W minioną sobotę byłam w Warszawie, gdzie odbywały się warsztaty stylizacji Glamour. Udział w nich zapewniła mi wygrana w konkursie (po odczytaniu maila zwrotnego z informacją, że się zakwalifikowałam skakałam z radości, a mój brat uznał, że potrafię wydawać z siebie ultradźwięki) i po niecałych czterech godzinach snu, wsiadłam w pociąg. Oczywiście nie obyło się bez błądzenia po nieznanym mieście (czy każde studio fotograficzne musi być ulokowane na końcu świata w niezbyt przyciągających z zewnątrz budynkach przypominających opuszczone garaże?), ale, trochę spóźniona dotarłam na miejsce. Uwielbiam poznawać ludzi zaangażowanych w blogowanie i świat mody na co dzień, a na tych warsztatach każda jedna osoba w jakiś sposób związana była z tym środowiskiem. Oprócz fotografów magazynu Glamour, stylistki Marty Siniło i kilkunastu uczestniczek miałam okazję poznać polskie bloggerki Kasię znaną nam jako Jestem Kasia (do której grupy trafiłam), Olgę Oktawię z bloga The Biscuit Factory i Sylwię - ShinySyl. Zadanie było proste: ubrać dziewczyny tak, by oddawały kwintesencję stylów trzech ikon: Cary Delavingne, Sky Ferreiry i Miroslavy Dumy. Nam przypadła w udziale blond piękność, której piosenki uwielbiam, ale styl już mniej - Sky. Przetarte jeasny, skórzane ramoneski, dziewczęce sukienki w połączeniu z ciemnymi ustami i czarnymi Martensami, zahaczające o goth - w tym klimacie miałyśmy pole do popisu. Wybrałyśmy zestaw, który w swojej prostocie bardzo pasował zarówno Kasi jak i estetyce na której miałyśmy bazować, więc z efektu byłam bardzo zadowolona. Ilość selfies, które powstały tego dnia przerosła mój rekord, ale znalazłyśmy też chwilę na owocne rozmowy na temat możliwości rozwoju, stażu w magazynie czy ewolucji naszych stron w Internecie. Efekty naszej pracy już niedługo pojawią się na łamach magazynu Glamour oraz na ich stronie, a ja zapraszam Was do obejrzenia kilku zdjęć które zrobiłyśmy z Kasią raz Olą w międzyczasie! :)

Last Saturday I went to Warsaw to attend a Glamour School Of Style workshops which I won in a competition (do I have to add how pleased I was when I received an email with the information I actually got in? My brother told me he has never heard such a scream of happiness!). After having barely four hours of sleep I got into the train and went to the city I love but I also feel lost in. I was just wondering... are all the photo studios located in some empty places, garages and run-down-looking buildings in the end of the buses tracks? I got to the Day Light Studio a bit late, but became extremely excited right away when I saw all those people, sharing the same passion for fashion! I got the chance to learn how it is to work during a professional photoshooting for a magasine. I met stylists, photographers, the participants of the competition and bloggers I've been following for a really long time, like Jestem Kasia, Shiny Syl or Olga Oktawia. Our task was to prepare an outfit in one of the three iconic styles: Sky Ferreira's, Mira Duma's or the Cara Delavingne's one. I was in Kasia's group and we were working on a rebelious blonde singer - Sky. Maybe it wasn't exacly my kind of style - ripped jeans, leather jackets and simple tees, but I loved the friendly atmosphere among all of us and the effect which looked perefectly on the pictures. Meanwhile, the other few bloggers and I went outside to take some pictures, which I want to share with you gyus now. I was wearing a neoprene blouse which I totally love and wear all the time, quilted shorts and my favourite necklace which I would propably never take off if I could. Tell me what you think about it!

