Patrzę na te zdjęcia i tak sobie myślę, że to idealne odzwierciedlenie mnie. Całej mnie, lekko (może nawet bardziej) pokręconej, ubranej dziwacznie, po swojemu, na odwrót. Z nutką ulubionego glamouru, z kawą w ręku (nie mamy Starbucksa, to sobie termos kupiłam, a co!) i gazetą w drugiej (polecam - czytanie w czasie biegania z miejsca w miejsce. Zawsze coś, bo inaczej nie ma czasu). Śmiałam się podczas tej sesji (że się śmieję to akurat nic nadzwyczajnego, ale na zdjęciach widzicie mnie zazwyczaj raczej z miną a'la Próbuję-Być-Kate-Moss-Ale-Niezbyt-Mi-Wychodzi, więc pozwolę sobie to zaznaczyć), że w tej cukierni jestem już stałą klientką i jak przychodzę po jednego makaronika (jeden mi w zupełności wystarcza, a że są na wagę wygląda to przekomicznie), robię tysiąc zdjęć telefonem białym stolikom i ścianom w paski, to już nikt nie zwraca na mnie uwagi, a ekspedientka zwraca się do mnie po imieniu (swoją drogą - najlepsza praca no. 1334324 - cukiernik w takim przesłodzonym miejscu. Serio, może być coś lepszego (z wyjątkiem naczelnej Vogue'a i bibliotekarza- wąchanie książek ponad wszystko) niż przebywanie cały dzień w takim miejscu jak wyrwanego z jakiejś komedii romantycznej i objadanie się tymi wszystkimi słodkościami?

I stare at those pictures and I think to myself that they're are just the mirror image of myself. The whole me, a little (or maybe more) twisted, dressed up in a unique, just my own way, with a bit of beloved glamour touch. Coffe in one hand (we don't have Starbucks in town so I pampered myself with a thermos !), the newest issue of the favourite magazine in other (reading while being on the run - I don't advice you to do that, sometimes some unexpeted crushes happen, but well, it's the only occasion I can actually read something I'm eager to read, not, you know, books required for school and that kind of stuff) and I am on my way! I was laughing during the photoshoot that in that absolutely charming sweets shop they know me so well that all the saleswomen call me by name and when I stop by just for one macaroon (I always buy only one, I just don't need more and they sale them by weighing them so it look really funny, paying 25 cents), take pictures of the breathtaking interrior with my phone they don't pay attention anymore (note: being a saleswoman in a place like this is the best job, just after the journalist at Vogue magazine and a librarian, smelling the old books is juts the best thing in the world!).

Szukałam prostego, oversize'owego płaszcza. Przetrząsałam strony internetowe, sieciówki i lumpeksy po to, żeby wylądować tam, gdzie zazwyczaj - w szafach we własnym domu. Tym razem po przymierzeniu płaszcza mojej mamy stwierdziłam, że a) jest idealne przyduży i mam efekt okrycia wierzchniego a'la Zabrałam-Dziadkowi i b) nie ma żadnych ozdóbek, złotych guzików i innych nieporządanych falbanek, co znaczyło jedno - moja mama go za wiele w tym sezonie nie ponosi (o ile ja nie znajdę w końcu swojego wymarzonego w kolorze baby blue, ale o tym może innym razem). 

Tak, tak. Wiem, co zawsze mówię. Że czerń jest dla nudziarzy, szary dla pesymistów, a ja chodzę zazwyczaj z uśmiechem przyczepionym do twarzy więc to tak, jakby Lady Gaga ubrała się w biały tshirt i jeansy. Czasami jednak próbuję wszystkiego (szczególnie gdy wstaję pięć minut przed autobusem. Szczególnie gdy na pierwszej lekcji mam sprawdzian) i dorzucam ciekawe detale - jak mój najnajnajbardziej ulubiony naszyjnik, który widzicie już po raz setny. No cóż, zobaczycie go pewnie i dwusetny, i tysięczny, i nadal będę go nosić.

I was looking for a simple, oversize coat. I searched through all the websides and stores and I finally got to the place I always land in: my own house. This time, after trying on this black coat (which is my mum's by the way) I came to the conclusion that it is just perfectly Grandpa-Alike, long, without any emebishments. If it goeas that way, my mum won't be able to wear it this season (unless I find my dreamed baby blue coat, but it's another story).

Yes, yes. I know what I always say. Black is for bores, grey for pesimists and I usually smile all the time so it's just as if Lady Gaga wore white tank top paired with some jeans. But sometimes I try everything (especially when I get up five minutes before the bus leaves. Especially when I have a test on my first lesson) and ad interesting items, like my favourite necklace I literally wear aaaaal the time. What do you think?

