Każdy jest utalentowany w jakimś kierunku. Ktoś w ciągu kilku sekund jest w stanie rozwiązać nawet najbardziej zawiłe zadanie z fizyki (to bynajmniej nie ja), a inna osoba z żalem kończy każde wypracowanie na języku polskim, bo nie wystarczyło jej miejsca na kartce (notabene A4) (tak, to ja). Swoje nadzwyczajne umiejętności mogłabym wymieniać w nieskończoność. Potrafię na przykład spóźniać się na każdą możliwą okazję (wliczając przyjęcia urodzinowe i geografię), mówić nieodpowiednie rzeczy w jeszcze bardziej nieodpowiednich momentach ("Czemu nie piszemy tego sprawdzianu, zapomniała pani?"), chorować w długie weekendy, aha i mam też całkiem niezłą wyobraźnię. Mrożona kawa z lokalnych delikatesów nagle smakuje jak Starbucks, osiedle w mojej miejscowości udaje drapacze chmur Nowego Jorku, a sukienka z second handu wygląda niczym wykonana przez Ellie Saaba. Jakkolwiek wymienione wcześniej zdolności przynoszą mi więcej kłopotu niż pożytku, to ostatnią bardzo sobie cenię. Chustka którą mam na głowie (odzież używana, 2 zł, polecam) od razu skojarzyła mi się z klimatem Dolce&Gabbana i kampanią sfotografowaną przez sam słynny duet Domenico i Stefano na ich ukochanej, rodzinnej Sycylii. Wystarczył kawałek wzorzystego materiału, naszyjnik mieniący się feerią barw i już czułam ciepło piekącego słońca, piasek pod stopami, a wiosenny deszczyk traktowałam jak bryzę morską. 

Everyone has some talents. Somebody is able to solve a difficult Physics excercise in a second (definetely not me) and somebody else always ends writing his english essays berudgingly, because he doesn't have any space in his notebook left (yes, that's me). I could quote my unusual abilities forever, let's just mention that I'm able to always be late for any occasions (including birthday parties and Geography classes), say inappropriate things in, even more inappropriate, moments ("Whe aren't we writing a test, teacher, have you forgotten?"), be ill during holidays, and, oh I've almost forgotten, to have a really developed imagination. Iced coffe bought in a local supermarket suddently tastes like Starbucsks Coffe, an estate seems to look like skyscrapers in New York and dress bought in a second hand pretends to be made by Ellie Saab. Those facilities mentioned before bring me more trouble than benefits, but I prize that last a lot. The headband I'm wearing in today's post is so in the special Dolce&Gabbana campaign's climate for me, I immediatly felt like being photographed by famous duet Domenico and Stefano on their beloved Sicilia. A piece of patterned cloth and a colourful necklace were enough for me to experience the warmth of the sun and the sand beneath my toes, and spring shower was like a fresh sea breeze. 

Nie wiem skąd bierze się u mnie zamiłowanie do artystów, którzy teoretycznie powinni być idolami moich rodziców, a właściwie dziadków. Po prostu wolę obejrzeć klasykę kina, która jeśli zamiast filmem byłaby kobietą, prawdopodobnie właśnie narzekałaby, że ma jeszcze daleko do emerytury, a plecy bolą ją przy każdym schyleniu, posłuchać oklepanych kawałków, które wszyscy znają, albo jak nie znają to po pierwszym przesłuchaniu nie mogą się oderwać. Miłością do Beatlesów zaraziła mnie starsza kuzynka i do dzisiaj pozostaję jej za to wdzięczna. Co ja bym zrobiła bez "Love me do" w którego rytm ubieram się do szkoły, albo "Yesterday" bez którego nie jestem w stanie zasnąć? Pewnie skończyłabym jako fanka Hanny Montany i zamiast nucić przy każdej okazji "Imagine all the people.." mruczałabym "Cause I'm a superstar!". Mianem artysty zwykłam określać nie tylko projektantów mody, ale osoby, których twórczość nie starzeje się razem z nimi, lecz odwrotnie, trwa przez pokolenia (dzieciom nie będę śpiewała kołysanek, zdecydowanie wolę "All You Need Is Love"). Wystarczy spojrzeć tylko na historyczną okładkę albumu czterech przyjaciół Ringo, Paula, Johna i Georga. Do dzisiaj cały świat robi sobie zdjęcia na przejściu dla pieszych, a gdy ktoś zakłada dzwony dumnie twierdzi, że inspirował się gwiazdami muzyki. Od kilku lat marzyło mi się zdjęcie na pasach. Właściwie nie wiem, co jest tak pociągającego w fotografiach robionych na środku ulicy, może klimat, dzięki któremu (znowu ta wyobraźnia) czułam się jak w Liverpoolu sześćdziesiąt lat temu, a może marzenia, że kiedyś białe pasy zamienię na te żółte, nowojorskie? W końcu wykonałam swoje odkładane zadanie (Wy też zwlekacie z realizacją każdego planu.. długo?), a kierowcy pojazdów stojących na światłach mieli niezły ubaw, kiedy biegałam w tą i z powrotem, próbowałam robić akceptowalne miny i zdążyć w przeciągu kilkudziesięciu sekund dotrzeć na drugi brzeg jezdni. 

