedy chcę zrobić je kilka dni przed świętami w magiczny sposób znikają z kuchni i muszę dorabiać drugą porcję. Dodaję do nich: 200g mąki pszennej, 100 g pszennej pełnoziarnistej, 100g mąki żytniej, 3 łyżki golden syropu (albo miodu, ja akurat nie miałam), łyżkę przyprawy do piernika, łyżkę cynamonu, 2 jajka, 100 g rozpuszczonego masła, łyżkę sody oczyszczonej, łyżkę kakao, ja słodziłam stewią (ale równie dobrze możecie dodać cukier puder).

My mum has never liked the gingerbreads but since I tried them at all the christmas parties and loved the idea of embelishing them with my little sister, I bake them on my own. The recepie is simple and not demanding, all you need to add is 200 g flour, 100 g whole wheat flour, 100g rye flour, 3 tbs golden syrup (or honey), 1tbs gingerbread spice, 1tbs cynamon, 1tbs cacao powder, 1tbs baking soda and ass a sweeterer, I used stevia but you may as well use castor sugar.

W święta zawsze wywołuję zdjęcia z minionego roku, taka nostalgia

At Christmas I always print pictures with my friends and look through them, remembering all the moments we shared together.

Last but not least, I'm wrapping up the christmas presents!

Życzę Wam wszystkich wesołych, rodzinnych świąt
Merry Christmas to you all!

ph. Jędrzej Bania & me

And the hunting is over. Or not really. Well, I bought this fake fur, simply because I wanted something not commonly seen on the streets (like parkas or typical coats) but it's not that thick though. I may have to consider a woolen coat for some colder days. But, try as I might, I'm hopeless at dressing up in winter so I'm kind of satisfied with my basic attire this year: those shoes & Black-n-White fur are my everyday's picks. Add a baby blue cap and I'm in. 

Are you ready for a Kardise's Confession? One, two three, I've never had a NORMAL pair of winter boots. Yeah, I'm not normal (let's all admit it), so why should I? This year, after being overstressed and fed up with not-really-made-for-winter-time high-heeled booties I went to the first shop and went out owning those, knee-hight ones. At first I wasn't sure but, just after the snow had fallen in my town, I knew I'm going to use them for years. 

How are your Christmas preparations? Let me know in the comments about your typical winter outfits!

ph. Anna Dalidutko, wearing: Bershka fake fur, CCC shoes, Zara necklace, sh tee, Zara pants, House cap

Lista miejsc, które chciałabym Wam pokazać w ramach akcji #coffedise ciągnie się na dwie kartki w moim kalendarzu, a wśród nich, bardzo polecana, zarówno przez Was, jak i moich znajmych, KAFFKA znajdowała się na piedestale. Dotychczas pisałam już o Flow Food i Takę it away, więc nowych czytelników zapraszam do lektury także tamtych artykułów :).

Tymczasem prezentuję Wam miejsce klimatyczne, gdzie każdy wchodzi z uśmiechem na ustach i, w większości przypadków, wraca bardzo często. Swoją zasługę ma w tej kwestii zapewne kadra tworząca biznes - ludzie z pasją, lubiący to, co robią. W KAFFCE byłam wcześniej kilka razy, mijam ją często w drodze do szkoły, więc w wolnej chwili zawsze mogę tam zajrzeć. To kawiarnia całkowicie inna od prezentowanych dotychczas - nie tylko serwująca napoje typu kawa, herbata, gorąca czekolada, frappe czy yerba, ale też przytulny lokal, z ciekawym, domowym wystrojem, dużym lustrem, tablicą do pisania kredą i świetnym parapecie, służącym za stolik.

