Jestem mistrzynią. Nie myślcie jednak, że wygrałam jakieś zawody, biegi (o zgrozo) czy chwalę się miejscami w konkursach. Jestem mistrzem kupowania nieodpowiednich rzeczy. Nie raz zdarzyło mi się dokonać zakupu w porywie jakiegoś uczucia, nad którego nazwą zawsze się zastanawiam, gdy siedzę w domu, patrząc się na nowy pilniczek w kolorze różowym i kompletnie nie wiem, po co mi dwudziesty do kolekcji. To podekscytowanio-szaleństwo towarzyszy mi zazwyczaj dwa razy do roku. Zakładam, że większość z Was wie, o co mi chodzi. Wyprzedaże. Taki czas, w którym nawet ja mogę przez pięć minut poczuć się jak bohaterka "Pretty Woman", kiedy jej ukochany nakazał wybierać co tylko chce w ekskluzywnych butikach. Uwielbiam ubrania niespotykane, oryginalne, "z duszą". A o ogrodniczkach marzyłam od bardzo dawna. Pragnęłam takich zwykłych, jeansowych, najprostszych w świecie spodenek na szelkach. Skończyłam jak widać na załączonym obrazku. Zakwalifikowane do działu "sukienki" COŚ zawitało w mojej szafie w porywie sezonowych przecen, a ja niezwykle zadowolona z siebie, jak już przyszło co do czego, nie wiedziałam kompletnie do czego mam to (sukienko-ogrodniczko-wykrojone coś) założyć. Teraz zastanawiam się, czy krótki Tshirt nie byłby lepszym rozwiązaniem, ale panujące upały sprawiają, że najchętniej biegałabym w samej bieliźnie. Tak oto przyszło mi kupić, pierwszy raz w życiu,  ubranie, które a)nie wiem czym tak do końca jest, b)nie wiem do czego je nosić i wreszcie c)czatowałam na nie od paru dobrych miesięcy. Jakieś pomysły na zastosowanie? (piżama odpada, wolę Hello Kitty)

I'm a master. But please don't dare to think that I've won some race or I'm proud becouse of a random competition's results. I'm a master of buying inappropriate things. It happend uncountless times that I bought something because of that feeling the name of I'm always thinking about when I'm siting at home, looking at the twentieth, completely unnecessery (pink this time) nail file. That excitement mixed with craziness always accompannies me twice a year. You popably know what time I mean. Sales. That special moment when even I can feel like a main character from "Pretty Woman" movie when her boyfriend let her buy whathever she wanted in exlusive boutiques. I love original clothes with their "soul", I like to know that they're special, not just some ordinary pieces. And I've been dreaming about dungarees for a long time. I wanted a normal, denim, comfortable pair but I ended up with that SOMETHING. During sales madness I bought that dungarees-dress, which I've been looking at for months. And here is my master ability - when I wanted to actually wear it... I dind't know how. Without bra? (okay, that one was insane). With a Tshirt? It'd rouin the whole cut-out effect. So I bought this super summery, mint bra and after spending whole day in heating sun, I claim it was rather a good decision. So the first time in my life I bought a cloth which a) I don't exacly know what it is, b)I don't know how am I supposed to wear it and finally c)has been my dream for a long time. Any ideas how to style it? (pyjamas are the wrong one, I definetely prefer Hello Kitty).

ph. Agnieszka Żdanuk, wearing: Zara dress, reserved shoes, Stradivarius bra

Lato rok temu. Karolina zawiązuje postanowienie, właściwie nie wiadomo z kim (pakt spisany osobiście, zakodowany w głowie i przypieczętowany głośnym odśpiewaniem kawałka Bon Jovi). Od tego czasu z uporem maniaka krzywo spogląda na wszelkiego rodzaju baleriny, trampki niechętnie wkłada jedynie do biegania, a klapki wsuwa na basenie (i tylko tam). Zaczyna się era obcasów. A tak przynajmniej jest w (mo)jej wyobraźni. W sklepie nie ma mowy żeby owa niespełna rozwinięta na umyśle dziewczyna (dodajmy tylko że w wolnych chwilach lubi być nazywana per. Waldorf) chociażby spojrzała na obuwie bez wbudowanego obcasa (i to przynajmniej takiego w którym osiągnie wzrost małej żyrafy). Ta dziewczyna to ja. I właśnie popełniłam kolejne małe samobójstwo. 