Ostatnimi czasy spodnie nosiłam rzadko. A właściwie tylko wtedy, gdy miałam już dość zimowych rajstop. Jak to często bywa, humory mi przeszły, obsesja się zmieniła i do jakiego sklepu nie wejdę szukam idealnych jeansów (wpływ na to miał też fakt, że po dwóch latach katuszy, moje ulubione rurki poddały się wreszcie i pękły). Te w nieregularne plamki, które widzicie na zdjęciach awansowały w hierarchii i noszę je ze wszystkim (nawet z bluzą z pazłotek), tworząc przy tym niekończącą się opowieść pt. "Moje ulubione rurki i tysiąc zestawów z nimi". 

PS. Zdjęcia sprzed jakiegoś czasu. Jeszcze zimno. Jeszcze z włosami. Długimi.

Lately I've been wearing pants rarely, I would say. I love skirts and dresses and their feminity, but whenever I was mad about the necessity to put the winter tights on, I would take out from my closet some skinny jeans. Now I feel the opposite - whenever I come into the shop, I'm looking for a perfect pair of jeans (it's propably cause I don't have any right now, my old favourite ones broke after our 2-years-lasting relationship). I found those in irrerural spots print some time ago and I love wearing them with everything, literally. How do you like them?

PS. The pictures were taken some time ago, when it was still cold and I still had my long hair.

ph. Delirious Joy, wearing: Front Row Shop blouse, Reserved boots, Zara pants

Wilfox to amerykańska marka streetowa wywodząca się z Los Angeles i prezentująca styl tamtejszych dziewczyn. Założona w 2007 roku przez dwie dziewczyny dzielące się miłością do bluzek w klimacie vintage, dzisiaj jest znana i ceniona na całym świecie ze względu na młodzieżową estetykę i dobrą jakość produktów. Zawsze z radością przeglądam ich nowe kampanie - zdjęcia przedstawiające młode, pewne siebie dziewczyny na plaży, w otoczeniu kalifornijskich palm lub po prostu wyglądające zupełnie naturalnie zawsze mnie zachwycają. Jednak w dużo zimniejszej Polce próżno szukać Kalifornii, również w moim stylu. Do dzwonów nie mogłam się przekonać dobrych parę lat, aż w końcu po obejrzeniu tysiąca zdjęć w sieci, przedstawiających świetne stylizacje z ich użyciem, postanowiłam spróbować. Może największą fanką nie zostałam, nadal wolę rurki, ale dla takiego retro efektu warto czasami poeksperymentować ;)

Wilfox is an american brand fouded in Los Angeles in 2007 by two best friends beacuse of their deep love for vintage Tshirts. Nowadays it is highly respected throughout the whole world because of their unique esthetics, full of youth and freedom, and of course the great quality of the products. I love to look through their new campaigns - pictures showing young, happy girls, in their natural looks, looking 100% comfortable and of course the scenery which always takes my breath away - sand, beaches, palms, you name it! However, it is not exacly my cup of tea since I'm rather into more elegant looks. This is why I paired this baggy tee with.. bell bottoms! Yep, I couldn't force myself to wear them for a long time but after seing so many inspiring looks I tried.. and well, maybe I didn't become the biggest fan of them but I love the way they match the hat and the retro effect the added to the whole look. 

ph. Kari, wearing: Wildfox tshirt, Mohito hat, second hand pants, Reserved shoes

Słuchawki na uszach, pozytywnie nastrajająca muzyka, odkryte buty, ludzie jeżdżący na rowerach. Czuję wiosnę. Taka prosta kolej rzeczy, jak wzrost liczby pokazywanej na termometrze, a mam ochotę wstawać rano jeszcze wcześniej, pracować więcej, śmiać się częściej. W końcu mogę bez ograniczeń nosić też płaszcz, dzięki któremu zyskałam miano Smerfetki i dać upust niebieskiej obsesji (nie polecam, powoli zaczynam czuć już przesyt niebieskimi rzeczami). Idę nacieszyć się wiosną, miłego weekendu!