Kaffkowicze są też świetni jeśli chodzi o promocję, chyba nie spotkałam się z takim podejściem do klienta w żadnym innym miejscu w Białymstoku. Zdjęcia odwiedzających kawiarnię z Instagrama (możecie oznaczać ich na zdjęciach) wiszą wydrukowane na ścianie, przy stanowisku z cukrem i słomkami stoi księga pochwał i zażaleń, gdzie każdy może zostawić po sobie ślad, napis z hasłem do wi-fi opatrzony jest wzmianką "lepiej porozmawiajcie ze sobą", a często w tygodniu po mieście wędrują promotorki częstując przechodniów np. darmowym ciastkiem. Od niedawna poszerzyli swoją ofertę także o regularne dania, takie jak różnorodne śniadania, kanapki, sałatki i, codziennie inny, pokazywany na Facebookowej tablicy i Instagramie, lunch.

O samej kawiarni rozmawiałam (wcześniej na Facebooku) z jej pracownikiem, pasjonatą kawy, odpowiedzialnym za fanpage i Instagram KAFFKI. Od razu przeszliśmy na "ty", a oprócz typowych tematów, które musiałam poruszyć przy okazji, czyli (niezbyt zaskakujących) faktów, że kawiarnia jest uwielbianym przez niego miejscem, dowiedziałam się chociażby, że porzucił dla posady baristy... pracę wykładowcy, a będąc na wakacyjnym urlopie nie może się doczekać powrotu do codziennego zajęcia. Nawet jeśli wiąże się to ze wstawaniem o 5 rano, żeby wszystko przygotować przed otwarciem.

Ceny są podobne jak w większości tego typu miejsc, wahają się od 6 do 12 zł, z możliwością dobrania do kawy syropów lub mleka sojowego, ale dla rannych ptaszków mogę dodać, że jeśli udacie się do KAFFKI przed 9 rano, za każdą kawę zapłacicie jedynie 5 zł. Najbardziej kuszące są jednak ciasta, przygotowywane przez 'szaloną cukierniczkę', której niestety nie miałam okazji poznać, ale podziwiam zarówno oryginalność słodkich przekąsek jak i ich reprezentatywny wygląd. Od czasu do czasu pojawiają się też ciasta bezglutenowe, więc dla każdego coś miłego!

ph. Anna Dalidutko

KAFFKA Bistro

Grochowa 11, Białystok

Kiedy myślę nad modą, nad całą tą otoczką zawsze mam w głowie zdjęcia z Vogue'a, stylowe kobiety, ciągłe dobieranie nowych zestawień i wysiłki, żeby osiągnąć zadawalający efekt (życiowe cele, nie ma co!). Ale zimą mam wrażenie, że eleganckie i reprezentatywne części garderoby schodzą na bok, ustepując miejsca wewnętrznej potrzebie  c z u c i a  się wygodnie i komfortowo, niczym we własnym domu przy mile parzącym kominku. Ciężko zaliczyć swetry do smart clothes, ale wystarczy nosić je ze szpilkami (bądź botkami na obcasie, szpilek nie polecam na śnieg) i ulubionymi boyfriendami, albo spódnicą midi i zachować to miłe ciepło na ciele. I, co by o nich nie mówić, uwielbiam świąteczne wzory na swetrach (i wcale nie kojarzą mi się one z dziwnym ubraniem Marka Darcy'ego z Dziennika Bridget Jones, który skutecznie utwierdził główną bohaterkę w przekonaniu, że z takim mężczyzną nie warto nawiązywać znajomości. Widzicie, nie miała racji, swetry górą!) i mogłabym nosić je codziennie, aż do wigilii (albo i przez cały rok. Tak, jestem tym typem, który potrafi wyskoczyć w chłodniejszy, letni wieczór w bluzce w renifery. No co, do świąt już tylko pół roku!). A jakby co, do świąt już tylko tydzień, więc noście swetry do woli, malujcie usta na czerwono i cieszcie się zapachem pierników w kuchni. Do usłyszenia niebawem!