I don't know why I love the artists who should be role models for my, let's say, parents (or even grandparents) so much. I just prefer to watch an old, good movie (which if were a woman propably would now be complaining about the pain in her back whenever she bends down) or listen to well known song, which are noted by everyone, and if they are not, everyone loves it since the first time he hears it. My older cousin infected me with the love to the Beatles and I'm thankful for her since then. What would I have done without "Love me do" which accompanies me every day when I dress up to school, or "Yesterday" without which I'm unable to fall asleep? I'd propably end as a fan of Hannah Monta and instead  of humming "Imagine all the people" I would buzz "Cause I'm a superstar!". I call the name "artist" not only fashion designers but also people whose output doesn't get old with themselves but exists in people's hearts for long years. Let's just have a look at the historical cover of the four friends' - Paul, John, Ringo and George, record. Even now everone wants to take pictures on the zebra crossing and whenever they wear flared trousers they said their inspiration were those musicians. I've dreamt of having one (picture, not pants) since ages (am I the only one who always implement her plan after a... l o n g  time?) and now I finally done it. I honestly don't know what is so amazing in pictures taken on the middle of the road, maybe it's because I feel (my imagination reels again..)  like The Beatles walking on Liverpool's streets over sixty years ago, or it is because I dream of changing those white stripes into New York's, yellow ones? No idea. But drivers had a lot of fun, watching me, running on the pedestrian crossing for twenty minutes.

Każde nowe wyzwanie zawsze sprawia mi ogromną radość. Kiedy dowiedziałam się, że przeszłam do kolejnego etapu konkursu z Allegro nie posiadałam się z radości, głównie dlatego, że umierałam z ciekawości jakie to specjalne zadanie zostanie dla nas wymyślone. A kiedy kurier wręczył mi paczkę zawierającą dżinsową koszulę, przez chwilę nie wiedziałam co mam począć (nie wspominając o rozmiarze, który pomieściłby chyba moją całą rodzinę na raz). Jednak po chwili zaczęłam się śmiać (kolejny talent - każdą sytuację potrafię skwitować skromnym "ha, ha") i nie zastawiając się długo wyciągnęłam z szafy moją sukienkę Kopciuszka, zakupioną specjalnie na bal (niestety nie jest zbyt funkcjonalna ze względu na swój rozmiar w którym.. nie mieszczę się do autobusu). Tony tiulu, koralików od razu zmieniły sportową postać denimu - uwielbiam nosić rzeczy w nieoczekiwany sposób, zmieniając ich formę. żeby nie było za banalnie z tyłu zawiązałam jeszcze kokardę z rękawów i sukienka od razu nabrała innego wymiaru! 

I really enjoy new challenges. When I found out that I'm in the next stage of the Allegro competition I was pleased not only because the fact that I made it, but also because I was curious about the "special challenge" they were going to make out for us. But when I received a parcel with a huge, denim shirt inside I started laughing (another talent - turn every situation into funny situation). Whant should I do with that? I didn't think much, just took out a Cinderella dress from my warderobe (bought especially for the prom) and tied it around my waist. I love changing the way particular clothes look like, this time sporty shirt was turned into girly skirt. Loads of tulle, beads, the bow made from the cuffs and the outfit is done! 

wearing: sh headband, H&M necklace, Reserved shoes, Allegro shirt, vintage dress

Dzieci zawsze szukają swojego wzorca. Dziewczynki wybierają spódniczki swoich mam, mierzą ich za duże o jakieś dwadzieścia rozmiarów buty i wtedy naradza się pociąg młodego człowieka do mody. Ale kiedy ja pomyślę o swoim dzieciństwie był taki czas, kiedy nic, nawet czytane do poduszki opowieści o Kopciuszku, tiulowe sukienki i tony cekinów nie mogły mnie zmusić do naśladowania mamy. Bo przecież bardziej fascynujące były krawaty i marynarki taty! Na co dzień staram się przemycać raczej więcej kobiecości i szeroko pojętej estetyki glamour do swoich stylizacji, ale czasami każdy potrzebuje odskoczni w postaci męskiej muszki zawiązanej wokół kołnierzyka klasycznej białej koszuli.