I feel so incredibly happy, although I don't have a big reason - wearing headphones full of my favourite music, wearing open-toe shoes, watching people riding their bikes and tasting the very first ice cream this year, those simple things made my day special. Finally I can wear the coat which colour I'm obsessed with - isn't this blue alluring and kind of.. impressing? Well, my friends started to call me 'The Smurfs Girl' (I don't really know how it is in English haha, so please correct me if I'm wrong). Have a nice weekend guys!

ph. Gosia, wearing: Front Row Shop coat, Reserved shoes & pants, 2hand tee

Niektóre, powtarzam niektóre miejsca w moim mieście są całkiem interesującym tłem do zdjęć. Jak już ominiemy nudne, powtarzalne ulice, lasy, których mam ewidentnie dość (ileż można fotografować się na tle listków i kwiatuszków?), czasami można trafić na prawdziwe perełki. Jakiś czas temu zboczyłam ze swojej stałej trasy, którą pokonuję codziennie i odkryłam uliczkę widoczną na zdjęciach, kojarzącą mi się z  tymi wąskimi, włoskimi, brukowanymi drogami. 

Zabawne, jak wiele osób boi się skrytykować jakąkolwiek myśl, czy projekt. Oczywiście, nikt nie lubi być krytykowanym. Krytykować jest o wiele trudniej niż ślepo podążać za tłumem. Pamiętam, jak moja pani profesor uczyła nas pisać rozprawki na polskim: 'Na egzaminie zgadzajcie się z tematem. Jak się zgodzicie, będzie wam łatwiej znaleźć argumenty, a wasze odpowiedzi zgodzą się z kluczem. By wyrazić opozycyjną opinię trzeba pomyśleć, a ta i tak może okazać się niemile widziana'. Zawsze doceniam próby odważnego wyrażania własnego zdania, sama staram się analizować wszystko według własnych poglądów. Przeglądając recenzje ostatnich pokazów z Tygodni Mody natrafiłam na zdanie, iż któreś projekty 'nie są użytkowe'. Podróż wgłąb mojego umysłu, który czasami zaskakuje nawet mnie wykazała, że tak na prawdę pokaz to nie tylko moda Ready To Wear. To też show, a jego poszczególne części, takie jak chociażby kształt poszczególnych ubrań, makijaż lub wysokość obcasów w butach powinny inspirować ludzi, jak nosić się w następnym sezonie. Osobiście nie lubię, gdy oglądamy na wybiegu proste Tshirty albo dresy. Wolę popatrzeć na zdobienia Dolce&Gabbana, czy wizjonerskie kolekcje McQueena z archiwów. Albo ekscentrycznego Karla i jego sklep spożywczy ustawiony w Palais de Tokyo. 

ph. Paula Olszewska, wearing: FrontRow shop dress

The thing I'm afraid of aren't needles, spiders, frogs (I heard a story that when I was a lil girl I was looking for a prince by kissin them.. aghh) or rats but, well well... hairdressers. And their scissors. Seriously, it's not that I'm a reptiles lover but there simply cannot be anything worse than going to the haidresser's and asking gently 'could you please cut just the very ends of them?' and then, after few minutes having your hair half shorter. This time, after about a year without cutting my hair it really needed a recovery. I got rid of more or less 10 cm of my blonde lovelies and I must admit, I'm finally happy with what I have on my head & I faced my biggest fear! Scissors selfie absolutely needed xx

//Coś, czego boję się najbardziej w świecie. Nie pająków, żab (do tych akurat jestem zupełnie przyzwyczajona, a w wieku 5 lat ponoć praktykowałam poszukiwania księcia zaklętego w ropuchę) ani igieł, a... no cóż, boję się fryzjerek. I ich nożyczek. Na pewno znana Wam jest sytuacja, kiedy przychodzicie do poczciwej, uśmiechniętej Pani Krysi z nadzieją na lepsze jutro, mówicie śmiało 'tylko końcóweczki poproszę' a już po pięciu minutach nie wiecie, czy wypada Wam się rozpłakać na tym niewyprofilowanym, skórzanym fotelu, bo na głowie została połowa z hodowanych miesiącami włosów. Ja po rocznej absencji w końcu zdecydowałam, że dość już zniszczonych końcówek i nieukładającej się zupełnie fryzury i pełna obaw poprosiłam o skrócenie (z którego w końcu wyszło 10 cm, ale wszystko za moim poleceniem). Strach przed nożyczkami pokonany, selfie approved!