You know, when I'm thinking fashion I always try to be glamourous, be preppy, be me but also reinvent my looks, do some cohortions to attaim perfection (which is obviously in terms of outfits, haha, life goals, you name it). In winter, though, there is something about feeling more cosy, as if you were at your home by the mantelpiece. Dressing up like that gives me the ability to think clearly, be productive and simply confident about myself. Winter sweaters may be not the hot pick for the lovers of smart stylings, but in my opinion they are the ones that help us survive till spring. Seriously, I think I'd propably die without my favourite cardigans and angora sweatshirts. And you know what? I love Christmas through all my heart and will never be ashamed with my winter-ish prints (even in the middle of summer. Yeah, it happens. Quite often). Who cares? When you add some baggy boyfriend jeans, high-heeled boots and red lipstick then you may both feel great and look stylish. 

Have a pleasant week & yeah Christmas is comiiiiing!

ph. Flawless, wearing H&M shoes and sweater, New Look trousers

I've always had tremendous issues with dressing up in winter. Yep, I'm definitely a summer girl and am unable to look stylish and feel warm at the same time. At least I'm trying to. So every year when snow and low temperature loom large on the horizon, I become so stressed out about the winter shopping, I never can find something acceptable both for me and my parents (who obviously need to pay for the stuff) and end up wearing sneakers and my mum's autumn (not very thick though) coat. I've literally visited every shop (as every year) and was on the edge of crying and shouting in the middle of the shopping centre, but fortunately I've found the shoes and the coat I love & feel cosy in (soon on the blog, stay updated!). I decided that maybe some of you are also looking for some winter coats since they literally ARE the look we're wearing during those frosty days. Tell me if you like my picks! I have to mention - I wanted to buy a baby blue oversize coat lat year and also this season but I can't find the perfect one - it's either too big, made of a low quality material or far too expensive. Any hints?

So I love the coats in the shape of the first one but I haven't bought mine yet. And there's nothing better than pastels on the coats! These were in all the fashion shows, simply making our grey reality more colourful and happier.

Oprócz tego że na zdjęciach wyglądam jak Terminator (albo inna filmowa kreatura, specjalistą od science fiction to ja nie jestem, więc jeśli wpadniecie na lepsze porównanie, dajcie znać), chciałam zwrócić Waszą uwagę na uwielbiany przeze mnie ostatnio beż. Albo nie, najpierw może nadmienię, że tego dnia udało nam się zrobić jakieś sześć zdjęć, bo bateria odmówiła współpracy a ja, nie wiedząc już czy wypada śmiać się czy płakać, wybrałam tą pierwszą opcję, przeżywając nerwowy atak śmiechu połączonego z frustracją. A wracając do zdjęć, dziwnie jest mi patrzeć na siebie w butach bez obcasów, ale oblodzone chodniki i autobusy przyjeżdżające w tak dziwnych porach, że już nie wiem czy są spóźnione, czy pojawiły się dobre dziesięć minut za wcześnie, skutecznie zniechęcają mnie do biegania w botkach. Co do kolorystyki, barwy zbliżone do odcienia mojej skóry i włosów wydają mi się przyjemniejsze od wszechogarniających szaro-burych kolorów, a zestawione z futrem (o którym pisałam niedawno) podobają mi się najbardziej. Okulary to z kolei dodatek podkradziony mojej koleżance (nie pytajcie czemu noszę je zimą, it's fashion babe) i chociaż właśnie przez nie wyglądam nieco zabawnie (Terminator mode: on) całość kojarzy mi się z mediolańskim fashion weekiem, może nieco z Anną Dello Russo. Ale na pewno motywuje mnie, żeby jednak wstać z łóżka i założyć coś innego niż piżama.