Children always look for they own role models. Girls usually use they mums as perfect exemplars and try to wear same things as they do. But if I think about my childhood I never was so into skirt and tulle dresses as my mum wanted to. She tried hard, read stories about Cinderella before going to sleep and bought me some pumps but whenever it came to my ideal looks I wanted to be like my dad. Can it be anything better than a simple white shirt and a bow tie? Times changed and nowadays I try to be more glamorous and femine in my looks but hey, sometimes we need a little difference. 

Ostatnio upodobałam sobie zakładanie swetrów i sportowych bluz w duecie z wystającym spod spodu kołnierzykiem białej koszuli. Całość od razu robi się bardziej elegancka i w moim stylu. Tutaj widać też odrobinę kontrastu pomiędzy retro - plisowaną spódnicą rodem z lat 50. oraz modernistycznymi butami. Z czerwoną pięknością zaprzyjaźniłyśmy się, kiedy ponad rok temu posłużyła nam za element kreacji scenicznej do sztuki teatralnej. Wtedy stanowiła raczej  element nadający stylizacji ostrości, a ja tym razem postanowiłam ją oswoić miętowym kolorem bluzy. Jak dla mnie idealnie!

Recently I've been obsessed with a match between a swetshirt or a blouse and a typical white, collared shirt. I love that edgy look thay make together, mostly when it comes to more sporty blouses. Here I wanted to make it more retro so I added that red pleated skirt. She became my friend since I first saw her in my friend's warderobe (she used not to wear it) and then we used in our play. I love when I jump or twirl and she's rolling with me. But I couldn't stop to wear something modern too, so here they are, my favourite high heels with their metallic touch. Perfect!

ph. Ewa, wearing: no name bow tie, sh skirt, dad's sweatshirt, Tatuum shirt, Reserved shoes

Wszyscy dookoła już się przyzwyczaili do mojej manii. Manii zwanej Aparatowo-Filmową, której nie mogę, ale i nie chcę się pozbyć. Nikt już nie zwraca uwagi na mnie biegającą wszędzie z aparatem, filmującą każde zdarzenie, z naciskiem na swoje własne nogi i głupie miny. Co jakiś czas misja "Uchwycić Wszystko" osiąga swoje apogeum i wtedy przeszukuję wszystkie foldery w poszukiwaniu urywków nakręconych naprędce i sklejam wszystko w jedną całość. Kilka dni temu właśnie postanowiłam przygotować kolejny filmik, też dlatego, że uwielbiam jak w kompletnie inny sposób niż zdjęcia czy teksty pokazują mnie samą (i dużo nóg). Moje ulubione ujęcia to te z krótkiej wizyty (właściwie szkolnej wycieczki) z Torunia. Każda okazja, by choć na chwilę zmienić otoczenie, poznać nowych ludzi (najnowszy kolega - rikszarz, który nie omieszkał zaznajomić się z nami i przewieźć na swoim, moim zdaniem robiącym większe wrażenie niż Ferrari, pojeździe rodem z ulubionych przedwojennych filmów) jest dla mnie nieocenionym przeżyciem, chociażby z uwagi na możliwość obserwowania (jakże odmiennego) ubioru mieszkańców innych miast. I uliczni artyści - przy tych zatrzymuję się zawsze, nie ważne czy jestem w Białymstoku, Warszawie, czy w jakimkolwiek innym miejscu. Jak dla mnie są to prawdziwi pasjonaci, niezależnie od pogody, nastroju czy sytuacji materialnej, wychodzą na ulicę i po prostu robią, to co kochają (w filmiku krótkie ujęcie gitarzystów zbierających na wakacje, z którymi prześpiewaliśmy chyba z dziesięć minut i tancerzy lub akrobatów, nie wiem w sumie kim byli ale skakali do nieba!). 