Summer a year ago. Caroline is making her agreement, actually nobody know with whom (pact written herself, remembered in her head and confirmed by singing loudly Bon Jovi's song). Since then she's constatnly refusing to even look at any type of flat shoes, she wears trainers only while running and she can be seen in slippers on her feet only at the swimming pool. It's the start of high heels era. Or, I should say, it starts in her imagination. That a bit certifiable girl won't even have a look at not-high-heeld shoes (and so high that she'd look as a young giraffe at least) at the shop. I am that girl. And I've just commited another little suicide.


Kto mi wytłumaczy jak te wszystkie Panie Idealne, przechadzające się wyćwiczonym chodem nawet po brukowanych ulicach w niebotycznych szpilkach, zawsze z pomalowanymi na czerwono ustami to robią, że jeszcze nikt nie widział, żeby któraś się potknęła? Mnie zawsze na widok kolejnych już niezdatnych do chodzenia butów na twarzy pojawia się uśmiech od ucha do ucha. Wtedy (wszyscy się już o tym przekonali) nic nie jest w stanie mnie od nich odciągnąć. Na wyprzedażach postawiłam sobie jeden ze swoich jakże heroicznych celi - dopaść w Zarze moje wymarzone buty. Chyba nie muszę mówić, że tradycyjnie objawiła się moja smykałka i po pięciu minutach na stronie internetowej nie było ani śladu nieszczęsnego rozmiaru 39 (nie wspominając o sklepie, po kilkuminutowej konwersacji z panią ekspedientką stwierdziłam, że jednak nie żałuję, iż nie czatowałam rano pod galerią. Ponoć odbyła się bitwa na.. obcasy)?  Przyzwyczajona do tego typu sytuacji, nie zastanawiając się długo wypatrzyłam kolejną parę. Niesamowicie zadowolona z siebie, po bardzo efektywnych sekundach spędzonych w obleganej przymierzalni, stwierdziłam, że są to najwygodniejsze buty świata. Zdanie zmieniłam po dniu spędzonym na bieganiu za przyjeżdżającymi wcześniej autobusami oraz tymi które postanowiły się spóźnić i skazały mnie na kilkukilometrowe spacery. Przechodnie patrzący na mnie z politowaniem mówili sami za siebie - męczysz się w upale, po co ci to? No właśnie, po co? Od wieków kobiety zawsze, kiedy chciały wyglądać bardziej dystyngowanie i zrobić wrażenie przechadzały się w szpilkach. A ja postanowiłam twardo na swoim - codziennie rano zaciskam zęby, robię kilka pajacyków i jestem gotowa, żeby zmierzyć się z piachem, w którym moje Buty Idealne się zapadają. W porównaniu z tym James Bond miał całkiem nudne życie.