PS. Za 13 dni święta! ♥

---------------------------------------------

Despite the fact I'm actually looking like a Terminator or some diffrent movie creature one the pictures (I don't really like sci-fi so I'm not an expert), I wanted to talk a minute about one of the most easy, comfortable and, above all, stylish colours. Or not, first I have to mention that we managed to take only six pictures that day because of the low battery in the camera, which was quite frustrating but, combined with all the other failures and myself dressed up so strange, made me laugh. I sat and laughed and then cried and laughed and thought that I'm never going to experience a completely normal work, or success without being mad non-stop. But coming back to the planned part of the article - total looks are always in. And when you're opting for such a natural, effortless and similar-to-your-skin-tone shade it can't go wrong. I can't stop thinking how better my whole body looks when I'm wearing high heels, but to be honest - in winter I just C A N ' T. Blame it on slippery pavements and busses arriving to early. Browns are warm and look great with blonde hair like mine, but I wanted to pair it with something more edgy and glamorous. So the fake fur I wast talking about few days ago on the blog and the mirror sunglasses (totally inappropriate in winter, but man, it's fashion!) seemed like 'the pick'. Overall, quick photoshootings may sometimes cause in eye-catching content for you guys. I'm currently working and improving many stages of my life and trying to figure out as much news for the Kardise as possible, so stay updated!

(ph. Anna Dalidutko, wearing: Reserved pants, sh fur & sweater, Ryłko shoes)

Nidy nie lubiłam poradników. I w sumie nadal nie lubię. Po prostu nie widzę sensu czyjejś ingerencji w moje życie, w mój styl, w to jak postrzegam świat, które miejsca mam zwiedzić bądź omijać szerokim łukiem, gdzie jadać, jak się malować i którego szamponu do włosów używać, żeby moje włosy wyglądały jak tej sphotoshopowanej pani na opakowaniu specyfiku. Ale są takie pozycje, które koniecznie chceciemy przeczytać, obejrzeć dane filmy lub przesłuchać konkretne, polecane playlisty. Żeby wyrobić sobie zdanie, może dowiedzieć się czegoś ciekawego albo odkryć nowe zamiłowanie. 

Może nie do końca tak to wyglądało przy książce, o której będę dzisiaj mówiła, ale system był podobny. Magdę miałam okazję poznać na tegorocznym Fashionable East. Jej filmowe poczynania w sieci śledziłam już od długiego czasu i robię to nadal, bo uważam że jest rzadkością wśród YouTube'owych twórców i rzeczywiście, mówi o modzie i tematach z tym związanych, emanuje energią i, co bardzo ważne w przypadku bloggerów i vloggerów - myślę,  że mogę jej zaufać. Wyraża swoje zdanie i dysponuje konkretną wiedzą, tak więc nie miałam wątpliwości, że do stworzenia swojej książki podejdzie z klasą i zaangażowaniem, a jak tylko się o niej dowiedziałam, zamówiłam w przedsprzedaży. Po małych turbulencjach (witajcie z moim świecie, czyli zaginiona przesyłka, dziwna sprawa ze sfałszowanym podpisem i inne zawirowania około-radzkowo-książkowe) w końcu do mnie dotarła. Obejrzałam wcześniej film dotyczący etapów powstawania poradnika i byłam przygotowana na to co zobaczę w środku. Nie myliłam się, książka to 100% Magdy, więc jeśli lubicie jej filmy to jest to wasze 'must read'.

Pierwszym plusem jest fakt, że czytając (chociażby wstęp) mamy wrażenie, jakbyśmy słyszeli trajkotającą Radzię, używa ona swoich ulubionych określeń (a te widoki!), o czym zresztą pisze w przedmowie. Nie próbowała udawać osoby zdystansowanej do czytelnika, wbrew przeciwnie, doradza niczym koleżanka przy kawie (a moim zdaniem jest to kluczowe w odbiorze tego typu lektur).