Jest zimno. Bardzo zimno. Mówię to jako osoba, która powyższe zdjęcia wykonała dosłownie w dwieście czterdzieści sekund, po czym stwierdziła, że umrze z zimna i zaraz po powrocie do domu wypiła hektolitry herbaty i kakao. Jest zimno (jakby ktoś jeszcze nie zrozumiał). Zimowy ubiór to dla mnie wyzwanie (zaliczam się do tych, których cała garderoba opiera się właściwie na letnich ubraniach, a nad kupnem płaszcza i butów potrafię zastanawiać się dwa sezony, bo nic mi się nie podoba). Staram się umiejętnie nosić warstwy i zestawiać je z rajstopami, tak, by nie zmarznąć. Uwielbiam ten top, ale przy tak niskiej temperaturze mój odsłonięty brzuch bardzo by ucierpiał, dlatego też zabawiłam się z siateczkowym swetrem (kojarzy mi się z Alexandrem Wangiem, ale mi właściwie wszystko się z jakimś projektantem kojarzy, więc pomińmy moje próby przyporządkowania swetra z sieciówki, w dodatku z wyprzedaży, do tego twórcy). Ah, no i moje ulubione bremudy wywołujące dziką fascynację na ulicy. Nie, nie są od piżamy. End of the story. 

It's cold. Really cold, actually. And I'm telling it as a person who took those pictures in exacly 240 seconds, then claimed she'll frozen and after coming back home drunk many glasses of boiling hot tea and chocolate milk. It's cold (if somebody hasn't understood yet). Geting dressed in winter is always a huge challenge to me since I'm this kind of person whose whole warderobe is like destined for summer and I'm really fussy while buying coats and winter shoes (last time I checked I didn't have a coat nor boots so it's definetely going to be hard). I love this top but it would be too much if I had my belly bare so I wanted to play it cool and worn this net-alike sweater underneath (it reminds me of Alexander Wang, but well, for me everything reminds of some designer so let's skip that part when I try to think my sweater bought on sale in a cheap store is looking like from that ah-may-zing creator). Oh, and my favourite bermudas, I've almost forgotten about them. No, their not my pyjamas! End of the story.

ph. Paula Olszewska, wearing: Zara shorts, Pimkie sweater, FrontRow top, YES bracelet

No więc nadchodzi moja och-jaka-dorosła-gadka o książce dotykającej środowisko modowej branży bezpośrednio, ale z dozą wyobraźni i ubarwienia, która obecnie jest recenzowana na wszystkich chyba stronach i gazetach. Ale pozwólcie, że zacznę od początku.

Kilka lat temu zdarzyło mi się obejrzeć film. I bynajmniej nie był to film który ogląda się przed zaśnięciem, trzymając w ręce kilka nadgryzionych ciasteczek. Pamiętam ten wieczór bardzo dobrze (też tak macie, że niektóre sytuacje, nawet najzwyklejsze zbieranie malin przy śpiewaniu piosenek disco w wakacje, zapadają w pamięć bardziej niż inne?). Pomimo, że 'Diabieł...' to raczej trywialna komedia, pokochałam ją. I obejrzałam już jakiś milion razy (żadna mi to nowina). Kilka miesięcy temu w końcu zabrałam się za książkę, o czym pisałam tutaj. Szczerze, liczyłam na więcej. Spodziewałam się, że poczuję coś jak za czasów Harrego Pottera (właściwie to nadal uważam się za dziecko J.K. Rowling ale moje wieczne poczucie dzieciństwa jest Wam aż zbyt dobrze znane). A było.. nic nadzwyczajnego. Ale kiedy tylko dowiedziałam się, że wyjdzie kolejna część jeszcze podczas wakacji w Londynie chwyciłam w jakiejś przydrożnej księgarni pierwszy egzemplarz, który wpadł mi ręce (przy okazji czytania po angielsku czegoś się nauczę) (dobra, teraz zabrzmiałam jak psychopatko-kujonka, no cóż, this is who I am). Wiecie co uwielbiam w tej historii? Że jest tak prosta, że idealnie umila mi leniwe sobotnie popołudnia. I to, że te pięć lat temu pierwszy raz zapaliła mi się czerwona lampka, kiedy przez chwilę przemknęła mi myśl, że może (MOŻE) fajnie byłoby zając się czymś.. innym, niespotykanym. A co z kontynuacją? Nie ma zamiaru streszczać Wam całej książki niczym na tylnej okładce - oczywiście Andy przedstawiona jest dziesięć lat później, z mężem, dzieckiem w drodze, własnym magazynem ślubnym i Emily (!) jako najserdeczniejszą przyjaciółką (nie żebym skończyła tę książkę czytać, serio, nie ma nic trudniejszego niż czytanie książek, gdy ma się tyle nauki). Ah, no i oczywiście nic nie miałoby sensu gdyby na horyzoncie nie pojawiła się złowroga Miranda.

To nie jest książka która zmieni Wasze życie, zgłębi wiedzę na temat mody, dostarczy ciekawych informacji na temat biografii danego projektanta, ale mimo to polecam Wam usiąść z nią przy oknie, oprzeć się o grzejnik, owinąć w koc i zatonąć w marzeniach. Czasami każdy potrzebuje takiego odrealnienia. 