Can anybody please explain to me how all those Perfect Ladies who walk with their (also perfect) gait, wearing high heels and red lipstick never fall down or even trip? When I see a pair of shoes in which I am propably unable to walk I smile. And this is the sign after which (my friends know what I'm talking about) there's no way back - I'll buy them, no matter what they say. As we all know the sales season has just started, I decided to finally buy my dreamt Zara shoes. Do I have to mention that after five minutes on their webside there was no 39 size anymore (how traditional!) (but there wasn't any at the shop also, but I was rather happy with fact I didn't come in the morning, after five minutes talk with a shopping assistant I get to know about few shoes-fights and other crazy quarrles between some shopacolics)? I am used to that kind of disappiontments so I briskly cought few other pairs and went into changing room's direction. In today's post you can see my latest purchase. When I first tried them I thought they were the most comfortable shoes in the world (and in the outer space also, I claimed). I changed my mind after strolling in town for a whole day, running after buses which decided to come earlier, and also waiting for those late ones. Passerbies were looking at me in that way meaning "what do you need it for? Why are you wearing such shoes in that weather conditions (I mean, really HOT conditions)?" but I am never discouraged. The point is, yeah, why do we wear them? For ages women've been wearing high heels when they wanted to look more elegant and femine. It has that special thing that we all want to discover, so we make our legs really tired. I'm not going to stop (however I've written above that I suisided myself. Sic!). Every morning I do a few sit-ups, jump five times and I'm ready to defeat rough pavements and sandy lanes in my beatiful lovelies. According to this, James Bond had boring life.

Nareszcie nadszedł mój absolutnie ulubiony czas roku. Chwile pełne wolności, piekącego słońca (spokojnie, i tak się nie opalę, chyba pora się w końcu przebadać na obecność genów albinosów we krwi), owocowych koktajli pitych na plaży i, co dla mnie bardzo ważne, dużo czasu żeby zacząć regularnie blogować. Nadchodzi wiele nowości, a tymczasem zaczynam od kilku zdjęć z przyczyny mojej nieobecności w sieci (statystyki style.com na pewno na tym ucierpiały). Byłam w górach pierwszy raz i nie zapomnę tej satysfakcji z podziwiania zapierającego dech w piersiach widoku po całodniowej wędrówce w deszczu (ewentualnie w palącym słońcu). No dobra, było ciężko. I zachorowałam trzeciego dnia, co może się wydawać logiczne, szczególnie, że właśnie teraz mamy piękną pogodę, ostatnie dni ze znajomymi i dużo rzeczy które najłatwiej określić słowem "fajne" (pomijając fakt że przez tydzień nie ruszałam się z łóżka). 

Okay, so here starts my favourite time of the year, some free moments of hot weather, cool smoothies drunk on the beach, unforgettable moments spent with a couple of friends, and, what is also really important to me - loads of time to write here to you. More exciting articles are to come next week! I'm really going to do my best durings the holidays, because you know how though things are when you need to study a lot for school, write tests and run a blog at the same time. I've been absent for over a week (do I have to say how sorry I am?) on Kardise because of my school trip to mountains. It lasted for few days and it was absolutely great. Okay, it was hard. And raining. And I fell sick the third day and was barely able to stand on my legs (but still climbing the tracks!). I've never been to mountains before, maybe it is because I definetely prefer sunbathing on the beach near the sea than walking for all day long but still, I spent a great time with a bunch of my freinds and now when I'm starting to blog more often and regular, here come some pictures from our stay.

Chyba jeszcze nigdy nie dziękowałam tak bardzo za wynalazek adidasów jak w ciągu tamtych kilku dni. Dotychczas niekceptowalne, nagle stały się ratunkiem. Jeszcze niedługo przed wycieczką z przekornym uśmiechem na ustach opowiadałam wymyślone historyjki o tym jak "dla chcącego nic trudnego" i że "nawet na Rysy bym weszła w obcasach". Jak widać, nie weszłabym. I nawet nie próbowałam. Do łask wróciły moje jedyne a)nierozerwane b)w aktualnym rozmiarze 39 c)schowane na dno pudełka z przetworami (?) sportowe buty. Owszem, noszę płaskie obuwie, ale zawsze są to trampki, ewentualnie sandały czy balerinki. A mniej więcej między Giewontem a Trzema Koronami podziękowałam swojemu podstawówkowemu gustowi, nieskażonemu jeszcze modowymi fanaberiami, który lubował się w najprostszych i najwygodniejszych nike'ach. Ale co ja mówię o butach, podziwiajmy widoki!