Bardzo podoba mi się również szata graficzna i cała oprawa wizualna. To odbieram jako bardzo duży sukces, gdyż książka jest wydawana w twardej oprawie na ładnym, lśniącym papieże i dokładnie jak mówiła autorka w przywoływanym filmie - mamy wrażenie, jakbyśmy trzymali w dłoniach album Tashena (a cena pozostała na prawdę  przystępna, jak to mówi Magda - trzy kawy w Starbucksa!).  Bo i takie jest zadanie tej książki. To nie jest żadna powieść, z którą spędzicie kilka długich, zimowych wieczorów. Ja przebrnęłam przez nią w jakieś dwie godziny, od razu jak tylko ją rozpakowałam.

Wrócę więc do początku, czyli do mojej antypatii w stosunku do wszelkiego rodzaju poradników. Uważam, że Magda, jako doświadczona personal shopperka jest w temacie bardzo obeznana, przeczytała wiele książek dotyczących kobiecych kształtów i pasjonuje się tym tematem, ale ja nigdy nie byłam specjalnie zainteresowana dobieraniem krojów konkretnie do sylwetki (chociaż niektóre triki warto stosować w codziennym życiu, sprawdzają się!). Tak więc meritum "Radzka radzi: Tobie dobrze w tym!" (tylko ja nie potrafię przeczytać tego tytułu nie śpiewając jednocześnie skocznej melodyjki?) przejrzałam raczej machinalnie. Jest na pewno świetną bazą dla wszystkich, którzy mają problemy z kupowaniem ubrań i dodatków, co ważne - przykładami są autentyczne kobiety, a prezentowane na kartach książki ubrania pochodzą z faktycznego sklepu, dostępnego w Polsce. No i własnie, sklep. Fakt, sponsor do tego typu przedsięwzięć jest niezbędny, ale każda część garderoby została opatrzona, pod koniec  czytania przyprawiającym mnie już o pełne poirytowania westchnięcia, napisem skąd pochodzi (konkretnie spora platforma internetowa answear.com). Nie mam jednak tego za złe Radzi, pisane drobnym druczkiem podpisy można nauczyć się omijać, a jeśli miała być to karta przetargowa do możliwości zaprezentowania czytelnikowi konkretnych przykładów - lepszy rydz, niż nic (chociaż lepszym pomysłem byłoby zróżnicowanie sklepów, gdzie często znaleźlibyśmy, moim zdaniem, lepsze wizualizacje omawianych zagadnień, także w bardziej przystępnych cenach. Z drugiej strony pozostawia to czytelnikowi pole do popisu w samodzielnych zakupach, gdzie może wzorować się propozycjami z książki). 

Bardzo się cieszę, że oprócz typowo poradnikowej części nie zabrakło tego, co lubię najbardziej, czyli modowych ciekawostek i historii. Ta książka jest skierowana raczej do laików i ma przedstawiać w przystępny dla oka sposób podstawowe treści, tak więc historia mody opisana została na dziesięciu zaledwie stronach, ale za to całkiem rzetelnie i przystępnie. Ten, kto zainteresował się danym zagadnieniem spokojnie może sięgnąć po bardziej rozbudowaną pozycję (chociażby pokroju "Historii mody" Bouchera Francis,  na której zresztą opierała się Radzka w swoich tekstach). 

"Kolory" to drugi rozdział, gdzie Magda przedstawia własny pogląd na określanie typów karnacji (a właściwie je obala) i opisuje poszczególne barwy oraz ich znaczenie. W "ściądze" znajdują się klasyki - Ray-Ban'y, trencz Burberry, torebki LV, Chanel, czy Birkin, czerwone podeszwy Louboutina i moje ulubione New Balance'y. I tak jak pisałam wcześniej - to "tylko" i "aż" podstawa, która dla mnie nie była niczym odkrywczym, ale przeciętnej kobiecie, poszukującej prostych ubraniowych porad, przedstawi zarys modowego światka. 