Everyone around me finally got used to my fad called Camerassus Pospolitus. I honestly don't want to stop it, I just love running everywhere with my camera on, catching every single moment  of my life(and my legs especially haha). From time to time it (my phobia, not camera) reaches its highest point and I sit, look for some nice shots in thousands of folders I have on my computer and mix it all together. Few days ago I decided to do it again, maybe it is because I like the way those movies show me, it's kind of diffrent than on pictures or in my texts. My favourite captures are those from my school trip in Toruń. I always appreciate every opportunity to explore some new places and, even for few days, leave my hometown. I love that feeling when I walk in unknown streets, meet new people (the newest best friend - rickshaw man was really kind and decided to take us for a short ride in his, more impressive than Ferrari in my opinion, vehicle) and can see how various people are, how they dress like in other cities. Not to mention street artists - I always step by them for minute or two, I simply love the pure passion I see on their faces, when no matter what is the weather like or other unexpected conditions they enjoy every moment spent on their hobbies (here you can see dancers and singers in the video). 

Minął już rok odkąd dodałam pierwszego posta na Kardise. Aż trudno uwierzyć jak szybko czas mija, jak wszystko się zmienia, jak my się zmieniamy odkrywając nowe zainteresowania i poznając nowych ludzi. Początkowo blog nie miał być poświęcony modzie. Chyba po prostu potrzebowałam swojego miejsca, gdzie mogłabym gromadzić różne przemyślenia, zapisywać wrażenia z tego co otacza mnie na co dzień i dzielić się tym z innymi. Wiem, że daje mi to ogromną satysfakcję i, co najważniejsze, że znalazłam czynność, która sprawia mi niesamowitą frajdę. Mogę być kim tylko zapragnę - stylistą, fotografem, dziennikarzem. Cały ten przemysł bardzo mnie pociąga i zrobię co tylko w mojej mocy, by związać z tym przyszłość na stałe. 

It's been a year since I started blogging now. It is amazing how everything changes, how people and everything around us has influence on ourselves. At first it wasn't going to be about fashion. I think I just needed my place where I could show other people my interests, you know, do something just mine, work somewhere. I didn't even think that I'm gonna love it so much. That I'm gonna have you, YOU, my dear readers, because without you it wouldn't be worth anything. I know now how much happiness blogging gives me, I can be a stylist, photographer and journalist all in one. How great can be that?!

16 maj już zawsze pozostanie dla mnie wyjątkowy. Początki zawsze są trudne, ja nadal uważam się za osobę początkującą w dziedzinie mody i blogowania, ale to chyba jest najfajniejsze - to, jak poświęcamy się, by osiągnąć swoje cele. Miałam zamiar celebrować go niczym swoje własne urodziny, a nawet bardziej, bo co jak co, ale więcej sensu jest w cieszeniu się ze swojej ciężkiej pracy trwającej równo rok, niż z własnej osoby (i upływających lat. Swoja drogą nie wiem kto wymyślił taką głupotę żeby się cieszyć, że się jest coraz starszym. Do osiemnastki rozumiem, ale potem mam zamiar jeść tort tylko w blogowe urodziny!). Usiadłam więc w moim ulubionym miejscu w Białymstoku - Rynku Kościuszki, by spałaszować tę piękną muffinkę, którą, swoją drogą, kupiłam w cukierni, którą odkryłam przypadkowo i która wygląda jak z amerykańskich filmów (zawsze jako dodatkowe hobby planowałam, zaraz po modzie i pisarstwie, założyć przydrożną kawiarenkę, sprzedawać w niej kolorowe, paryskie makaroniki i zajadać się ciastami siedząc na białych krzesełkach) i na pewno już niedługo posłuży za tło do zdjęć na bloga!

16 of May will always be a red-letter day for me. This was the first time I posted here. Of course starts are always difficult, but now I can trurly claim that I'm moving forward, trying to learn as much as I can, no matter if I experience something good or unplesant. I was going to celebrate it myself, sit on the bench in my favourite place in Białystok - Kosiuszki Square and just eat that lovely muffin (which I bought by the way in the confectionery that I discovered by coinsidence and completely fell in love with, I'm going to use it as the background for outfit photos in future for sure!)