Okay, so here is coming my oh-so-adultish-talk featuring one of the current bestsellers. The book touching the fashion society directly is of course being reviewed everywhere. But let me start from the beggining. 

Few years ago I happened to watch the movie. And it was not just a movie you watch before falling asleep, holding few already bitten cookies. No. Although a bit trivial and comedy, I loved it. And watched a zillion of times since then. It was (no surprise here) 'Devil wears Prada'. Few months ago I took the time to talk to you a little about the book I finally managed to read. Honestly, I expected more. I expected it to be like Harry Potter, new stage of my life, you know what I mean (actually I still feel a J.K. Rowling's baby haha). And it was.. nothing out of the ordinary, I'd say. But when the new episode of Lauren Weisberger book came out I couldn't help myself to buy it. Plus I decided to go for it while my holidays in London, so it was in english and when I'm reading I also master my language skills (haha, I know I sound like a psychopate here). You know what I love about the whole book? That those five years ago I felt how remarkably awesome it would be to work in a fashion magazine. That it was the first sign for me. And what about the continuation of the story? Of course I'm not going to spoil you everything (not that I finished it, seriously during school year it sooo difficult to find some time between the extra classes, the blog, the studying and some social life), but we skip ten years after Andy quit the job All-The-Girls-Would-Kill-For. She's now getting married, pregnant, running her own weddings magazine and being best friends with Emily. Of course it wouldn't be the same without the devil Miranda.

It's not a book that's goiong to change your life, it's also not a book you'll feel besotted to. It just feels so nice to sit with a book about silly situations which can't happen in reality, which we all dream about and would love to experience. Books just make our lifes more interesting, don't they?

Codziennie sama się do czegoś przekonuję. Do czerwonej szminki ('czy nie wyglądam jak stara babcia?'), do golfów (stara babcia x2), wymyślam sobie nowe ubraniowe wyzwania. Ostatnio uwielbiam przerysowaną sylwetkę jak u Stelli McCartney - zaokrąglone ramiona, przyduże, prosto skrojone płaszcze. Luźny krój jak golfu na zdjęciach nie krępuje mi ruchów. Nie wiem co to za wewnętrzny kodeks, ale jak jesień nawiedza mój światek (w którym wiecznie mogłoby być lato) nie mogę się zmusić, żeby nosić cokolwiek obcisłego. To pewnie przez te wszystkie koce, którymi się opatulam. Tak więc zapewne do świąt (wcale nie jestem nienormalna i tak, właśnie słucham 'Last Christmas' i wdycham zapach palących się waniliowych świeczek) oglądać będziecie mnie w dwóch tysiącach kocowych wariantów.

Every day I make myself to start new things. Like red lipstick (don't I look lake an old lady wearing it?) or turtle necks (gandma x2), I think about new goals I want to achieve. Recently I fell in love with oversize slothes shape, making the look Stell McCartney alike - round arms, too big, simply cut coats. Baggy pieces like the sweater I'm wearing on the pictures don't hinder the moves, which I love during days when I have a gruelling schedule (read: everyday). I don't know what kind of initial rule it is, but I simply can't make myself to wear tight clothes when the autumn comes to my tiny, little world (I wouldn't be offended if the one and only season of the year was summer). So propably till Christmas (yes, it's getting closer&closer and no, I'm not normal sitting here, singing 'Last Christmas' and smelling vanilla candles) you'll gonna watch me wearing some kind of blankets-alike pieces. Convienience above all!

Pozwólcie, ze przedstawię Wam zdobycz Królowej Lumpeksów no.2! Jak poprzedniej zimy ciągle chodziłam wściekła w jednym płaszczu, bo nigdzie nie mogłam znaleźć wymarzonego futerka, tak teraz kupiłam dwa. Na raz. Nie wydając przy tym więcej niż 35 zł. To w panterkę jest trochę przyduże (idealny sposób, żeby chodzić wszędzie z kocem) i niezapinane, co daje mój ulubiony efekt właśnie-wyszłam-z-domu-i-biegnę-na-spotkanie-z-kawą-w-ręku. 

Let me introduce you the treasure of the Second Hand Queen no.2! Last winter I was wearing my only old coat every day, being completely mad I couldn't find the perfect fake fur. And now?! I bought two. In one moment. And I didn't spend more than 10 euros on that. How cool vintage shops are?! This leopard printed one is a bit oversized (perfecly blank-ish, I feel like I was having my cozy blanket everywhere with me) and it doesn't have zip or buttons, which gives my favourite effect of a I-have-just-woke-up-and-I'm-hurrying-for-ameeting-holding-a-cup-of-coffe look.

ph. Anna Dalidutko, wearing: sh turtle neck, sh faux fur coat, De Facto dress undearneath, H&M tights, Choies necklace, CCC shoes