Cenię w tej książce wyrobione zdanie Magdy na poszczególne tematy. W rozdziale "mity" nie boi się zaprzeczać powtarzanym przez wszystkich stwierdzeniom, jak np. "czerń wyszczupla", albo "niepasujący do mnie kolor", mówi o swoich niezbędnikach, dalej porusza temat dress code'u i, co bardzo mnie zaciekawiło (bo nigdy nie przybrałam się do jakiejś lektury temu poświęconej, czas nadrobić zaległości!) - materiałów, z jakich wykonywane są ubrania. Ostatnia część to krótki poradnik odnośnie zakupów on-line i mierzenia swojego ciała, bardzo przydatny wszystkim osobom niewychowanym w generacji komputerów (w tym momencie oczyma wyobraźni widzę moją mamę przeglądającą sklepy internetowe- zgrozo!) 

Podsumowując, myślę, że bazy są potrzebne, żeby budować fundamenty wiedzy i wyrabiać własne zdanie, a Radzka takiej podstawy nam dostarcza. W końcu, jakimi modowymi ignorantami byśmy nie byli, każdy ubrać się musi. A jak nie lubi nad tym myśleć, może posłużyć się chociażby tym poradnikiem. Książka jest uniwersalna, ilustracje czynią odbiór przyjemniejszym i zawsze warto do niej sięgnąć w razie wątpliwości dotyczących któregokolwiek z poruszanych tam tematów (jak np. przed zakupem swetra, gdybyśmy chcieli upewnić się, jaki wybór będzie dla nas najlepszy, zarówno pod względem kroju, jak i surowca z którego został wykonany). A Wy, czytaliście? Co sądzicie?

PS. Gratulacje i jestem dumna, że osoby zaczynające w Internecie ciągle odnoszą kolejne sukcesy. Można? Można!

Moja lawendowa opowiastka, na której napisanie mam dokładnie pięć minut (zgrabnie wygospodarowane między planem filmowym, próbą chóru i spotkaniem z przyjaciółmi, a treningiem) jest pełna zimowego żalu, że nie mogę chodzić po mieście ubrana jak na zdjęciu, nostalgią, bo nie ma nic bardziej przywołującego uśmiech na ustach niż ubieranie się w pastelowe barwy, kiedy za oknem szaro (zboczenie zawodowe, wybaczcie) i zdecydowanym postanowieniem, że narzekać nie będę. Bo i na co? Jestem masochistką-pracoholiczką i nie potrafię usiedzieć w miejscu, robię tyle ciekawych rzeczy (i tych mniej ciekawych - oh historio! Oh, Karolu Wielki! Justynianie, Mieszku i Krzywousty!), że nie doświadczyłam nigdy monotonii. I nawet jeśli to wszystko odbija się to ostatnimi czasy na mojej, coraz to bliższej relacji z kawą i coraz mniej zażyłej z łóżkiem, a nawet brakiem dwóch minut na wgranie zdjęć na bloga, pisząc to uśmiecham się. Zaraz biegnę dalej, bo jestem życiowym sprinterem, nie leniwym spacerowiczem, a Wy trzymajcie kciuki, żebym mogła do Was pisać częściej. Czasami mam moment, kiedy wolę się wylogować na chwilę i nie tracić ani minuty on-line. Ale zawsze wracam. I jestem, i będę, do usłyszenia!

(ph. Anja Dalidutko, wearing: River Island skirt, sh sweater)

So you may think I'm showing you like the easiest thing ever and nothing particularly special but the point is... these shoes are THE MUST. I know, I know, I'm the last person on Earth who will tell you what you need to have in your wardrobe but the classical black high heels are indispensable. After spending my money on pink tartan ones or my wooden-heeled pair, or the white sandals with a golden heel I thought it's about time to finally get myself these. To be totally honest, I bought them after ten minutes shopping, in the second boutique I stepped in. They're the comfiest I tried on, the easiest to style and they make your legs look as if you were Anja Rubik (or it is only in my head, nevermind). Sometimest the most boring choices are the best. In love!