I think I have never been so grateful for having sneakers as I was during long walks in the mountains. I mean, I told people crazy stories that I'm going to climb in high heels and that fashion is never dead, even on trips like this. But God, after few miles I was happy that my little primary schools' brain did like adidas shoes and could live without all that fashion thing. But let's just look at the view fo a while!

Kiedy pierwszy raz natrafiłam na cukiernię "Słodka Dama" nie wiedziałam dokładnie, czy znajduję się we śnie, czy przypadkiem zostałam zaangażowana do reprodukcji "Plotkary". Ściany w różowo-białe baski, zdobione krzesła i stoliki, słodycze tak piękne że aż szkoda jeść. Od razu wiedziałam, że prędzej czy później zrobię tam zdjęcia. Klimat jest, teraz czas na stylizację. Ileż razy to ja powtarzałam wszystkim dookoła, jak bardzo irytuje mnie to, co próbuje uprawiać młodzież w moim wieku, że noszone przez wszystkich czapki z płaskim daszkiem okraszone bluzą z dziwnym napisem i obowiązkowo parą nowiuśkich Air Maxów, względnie też Vansów lub New Balance'ów nie stanowią o prawdziwej modzie tylko o próbach kreowania tego, co jest obecnie "cool" i "must have"? Z matematyki nie jestem najlepsza, ale liczba ta oscyluje zapewne na granicy "na okrągło" i "do znudzenia". Tak więc spróbujcie wyobrazić sobie zdziwienie otoczenia, kiedy wmaszerowałam dzisiaj do szkoły w czapce. Z daszkiem. Płaskim. ODWRÓCONYM DO TYŁU. Ja, Karolina, miłośniczka wysokich obcasów i glamouru! Na szczęście nie jest to typowy full cap reklamujący LA, ale ciekawy dodatek znaleziony niedawno w second handzie. A eksperymentowania nigdy dość! Nie połączyłabym jednak tej czapki z niczym innym jak z totalną jej odwrotnością, czyli jak najbardziej słodką, dziewczęcą sukienką. Ta z obniżoną talią, w kratkę nieco przypominającą Louis Vuitton SS13, której nie powstydziłaby się bohaterka ostatniego posta, czyli Twiggy. Mieszanka kompletnie innych stylów, czyli coś, co lubię najbardziej

When I spotted "Sweet Lady" bakery for the first time I didn't exacly know if I was dreaming or if I have been acting in a reproduction of "Gossip Girl" by mistake. Pink-white striped walls, embelished tables and chairs, sweets so beautiful that you prefer not to eat them, but to just look. I knew I would take photos there some day. But firstly I had to complete a perfect outfit for the occasion. I've said a number of times (I'm not especially talented in Mathematics but I would call it "over and over") how much I hate that kind of "fashion" people at my age are trying to create, you know what I'm talking about, full caps, jumpers with some tricky inscriptions matched with some new Air Max, Vans or New Balnace trainers. It's not fashion, it's eager to form some kind of dress code, which is supposed to be so "cool" and "must have". So you can imagine the astonishment on my friend's faces when they've noticed me, coming into my school today, wearing this cap. BACK TO FRONT. Me, Caroline, the biggest lover of high heels and glamour on the Earth was wearing a sporty hat. Well, I've never said I'm not going to experiment. So I had to find something perfectly contrasting to it. My absolutely sweet, checked (reminding of Louis Vuitton SS13 a little bit) dress was exacly what I wanted. None of this items would show my style separately but together? Mixture which I love!