Wstałam cała uśmiechnięta, dumna z siebie, że już rok tworzę Kardise, ale tego, co wydarzyło się w szkole, kompletnie się nie spodziewałam. Oprócz faktu, że spełniam się w dziedzinie modowej mam najwspanialszych przyjaciół na świecie! Gdy przekroczyłam próg naszej placówki i zobaczyłam Patryka ubranego w okulary przeciwsłoneczne Asi, wiedziałam, że coś się święci. Ale to u nas normalka, zawsze mamy jakieś pomysły, więc podejrzewałam, że znowu będziemy zajadać się lodami i udawać, że w klasie mamy plażę, coś w ten deseń. Jednak dostałam najpiękniejszy prezent jaki mogłam otrzymać, prawie łzy cisnęły mi się na oczy (na przemian z głupim chichotem). W szatni czekał na mnie tort inspirowany kultową torebką Chanel no.55 (co widać po pikowaniach i rozpoznawalnym znaczku, a co więcej - ciasto było przepyszny!). Plakat wywołał u mnie z kolei taką salwę śmiechu, że nie mogłam podnieść się z podłogi. Od dzisiaj proszę się do mnie zwracać per Mistrzu Painta! (vel. Photoshopa). Mało, że w tle mam znaczek Louis Vuitton, to jeszcze na zdjęciu widnieję w swoim apartamencie w Nowym Jorku, z Maff i Jess (jako Cara Delavingne), w garderobie wypełnionej butami, otoczona przez fotografów mody ulicznej, w pierwszym rzędzie na pokazie, ba, nawet Kayture się załapała! Transparent już zawisł na honorowym miejscu w moim pokoju, a przesłanie z niego płynące napawa mnie entuzjazmem jak mało co - marzenia się spełniają!

I woke up in the morning smiling and simply happy that I've been making Kardise since year but things that happend at school were completely unexpected! I'm really grategul that besides I can post here thoughts about my passion I have the best friends in the world! When I cam to school in the morning and saw Patryk wearing Asia's sunnies I knew something was going to happen. But I thought it was something crazy as usual, you know, eating ice creams and pretending that classroom is a beach, something like that. But THIS?! Wow! They made a birthday cake for me, inspired by Chanel no.55 bag (and it was delicous!). And I also received a poster which was way too cute. Since today I should be called The Master of Paint (vel. Photoshop). Here I am in my apartament in New Yourk, with Maff and Jess (as Cara Delavingne), in my huge warderobe, on New York Fashion Week, sitting in the first row on the fashionshow, well, even Kayture is with me, haha! It is hanging in my room and giving me this positive energy every day - Dreams come true!

Chciałabym też przy okazji podzielić się z wami podzielić moją urodzinową stylizacją. Zawsze gdy kupuję jakąś rzecz, musi ona przykuć mój wzrok, wyróżnić się czymś z tłumu identycznych bluzek w paski i dżinsów. Tak było właśnie z tymi spodenkami (należącymi do A., ale musiałam je wykorzystać!). Plisy i wzorki, czyli coś idealnie dla mnie pasującego stanowią o ich oryginalności, a do tego krótki top, czyli prosto, wygodnie, ale z nutką inności - tak jak lubię.

I would also like to share with you my birthday outfit. I chose something perfect fot me - pleated, patterned shorts are something what is kind of made especially for me. Matched with simple black top make original, but still my styling. Totally love it!

ph best Natalia Łowicka photographer & vlogger, wearing: no name shoes, sh top, Zara shorts

Należą mi się ogromne brawa pocieszenia. A właściwie możecie już klaskać dla tego wrednego włącznika, który zapewne ktoś umieścił w moim ciele w dniu narodzin i dość często, jak mu się nudzi, włącza go i zanosi się śmiechem, podczas gdy ja szaleję ze złości. Przyrzekam, sprawdziłam z dziesięć razy czy nie mam pod skórą ukrytego jakiegoś nadajnika (chyba że umiejscowiony jest w mózgu). Ale wróćmy do początku. Ostatnio miałam okazję podzielić się z Wami moją konkursową stylizacją  (absolutnie ulubioną z całego bloga). W dniu ogłoszenia wyników siedziałam znudzona w szkole i na przerwie postanowiłam, w opozycji do powtarzania biologii, sprawdzić maila (może kiedyś się dowiem, dlaczego wi-fi odbiera tylko w damskiej toalecie przy grzejniku). Czytałam kolejno jak to wygrałam samochód, tablet, komórkę, traktor, opakowanie papieru toaletowego, zostałam nominowana do losowania miliona złotych, aha, i jestem w finałowej piętnastce konkursu Allegro. Już odruchowo chciałam kliknąć 'usuń', ale na szczęście się powstrzymałam. Czytam raz, drugi, trzeci.. Niemożliwe! Kardise zakwalifikowało się do ścisłej czołówki! Mam nowe zadanie -  przygotować wiosenną, kolorową stylizację. Powoli przełknęłam linę. K o l o r y ? Wolałabym inny temat (jak ostatnio - kontrast), ale w tej szkolnej toalecie i tak nie mam czasu myśleć, dzwonek na lekcje wybija mnie z rozważań nieubłagalnie. Nie myśląc długo umówiłam się na zdjęcia już na następny dzień, a co do ubrań stwierdziłam, że ponownie posłużę się kombinacją różnych wzorów, tak jak lubię.