Poznajcie też moje przyjaciółki - Arbuzki. Arbuzki to moje ulubione skarpety. Znają je wszyscy, którzy mają ze mną styczność na co dzień. Ostatnio mam manię noszenia dłuższych skarpetek w przeróżne wzory, tak, by były widoczne. Nic sobie nie robię z komentarzy odnośnie Polaków na wakacjach, skracania nóg, czy innych tego typu problemach. To ja, to moje Arbuzki, witamy w naszym świecie :)

Meet my friends - Watermelonies. Watermelonies are my favourite socks, which means that I'd love to wear them every day. Everone around me are a bit tired of them, but recently I had mania to wear long socks in a seeable way (e.g with shorts). I don;t wanna hear any comments about Poles on holiday or making my legs shorter. This is me, they are my Watermelonies, welcome to our world :)

1. Mother's Day

2. The cutest sweet shop ever

 1. It's raining on the bus stop

3. Waking up in the hotel room

4. #kardiseispoor

 1,3. Toruń

 2. The Great Gatsby

3. Favourite baguette

4. Spring!

  2. Girls need to work out!

4. Breakfast by the lake

 2. An umbrella for a hot day? No problem!

3. THAT time of the year

4. Sleepless nights 

 1. Cutting grass for the first time of the year

2. So my style!

3. Playing changing room games

Przyznaję się do swojego cichego uzależnienia. Objawia się ono zawsze na początku miesiąca, jest grube, szeleszczące i ładnie pachnie. Vogue. A może raczej powinnam powiedzieć wszelkie gazety o tematyce modowej (zaliczam też Harper's Bazaar, bo Elle nie może się z nim równać). Kiedy w moje ręce dostanie się nowy numer zastygam w miejscu i zazwyczaj nie odrywam wzroku od połyskującego w słońcu papieru przez kilka godzin. Zagłębiam się w historie odnośnie legend takich jak Karl Lagerfeld czy dawnych ikon pokroju Audrey Hepburn. Podziwiam oryginalne sesje, udaję że ignoruję poradniki "stylowa w każdym wieku" i "hity sezonu". Gromadzę wiedzę i jednocześnie spędzam czas w najlepszy możliwy sposób. Jedyny minus tych magazynów to ich waga. Niedługo wyrobię sobie mięśnie porównywalne do tych, które mężczyźni uzyskują po wylaniu ton potu na siłowni, a moja torba awansuje na miano porządnego obciążnika. Od kilku miesięcy zachwycam się polskim Harper's Bazaar, a Vogue zazwyczaj celebruję w Empikowych czeluściach. Trzeba być jednak Karoliną, żeby wpaść na pomysł obnoszenia się ze swoją miłością do kolorowych gazetek wśród ludzi mijanych na ulicy. Twiggy, ikona stylu lat 60. towarzyszyła mi przez cały dzisiejszy dzień, a ja miałam wrażenie, że spełniłam swoje marzenie o posiadaniu dwóch par oczu. Vogue, I love you!

I admit that I'm addicted. But I can manage without a bar of chocolate or wifi connection. My addiction is thick, renewed each month, it rustles and it smells really nice. Vogue. Or shall I say all the newspapers about fashion (let's just point Harper's Bazaar because I don't particularly enjoy Elle, in Poland of course). When I buy the newest issue of any of those glossy magazines I usually become a statue for few hours, I don't move or eat, I just live with all those texts about legends like Karl Lagerfeld or fashion icons, well, Audrey Hepburn will be the best example. I admire unique photoshoots and try to ignore "must have this season" chapters. I gain knowledge and spend time in the best way I can imagine. Honestly I don't need anything but a cosy balcony, Vogue magazine and a cup of frappuccino. The only demerit I can think of is the weight of those newspapers. But, hey, I'm going to have musles like men who work out on a gym a lot, so it's not that bad, is it? Today Twiggy became my best friend. She devoted her whole day to be my other pair of eyes. Haha, okay, I just wanted to share my crazy addiction to fashion magazines with all the people around me. They reacted in a positive way, so let's just marvel one of the most beautiful women in the whole world. On my back.

ph. Joanna Korol, wearing: Reserved jacket, Zara heels, Allegro skirt