Jako że zdjęcia miały odbyć się zaraz po moich zajęciach, a ja korzystając z fotografa chciałam zrobić od razu kilka sesji, wymaszerowałam z domu (w towarzystwie łapania się za głowę taty i mdlenia mamy) z trzeba torbami ubrań. I, jak później się okazało, zrobiłam bardzo dobrze. Wszystko miałam połączyć jeszcze z pożyczonymi spodenkami i ponownie moment kluczowy odbył się w toalecie, tym razem w centrum handlowym, która służyła za przymierzalnię (toalety ośrodkiem życia modowo-blogowego). Przymierzyłam to, co miałam w głowie i... słabo. Werdykt jednoznaczny - nie nadaje się, tym bardziej na konkurs.Za chwilę miałam autobus, fotograf ma dla mnie mało czasu, a co ze stylizacją? Zaczęłam wszystko wyrzucać z toreb, panie nawiedzające wc w potrzebie patrzyły się krzywo na całkowicie poddenerwowaną dziewczynkę narzucającą na siebie coraz to nowsze ubrania, a mi już prawie ciekły łzy, nic mi się nie podobało. Obładowana przepełnionymi reklamówkami biegnę w stronę przystanku, już jestem blisko, ale jak na złość autobus postanowił przyjechać kilka minut za wcześnie, zostawiając mnie, całą czerwoną, wściekłą, na środku chodnika. Scena niczym z 'Sex and the city', nawet spódniczka mi się tak samo falowała. Zrezygnowana idę na przystanek oddalony o kilkanaście minut pieszo (bo oczywiście usiedzieć w miejscu nie potrafię), a po drodze kupuję donuta, według zasady 'jak już ma być źle, niech chociaż będzie smacznie' (a jedzenie jest bardziej fotogeniczne niż ja). Czekając na, spóźniający się tym razem autobus próbuję nie zwracać uwagi na piekące słońce i fakt, że jestem bardziej mokra niż po kąpieli.

Ludzie od dawien dawna mieli jakiś pociąg do dzikich nadruków. Już nasi pradziadkowie (ci co to jeszcze nie nosili ubrań, no jak oni mogli!) lubowali się w skórach przeróżnych zwierzaków. My jako (ponoć) bardziej rozwinięci podążyliśmy inną drogą - któryś mądry wymyślił maszyny do szycia i produkcję materiałów nieco przyjemniejszych do noszenia w miejscach całkowicie poważnych, jak na poważnych i wykształconych ludzi przystało, jak Poważny Urząd, czy Poważny Sąd, niż naturalne skóry. Osobiście zawsze najbardziej lubiłam zebry - przy każdej wizycie w zoo nie próbowały mi odgryźć ręki, nie warczały dziwacznie, a i ten palący od zawsze sekret - czy są biało-czarne, czy czarno-białe? Ostatnio fascynuję się też krowimi łatkami, ale to za sprawą (kolejnej) genialnej kolekcji domu mody Givenchy. Pół roku temu wszyscy byli gotowi dać się pokroić za bluzę z Rottweilerem, teraz zamieniamy się w hodowców bydła. Ah, ta moda.

People have been into wild patterns since ages. Even our great (great great great..) granddads (those who didn't use to wear clothes, ah, how could they!) relished to wear variuos skins of wild animals. We, as (seemingly) more educated and wiser society followed another way - somebody invented a sewing machine and was smart enough to produce more convenient and not so thick materials, so that we can wear them, as Serious People to, for example, Serious Office or Serious Court. Personally, I always liked zebras most - they never tried to bite my hand off while visiting a zoo, and they weren't looking at me like I look on a piece of chocolate. Oh, and I almost forgot about that burning riddle - are they black in white stripes or white in black stripes? Never gotta know that. Recently I have also been into cow irregular spots, but it is propably because of (another) genious collection by Givenchy. Half a year ago everyone would die for the tee with rottweiler's face and now we want to be cattle farmers. Well, welcome to the fashion world!

ph. Ewa, wearing: H&M hat, no name tee, Reserved shoes, sh shorts